Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Η ιδιάζουσα περίπτωση της γενιάς του Δεν Ξεχνώ

Αναδημοσίευση από το μηνιαίο περιοδικό "Άποψη"


Καμιά γενιά στην Κύπρο δεν είναι ίδια με την προηγούμενη ή την επόμενη. Είναι τόσο πολυκύμαντη η ιστορία της Κύπρου ώστε σχεδόν η κάθε γενιά να μεγαλώνει κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες από την προηγούμενη μειώνοντας έτσι τις ελπίδες για πολλούς κοινούς κώδικες. Υπήρξε, για παράδειγμα, η γενιά που έζησε τη μετάβαση από την Τουρκοκρατία στην Αγγλοκρατία. Αυτή ήταν η γενιά που καλωσόρισε με ελπίδες τους νέους κατακτητές προσβλέποντας στην Ένωση με την Ελλάδα. Υπήρξε η γενιά των Οκτωβριανών και της Παλμεροκρατίας, η οποία στερήθηκε τα οικογενειακά παραδοσιακά γεύματα της Κυριακής γιατί οποιαδήποτε συγκέντρωση πέραν των τριών ατόμων ήταν ύποπτη και απαγορευμένη από τους Άγγλους. Υπήρξε η γενιά που μεγάλωνε στα χρόνια του αγώνα της ΕΟΚΑ, σε κλίμα εθνικής παλιγγενεσίας. Εν μέρει, από τις τυχερότερες γενιές σύγχρονων Ελλήνων. Υπήρξε και η γενιά της Ανεξαρτησίας, χρόνια στα οποία, φυσικά, πρωταγωνίστρια ήταν όχι η ίδια η γενιά αλλά η μέλισσα που τσιμπούσε το -τραγικά και αιώνια – παχύ μας δέρμα. Υπήρξε και η γενιά των παιδιών του 1974, ταλαιπωρημένη γενιά.

Τέλος, υπάρχουμε εμείς, η μεταπολεμική γενιά, η γενιά του δεν ξεχνώ. Πρόκειται για μια γενιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα πραγματικά δύσκολα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, κουβαλώντας μέσα της τον βουβό πόνο των ενηλίκων γύρω της που έζησαν μια καταστροφή στην ολότητά της. Μια γενιά που δεν έχει μνήμες από την παλιά, καλή, κακή ή μέτρια συμβίωση και που γνώρισε τους Τούρκους μόνο από φωτογραφίες που σχετίζονταν με την εισβολή. Μια γενιά της οποίας η όλη εκπαίδευση κινήθηκε γύρω από τον άξονα του δεν ξεχνώ και που κατηγορήθηκε συχνά – πυκνά από γονείς και δασκάλους για αδιαφορία, αλλά ίσως –τελικά- να μην αδιαφόρησε.

Αυτή η γενιά βρίσκεται τώρα στο άνθος της ηλικίας της, στο απώγειο της παραγωγικότητας και δημιουργικότητας της. Είναι μια γενιά με απαιτήσεις, όχι μόνο γιατί σε συντριπτικά ποσοστά βγήκε έξω, μορφώθηκε και επέστρεψε οικειοθελώς και με τρομερό δυναμισμό για να κάνει πράξεις αλλά και για έναν ακόμα βασικότατο λόγο. Η γενιά του δεν ξεχνώ είναι εδώ και πάρα πολλούς αιώνες η μόνη γενιά Ελλήνων στην Κύπρο που μεγάλωσε χωρίς να την ορίζουν κατακτητές, χωρίς έλεγχο στα σχολεία, χωρίς φόρους υποτελείας, χωρίς κέρφιου, χωρίς κρατητήρια και βασανιστήρια. Και η ειδοποιός διαφορά της από τη γενιά της Ανεξαρτησίας: χωρίς συγκρούσεις, μάχες και βομβαρδισμούς. Η γενιά του δεν ξεχνώ μεγάλωσε μεν πολιορκημένη, περικυκλωμένη από οδοφράγματα, αλλά ελεύθερη. Είναι μια γενιά που, ακριβώς επειδή δεν μεγάλωσε δούλη, δεν ξέρει να σκύβει το κεφάλι. Μεγάλωσε σε μια δημοκρατία όπου ο κάθε άνθρωπος είχε μια ψήφο και αυτό θα είναι το μέτρο σύγκρισης της. Δεν είναι όμοια ή εξίσου απεγνωσμένη με τη γενιά που για να ξεφύγει από την Αγγλοκρατία αναγκάστηκε να δεχθεί βραχύβιες πλασματικές ανεξαρτησίες που της προσφέρθηκαν και άλλα δαιμόνια.

Προκύπτει όμως τώρα ολοένα και πιο έντονο το εξής οξύμωρον: αφού δίδαξαν με περισσή επιμονή σε αυτή τη γενιά να μην ξεχνά, της ζητούν τώρα, χωρίς επιλογή, να ξεχάσει. Να ξεχάσει όχι μόνο τα εμφανή αλλά και την Ελευθερία σαν ιδέα, και τη Δικαιοσύνη που διδάχθηκε, και τη Δημοκρατία που έζησε.

Τώρα καλούμαστε να σχίσουμε – άλλη μια φορά, άλλη μια γενιά, άλλη μια ιδέα – τα παλιά μας τετράδια. Αυτά που έφεραν στο εξώφυλλο αχνές τις φωτογραφίες από τα κατεχόμενα αλλά ηχηρό το σύνθημα δεν ξεχνώ. Ευτυχώς, τουλάχιστον, που ο Μόντης μετακόμισε ήδη στους στίχους του και δεν θα μας δει να μένουμε για δεύτερη φορά χωρίς εσωτερικό προσανατολισμό.

Το πρόβλημα που δημιουργεί η εγκατάλειψη αυτού του συνθήματος δεν είναι μόνο προσωπικό και υπαρξιακό για πολλούς από μας –τους έχοντες την κατάρα να σκέπτονται, να πιστεύουν και να ενθυμούνται. Είναι και κοινωνικό, είναι και πολιτικό και είναι, σαφέστατα και κατά βάση, εθνικό. Η κατά παραγγελία μνήμη και λήθη θα οδηγήσει στην ‘αμοιβαδοποίησή’ μας σε εθνικό, πολιτικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο και αυτή θα μας σύρει εν τέλει στην ανυπαρξία – σε κάθε επίπεδο.

Είμαστε, λοιπόν, μια γενιά που χάριν του (συμ)βιώσιμου πρέπει είτε –εξάπαντος και γρήγορα – να συμβιβαστεί ή να περιθωριοποιηθεί. Μπορεί όμως η γενιά αυτή να συμβιβαστεί και να προετοιμαστεί ταχύτατα – μέχρι το τέλος του χρόνου, λένε οι διαδόσεις – για την καινούργια επιβαλλόμενη πραγματικότητα; Έχει, από την άλλη, η Κύπρος των εξακοσίων χιλιάδων, με τον γηράσκοντα, θνησιγενή πληθυσμό της, την πολυτέλεια να περιθωριοποιήσει και να θυσιάσει τη γενιά αυτή;

Γενιά που η ύπαρξη της, όπως και το σύνθημα που την ορίζει, σχεδιάστηκε για να εξυπηρετεί ψηφοθηρικούς σκοπούς. Για να ανεβάζει κυβερνήσεις που ρητόρευαν από μπαλκόνια για την επιστροφή όλων των προσφύγων και ευαγγέλλονταν – εντός – τη Μνήμη ενώ εν χορώ και μέσα από τα δόντια τους έψαλλαν σιγανά αλλά επίμονα – πάντα εκτός – τη Λήθη.

Θα είμαστε εμείς, η γενιά του δεν ξεχνώ, η γενιά που την χρησιμοποίησαν και τώρα θα την περιθωριοποιήσουν ή θα γίνουμε η γενιά που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της;

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Οι ΗΠΑ θέλουν να κάνουν Κόσσοβο την Ελλάδα

Η εφημερίδα "ΤΟ ΘΕΜΑ" αποκαλύπτει σήμερα, Κυριακή 15/06/2008, ανησυχητικά γεγονότα για τα εθνικά μας θέματα.
Όσα και αν ακούγονται για τον εκδότη της συγκεκριμένης εφημερίδας, κ.Θέμο Αναστασιάδη, αξίζουν συγχαρητήρια και σε αυτόν και στους δημοσιογράφους που ασχολήθηκαν με τα συγκεκριμένα θέματα.
Επειδή τα εθνικά μας θέματα πρέπει να γίνονται δημοσίως γνωστά και να μην κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι. Οι φιλοαμερικανοί ας προβληματιστούν για αυτούς στους οποίους εκφράζουν ανεπιφύλακτα την αγάπη τους.
Κάντε κλικ στις εικόνες για μεγένθυνση!



Πάγια τακτική η πίεση για αναγνώριση των μειονοτητων

Και όλο αυτό το ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα, από ποιους;


Το πιο πάνω υλικό πάρθηκε από την εφημερίδα "ΤΟ ΘΕΜΑ" που εκδόθηκε σήμερα, Κυριακή 15/06/2008!

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Τ Ο Φ Ρ Ι Κ Ι Α Σ Τ Ι Κ Ο Τ Ε Ρ Ο ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ που διέπραξε η αγγλο-τουρκική συμμαχία εναντίον των Ελλήνων Κυπρίων

Τ Ο Φ Ρ Ι Κ Ι Α Σ Τ Ι Κ Ο Τ Ε Ρ Ο ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ που διέπραξε η αγγλο-τουρκική συμμαχία εναντίον των Ελλήνων Κυπρίων, ήταν η ομαδική σφαγή των Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι, ημέρα Πέμπτη, 12η Ιουνίου 1958. Τη διέπραξαν, οργανωμένοι προς τούτο, ενεδρεύοντες στο αμιγώς τουρκικό χωριό Κιόνελι, 200 περίπου αιμοβόροι Τουρκοκύπριοι, οι οποίοι πυροβόλησαν, κατέσφαξαν, κατακρεούργησαν, αποκεφάλισαν, οκτώ άοπλους Έλληνες, από ένα σύνολο 35 Κοντεμενιωτών, που ο αγγλικός στρατός συνέλαβε νωρίτερα στο χωριό Σκυλλούρα και τους μετέφερε προς σφαγήν, στους αναμένοντες τα ανυπεράσπιστα θύματά τους, Τούρκους Κιονελίτες.

Μ Ε ΤΡΕΙΣ στη σειρά φωτογραφίες φρίκης στην 1η της σελίδα, προέβαλε την άλλη μέρα, 13.6.1958, τη σφαγή η «Χαραυγή». Κάτω από τις φωτογραφίες έγραφε οκτάστηλο: «Σ' αυτές τις άμορφες μάζες μετατράπηκαν οι κάτοικοι Κοντεμένου, που κατακρεουργήθηκαν από Τούρκους βανδάλους». Ο κύριος τίτλος της «Χαραυγής» έγραφε με κεφαλαία: «Ομαδικές σφαγές Ελλήνων από Τούρκους παρά το Κιόνελι». Και επίτιτλο: «Με κύρια και καθαρή ευθύνη μελών των "δυνάμεων ασφαλείας"» (δηλαδή: στρατού, αστυνομίας και επικουρικών των Εγγλέζων).

Τ Α ΟΝΟΜΑΤΑ των οκτώ νεκρών:
Κωστάκης Ν. Μουρρής 34χρ.
Ευριπίδης Κυριάκου 24
Πέτρος Σταύρου 21
Γεώργιος Σταύρου 17
Σωτήρης Λοΐζου 17
Ιωάννης Σταύρου Παρπέρης 31
Χαράλαμπος Σταύρου 34 και
Χριστόδουλος Σταύρου 34


Άλλοι εννέα τραυματίες επέζησαν τελικά.


Υ Π Η Ρ Ξ Ε η Σφαγή στο Κιόνελι η ειδεχθέστερη κορύφωση της προμελετημένης, από το Λονδίνο και την Άγκυρα, αξιοποίησης της τουρκικής μειονότητας για την απόκρουση του αντι-αποικιακού, εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα που διεξήγαγε η Κύπρος με την ΕΟΚΑ. Και για τη μετατροπή του Κυπριακού σε ελληνο-τουρκικό πρόβλημα «διακοινοτικών σχέσεων». Χωρίς να είχε προηγηθεί ΚΑΜΙΑ επίθεση της ΕΟΚΑ εναντίον της μειονότητας. Υποκινήσει των Εγγλέζων, η Τουρκία συγκρότησε την τρομοκρατική ΤΜΤ, με επικεφαλής Τούρκους αξιωματικούς: Για να χυθεί αίμα ανύποπτων, άοπλων και αθώων. Επί του οποίου να «θεμελιωθεί» η απαίτηση της διχοτόμησης. Ώστε να επιτύχει -κι έκτοτε επιτυγχάνει- η Βρετανία (από τον Μπέντζαμιν Ντισραέλι 1878 και τον Χάρολντ Μακμίλαν 1958 ώς και τον νυν Γκόρντον Μπράουν 2008), «λύσεις» και «διευθετήσεις» ΕΣΑΕΙ παραμονής βρετανικών ΒΑΣΕΩΝ στην Κύπρο.

Ενώ, ταυτόχρονα, η Άγκυρα εκκινούσε, από τότε, το μακρόπνοο επιτελικό «Σχέδιο Επανάκτησης της Κύπρου», που έκτοτε πιστά εφαρμόζει. Με ασφυκτικά ελεγχόμενο από την ίδια, κατακτητικό όργανο, την παραπλανητικά αποκαλούμενη «τουρκοκυπριακή», «κοινότητα».

αναδημοσίευση από το www.greekalert.com

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Της αγνοούμενης μάνας...


Στα μαύρα στα ολόμαυρα τ' αγνοούμενου η μάνα
γονατιστή προσεύχεται στην Παναγιά και λέει:
"Κυρά του Κύκκου, Δέσποινα, Κυρά Χαριτωμένη,
άκου τζι εμέν τον πόνον μου, λυπήθου με τζιαι πες μου.

Πες μου να ξέρω Δέσποινα, που βρίσκεται ο γιος μου;
Να μάθω αν εν ζωντανός μες της Τουρτσιάς τα μέρη,
να κλάψω τζιαι να λυπηθώ, να μεν γιορτολοΐσω,
να μείνω στα ολόμαυρα παντοτινά ντυμένη.

Τζι αν μάθω πως τον σκότωσαν να πράξω καθώς πρέπει.
Ν' άψω καντήλαν τζι ύστερα προζύμιν να γυρέψω
τζιαι να ζυμώσω πρόσφορα τζιαι πίτταν να πλουμίσω
τζιαι κόλλυβα την Τζιερκατζιήν στην εκκλησιάν να φέρω,
την Τζιερκατζιήν πολούτουρκα μνημόσυνον να κάμω.

Να ευλογήσει ο Παπάς να ψάλλουν οι ψαλτάδες.
Τζι άμα τελειώσ' η ψαλμουδκιά τζιαι τον ονοματίσει
πα' στο πεζούλιν να ξεβώ στον κόσμον να φωνάξω:
ελάτε, ελάτε χωρκανοί,
θέλω να σας κεράσω,το γιον μου τον επάντρεψα,
κεραστικόν του πάρτε,
το γιον μου τον άρμασα με μιαν Αρχοντοπούλα,
την Κόρην της Ελευθεριάς και πάει αργόν ταξίδιν.

Τζι ύστερα...
Ύστερα Παναγία μου τίποτες πια δεν θέλω
μόνον το Χάρον στείλε μου να πάρει την ψυσιήν μου
Να πάω...
Να πάω να βρω το γιόκαν μου ν' αναπαυτώ να πνάσω".



του Κωνσταντίνου Πάτσαλου
Υποστρατηγος ΕΑ

Περί μνημονίου ο λόγος...

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008 – Ράδιο ΛΟΓΟΣ (Γιώργος Γεωργίου)

Συνέντευξη με τον Πάνο Ιωαννίδη (Αντιπρόεδρο και Γεν. Συντονιστή της Κίνησης)


Καλό μεσημέρι Κύριε Γεωργίου,


Πρώτα απ’ όλα, επιτρέψετε μου να εκφράσω θερμά συλλυπητήρια προς τους Γονείς και Συγγενείς της εκλεκτής Γιατρού που έχασε η Κύπρος (της Βούλας Στυλιανίδη), καθώς και βαθιά θλίψη για την νέα περιπέτεια των Ελλήνων από τον χθεσινό σεισμό. Φαίνεται ότι τα Καλοκαίρια ΔΕΝ ευνοούν γενικά τους Έλληνες. Ας προσευχηθούμε, να μας προσέχει ο Θεός...


Επανερχόμενος στο θέμα μας, ως Κίνηση ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΎΠΡΟ, έχουμε ερμηνεύσει το Μνημόνιο Συναντίληψης μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Η/Β της 5ης Ιουνίου, το αντιπαραβάλαμε προς το Κοινό Ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ της 23ης Μαΐου, και καταλήξαμε σε σαφή συμπεράσματα.


Πρώτα όμως, θα πρέπει να απορρίψουμε τον αφορισμό του Εκπροσώπου Τύπου του ΑΚΕΛ, ότι δηλαδή «μεταξύ του Κοινού Ανακοινωθέντος Χριστόφια-Ταλάτ και του Μνημονίου Χριστόφια-Μπράουν, εκείνο που έχει την ΒΑΡΥΤΗΤΑ είναι το Μνημόνιο του Λονδίνου και ΟΧΙ το Κοινό Ανακοινωθέν της Λευκωσίας».

Αυτό είναι ΣΦΑΛΜΑ, διότι: Οι μεν 10 γραμμές του Κοινού Ανακοινωθέντος ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ Επίσημη Συμφωνία, που προσυπέγραψε και ο Εκπρόσωπος του ΓΓ των ΗΕ, ΔΗΛΑΔΗ είναι Συμφωνία με Διεθνές Κύρος, ενώ η όποια βαρύτητα του Μνημονίου με την Αγγλία εξαντλείται στο επίπεδο των 2 Χωρών που το συμφώνησαν.

Αυτή την επιμονή για υποβάθμιση του Ανακοινωθέντος και ανυψώσει του Μνημονίου με την Αγγλία, εμείς την αποδίδουμε στην προσπάθεια για εφαρμογή της ταχτικής «μαστίγιο και καρότο». Δηλαδή, ο Κυπριακός Λαός πρώτα μαστιγώνεται με την ΣΥΜΦΩΝΙΑ Χριστόφια-Ταλάτ και ύστερα απο-προσανατολίζεται με το καρότο του ΔΗΘΕΝ ευνοϊκότερου και ΔΗΘΕΝ ισχυρότερου Μνημονίου με την Αγγλία.


Ας δούμε, όμως, τι πράγματι είναι αυτό το περιβόητο Μνημόνιο μεταξύ Η/Β και Κυπριακής Δημοκρατίας:

Ακούγοντας πρώτα τον Πρεσβευτή της Αγγλίας (τον κ. Μίλλετ) να δηλώνει ΠΡΙΝ από την επίσκεψη του Προέδρου στο Λονδίνο ότι «οι Άγγλοι ΔΕΝ θα ανακατευτούν στην επίλυση του Κυπριακού» και ακούγοντας στη συνέχεια το περιεχόμενο του Μνημονίου, δημιουργείται μια επιπόλαιη ευφορία, ότι περίπου «η Αγγλία αγάπησε απότομα τους Κυπρίους και θα τους αφήσει ήσυχους να τα βρούν μεταξύ τους».

Όμως, εδώ ακριβώς είναι που έχουμε το 1ο αρνητικό κρατούμενο: Η Αγγλία επαναβεβαιώνει ότι το ζήτημα είναι μεταξύ των Κυπρίων και ΟΧΙ μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και του παράνομου Εισβολέα, που είναι η Τουρκία. Και εμείς προσυπογράφουμε, απο-ενοχοποιώντας -ΜΑΖΙ με την Αγγλία- την Τουρκία. Με αυτό τον τρόπο, γίναμε -επί τέλους- αρεστοί προς την Αγγλία...

Εκείνα που ενδιαφέρουν από το Μνημόνιο, κ. Γεωργίου, συνοψίζονται στα ακόλουθα:


1ον:

Το Μνημόνιο επιβεβαιώνει «την εγκαθίδρυση μιας ισχυρότερης σχέσης μεταξύ Η/Β και Κυπριακής Δημοκρατίας», η οποία -λέμε εμείς- θα ήταν καλοδεχούμενη, εάν οι Άγγλοι Βουλευτές και οι άλλοι Εγγλέζοι ΔΕΝ είχαν αγοράσει (σε τιμή ευκαιρίας και εν γνώσει τους) κλεμμένες ελληνικές περιουσίες (και όχι μόνον) και δεν θα επεκταθούμε...


2ον:

Το Μνημόνιο επιβεβαιώνει ότι «μια επανα-ενωμένη Κύπρος θα επιφέρει τέλος στην σύγκρουση και μεγαλύτερη ευημερία για όλους μας», που είναι ΛΑΘΟΣ λέμε εμείς, ΔΙΟΤΙ η Κυπριακή Δημοκρατία είναι επίσημα κυρίαρχη επί του 100% του εδάφους της Νήσου Κύπρος, είναι διεθνώς αναγνωρισμένο Κράτος και είναι ισότιμο Μέλος της ΕΕ, και συνεπώς ΔΕΝ υπάρχει θέμα «επανα-ένωσης της Κύπρου» αλλά ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ εκείνου του ποσοστού από το δικό μας έδαφος, που ευρίσκεται υπό παράνομη Κατοχή για 34 χρόνια.

Εάν κάτι θα πρέπει υγιώς να επανα-ενωθεί, αυτό είναι οι Θεσμοί, η Οικονομία και Ασφάλεια. Επί αυτών να επικεντρωθούμε και να αφήσουμε το έδαφος ήσυχο, ΔΙΟΤΙ η Κύπρος είναι ήδη μία και αδιαίρετη.


Και 3ον, που παρακαλώ να το προσέξουμε ιδιαίτερα, διότι ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ του είναι και μια ξεχωριστή παγίδα:

Με το Μνημόνιο «οι δύο χώρες δεσμεύονται να συνεργαστούν για να επανα-ενώσουν το νησί», ωσάν η Κύπρος να είναι ένα τρίτο και άσχετο πράγμα, κάτι που ΔΕΝ ανήκει ολόκληρο στον ένα από τους δύο Συνομιλητές του Λονδίνου, κάτι -τέλος πάντων- που κάποτε ήταν ΕΝΑ έδαφος και κάπου αποδεχθήκαμε ότι μοιράστηκε και που θα του κάμουν το χατίρι δύο καλοί άνθρωποι -ο κ. Μπράουν και ο κ. Χριστόφιας- να συνεργαστούν για το επανα-ενώσουν...


Πρέπει όμως να δούμε και «με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ, αυτή η συνεργασία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Αγγλία ... θα επανα-ενώσει την Κύπρο»:

Με ένα «SETTLEMENT» λέει το Μνημόνιο, δηλαδή μια διευθέτηση. ΔΕΝ λέει ΒΕΒΑΙΑ «FINAL SOLUTION», δηλαδή τελική και μόνιμη λύση, διότι απλούστατα η «απλή διευθέτηση» μπορεί να αλλοιωθεί οποιανδήποτε στιγμή...


Και προχωρούμε πλέον στα δύο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ αυτού του SETTLEMENT:

Λέει το Μνημόνιο, να είναι «a COMPREHENSIVE Settlement», δηλαδή μια περιεκτική διευθέτηση. ΔΕΝ λέει -τουλάχιστον- «TOTAL SETTLEMENT», δηλαδή ολική διευθέτηση, διότι -απλούστατα και πάλιν- οι ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ σε μια ατελή ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ και πάλιν βοηθούν στο να μπαινο-βγαίνουν πράγματα, ανάλογα με τα δεδομένα του μέλλοντος...

ΚΑΙ, λέει το Μνημόνιο, να είναι «a DURABLE Settlement», δηλαδή μια ανθεκτική διευθέτηση. ΔΕΝ λέει ΒΕΒΑΙΑ «VIABLE Settlement», δηλαδή διαχρονικά βιώσιμη διευθέτηση, διότι (αυτό κι αν είναι απλό να το αντιληφθούμε), με τις ΤΡΥΠΕΣ που αφήνει αυτή η διευθέτηση, οι ίδιοι οι υπογράφοντες το Μνημόνιο στο Λονδίνο γνωρίζουν από τώρα ότι μια τέτοια διευθέτηση ΔΕΝ μπορεί ΠΟΤΕ να είναι διαχρονικά βιώσιμη.

«DURABLE» λοιπόν να είναι η διευθέτηση του Κυπριακού, όπως λ.χ. διαφημίζονται και τα λάστιχα των αυτοκινήτων, που όλοι γνωρίζουμε πόσο εύκολα διαρρηγνύονται, αλλά και ότι έχουν ημερομηνία λήξης...

Þ Εάν, κ. Γεωργίου, οι κύριοι Χριστόφιας και Μπράουν ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να ξεκαθαρίσουν το ζήτημα, θα έπρεπε να συμφωνούσαν απερίφραστα ότι «η Λύση πρέπει να είναι Τελική, Συνολική, Μόνιμη και διαχρονικά Βιώσιμη» και τίποτε λιγότερο. Θα συνεχίζαμε όμως να είμαστε αρεστοί, αν ζητούσαμε αυτά τα πράγματα?


Και συνεχίζει το Μνημόνιο:

Η διευθέτηση θα είναι «βασισμένη επί της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας και πολιτικής ισότητας, όπως ορίζεται από τις σχετικές αποφάσεις των Η.Ε. και τις αρχές επί των οποίων εδράζεται η ΕΕ».

Λέμε και τώρα (και θα το λέμε διαρκώς), ότι τα Η.Ε. ουδέποτε έδωσαν ορισμό για το συνοθήλευμα «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα για το Κυπριακό Ζήτημα» και ότι επί αυτής ακριβώς της ασάφειας και της συσκότισης είναι που βασίστηκε και το Σχέδιο Αννάν. Όσον αφορά την ΕΕ, που τυχαία και ακροθιγώς αναφέρεται στο Μνημόνιο, οι ΑΞΙΕΣ που πάνω τους βασίζεται, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ στα Κράτη-μέλη να υιοθετούν πρόνοιες «τύπου Αννάν», όπως αυτές ενυπάρχουν ΚΑΙ στο Κοινό Ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ και επιβεβαιώνονται με το Μνημόνιο του Λονδίνου.


Και τώρα, η θεωρηθείσα ως «μέγα επίτευγμα» δήλωση στο Μνημόνιο, ότι:

«Αυτή η διευθέτηση πρέπει να βασίζεται επί μιας κυριαρχίας, διεθνούς προσωπικότητας και μιας ιθαγένειας».

Εμείς λέμε ότι, αυτή η δήλωση ΜΟΝΟ επίτευγμα ΔΕΝ είναι. Αντίθετα, ΕΙΝΑΙ μια τριπλή παγίδα:

· Παγίδα 1η η Κυριαρχία, η οποία θα εμφανίζεται μεν ως μία, αλλά θα είναι μοιρασμένη μεταξύ των δύο ισότιμων Συνεταίρων, άρα η ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ «μία Κυριαρχία» θα υπάρχει, για όσο χρόνο θα αντέξει η durable διευθέτηση. Εάν δηλαδή, ο ένας από τους δύο «Συνεταίρους» παραβιάσει και διακόψει τον Συνεταιρισμό, θα πάρει μαζί του και την δική του, ξεχωριστή κυριαρχία (όπως ακριβώς και με το Σχέδιο Αννάν).

· Παγίδα 2η η Ιθαγένεια, όπου μία μεν θα έχει ο κάθε πολίτης (και ΟΧΙ δύο, όπως προνοούσε το Σχέδιο Αννάν), αλλά «θα έχει μία μεταξύ δύο»: Είτε εκείνη του Ε/κ συνιστώντος Κράτους, είτε εκείνη του Τ/κ συνιστώντος Κράτους. Ξανά και εδώ, όταν το ένα από τα 2 συνιστώντα Κράτη διακόψει τον Συνεταιρισμό, θα έχει έτοιμη και την Ιθαγένεια του (όπως ακριβώς και με το Σχέδιο Αννάν).

· Παγίδα 3η η Διεθνής Προσωπικότητα, όπου ούτε καν «μία» λέει το Μνημόνιο ότι θα υπάρχει, άρα ο κάθε Συνέταιρος θα έχει από την αρχή την δική του, πράγμα που σημαίνει ότι όλα εκείνα τα χαώδη ζητήματα (που μερικοί συνεχίζουν να παραπλανούν και να τα ονομάζουν «εποικοδομητικές ασάφειες») όπως η οικονομία, οι σχέσεις με την ΕΕ και το ΕΥΡΩ, η Ασφάλεια και κάμποσα άλλα, θα γίνουν φίδια στον κόρφο μας, με αποτέλεσμα πρώτα το οικονομικό χάος και αμέσως μετά την πολιτική εξαθλίωση...

Þ Εάν οι κύριοι Χριστόφιας και Μπράουν ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να ξεκαθαρίσουν αυτές τις τρομαχτικές «εποικοδομητικές ασάφειες», θα έπρεπε να μιλούσαν για μια ΕΝΙΑΙΑ Κυριαρχία, για μια ΕΝΙΑΙΑ Ιθαγένεια και για μια ΕΝΙΑΙΑ Διεθνή Προσωπικότητα. Όμως, για αυτά τα πράγματα δεν ήταν, που ο Τάσσος Παπαδόπουλος ΔΕΝ ήταν αρεστός? Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να απαιτηθούν τώρα!


Και βεβαίως, το Μνημόνιο -με ειδική παράγραφο- λέει ότι «η Αγγλία επιδοκιμάζει και παροτρύνει τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων να συνεχίσουν επί της πορείας που συμφώνησαν με το Κοινό Ανακοινωθέν της 23ης Μαΐου». ΔΗΛΑΔΗ επισημοποιείται πλέον το γεγονός ότι «το δέκα γραμμών Ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ και το τριών σελίδων Μνημόνιο Χριστόφια-Μπράουν, έχουν ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο και στοχεύουν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα».

Και κάτι ακόμα, χάριν της κοινής λογικής όλων μας:

Σε ακριβώς 15 σημεία του Μνημονίου με την Αγγλία, επαναλαμβάνεται ότι «τα συμφωνούμενα είναι μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Η/Β, με ρητή αναφορά και στην Συνθήκη Εγκαθίδρυσης του 1960». Ταυτόχρονα όμως, επιβεβαιώνεται και η πορεία που συμφώνησαν οι κύριοι Χριστόφιας και Ταλάτ, η οποία -με μαθηματική ακρίβεια- οδηγεί την Κυπριακή Δημοκρατία σε εξαφάνιση.


Και η κοινή λογική ερωτά: Με ποιον και τί συζήτησε, συμφώνησε και δεσμεύτηκε το Η/Β στις 5 Ιουνίου? Με το υπό εξαφάνιση κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την οποία θα συνεργαστεί για να εξαφανίσουν μαζί την Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή τον ένα από τους δύο συνομιλητές? Και, άμα εξαφανιστεί ο ένας από τους δύο, έναντι ποιού θα τηρήσει τα συμφωνηθέντα η Αγγλία? Έναντι της εξαφανισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, με τον εξαφανισμένο Πρόεδρο της οποίας τα είχε συμφωνήσει?

Όχι βέβαια. Απλώς, η Αγγλία «θα νύψει και πάλιν χείρας εις βάρος των Ελλήνων της Κύπρου», απο-ενοχοποιώντας πλήρως πλέον την Τουρκία και λέγοντας -με την γνωστή ειρωνεία- ότι «μα τί μπορούμε να κάμουμε? Αφού οι Κύπριοι αποφάσισαν από μόνοι τους αυτή την Λύση»!

Ξεχάσαμε μήπως ότι, αφού πρώτα μας έσπρωξαν στην Ζυρίχη του ’60, ΜΕΤΑ μας κορόιδευαν, λέγοντας μας: «Μα εμείς σας το λέγαμε για ΑΣΤΕΙΟ. Πού να φανταστούμε ... ότι εσείς θα το υπογράφατε»!

Με αυτές λοιπόν τις εμπειρίες, κ. Γεωργίου, επειδή τα μεν μαστιγώματα είναι αναμενόμενα ΑΛΛΑ τα καρότα ΔΕΝ θα τα πάρουμε από κανένα και επειδή ο Κόσμος ανησυχεί για το οικονομικό και για το πολιτικό χάος που μας αναμένει, αλλά και επειδή ο σημερινός Πρόεδρος φαίνεται αποφασισμένος να ολοκληρώσει το τσιμέντωμα που διακήρυξε πριν από 4 χρόνια, η Κίνηση ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ καλεί τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να δεσμευτεί δημόσια προς τον Κυπριακό Λαό ότι:

«Η επιβεβαίωση της όποιας διευθέτησης προκύψει, ΔΕΝ θα εξασφαλιστεί -με τρόπο σικέ- μέσω της Βουλής των Αντιπροσώπων, αλλά μετά που θα τεθεί ενώπιον του Λαού σε Δημοψήφισμα και αφού προηγουμένως δοθεί ικανός χρόνος, για πλήρη διαφώτιση του Κόσμου επί όλων των πτυχών της διευθέτησης».

Αυτή την δέσμευση την ΖΗΤΟΥΜΕ από τον ίδιο τον Πρόεδρο, διότι ΟΙ ΜΟΝΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ που ακούσαμε επί του θέματος ήσαν δύο (και οι δύο στις 23 του Μάη):

Η μία, από τον Εκπρόσωπο του Κόμματος του Προέδρου, ο οποίος αφόρισε ότι «ο κόσμος ΠΡΕΠΕΙ να το πάρει απόφαση ότι η Λύση θα είναι Συνεταιρισμός».

Και η άλλη, από τον ηγέτη της συμπολιτευόμενης Αντιπολίτευσης, ο οποίος «απαγόρευσε στους Τεχνοκράτες και σε όλους μας να ασχολούμαστε με την πορεία που άρχισε, ΔΙΟΤΙ -κατά την κρίση του- το ζήτημα θα το χειριστούν μόνο οι εκλελεγμένοι από τον Λαό». Με λίγα λόγια, «την Τύχη όλων μας και των Παιδιών μας θα την χειριστούν από μόνοι τους ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι σημερινοί Βουλευτές».

Εάν λοιπόν, κ. Γεωργίου, ο Πρόεδρος επιθυμεί ο Κόσμος να είναι νηφάλιος και ψύχραιμος, οφείλει να δεσμευτεί προσωπικά, άμεσα, απερίφραστα και δημόσια ότι η όποια τελική διευθέτηση θα επισφραγιστεί ΜΟΝΟ με την ετυμηγορία του Λαού σε Δημοψήφισμα, μετά από επαρκή διαφώτιση.

Κατά τα άλλα, είτε για το Κοινό Ανακοινωθέν μιλούμε είτε για το Μνημόνιο με την Αγγλία μιλούμε, μιλούμε για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Και τα δύο ισούνται με το Σχέδιο Αννάν και εάν κάπου διαφέρουν, αυτό είναι προς το χειρότερο, ΔΙΟΤΙ το υποτιθέμενο Ομόσπονδο Κράτος του Αννάν, έχει υποβαθμιστεί σε ένα Συνεταιρισμό των δύο συνιστώντων Κρατών.

Προοπτική, που είναι -βεβαίως- απορριπτέα και οφείλουμε να το λέμε από τώρα.

Σας ευχαριστώ.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Ο Ανάν made in China εμφανίζεται...


Ξεκάθαρα ανοιχτό χαρακτηρίζει το παράθυρο ευκαιρίας για τους Κυπρίους να επιλύσουν το κυπριακό πρόβλημα, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, στην εξαμηνιαία έκθεσή του για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, που κυκλοφορεί σήμερα.
Ιδιαίτερα ενθαρρυντικό θεωρεί το ότι «οι δύο ηγέτες επαναβεβαίωσαν στη συνάντησή τους στις 23 Μαϊου, ένα ευρύ περίγραμμα μιάς λύσης, βασισμένης σε μία διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως προσδιορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ και ένα συνεταιρισμό αποτελούμενο από μία ομοσπονδιακή κυβέρνηση με μία διεθνή προσωπικότητα, όπως και μία τουρκοκυπριακή συστατική πολιτεία και μία ελληνοκυπριακή συστατική πολιτεία, με ίσο καθεστώς».

Σημειώνει ότι «Η σχεδιασθείσα συνάντηση μεταξύ των ηγετών στο δεύτερο ήμισυ του Ιουνίου ίσως αποδειχθεί ζωτική. Είμαι έντονα δεσμευμένος στο να τους βοηθήσω να προχωρήσουν προς επίσημες συνομιλίες, όσο πιο γρήγορα και ομαλά γίνεται και προτίθεμαι να διορίσω ειδικό σύμβουλο στην κατάλληλη στιγμή. Θα τηρώ το συμβούλιο ενήμερο για τις περαιτέρω εξελίξεις και την πρόοδο, αναφέρει ο ΓΓ του ΟΗΕ».

Αναφορικά με τις δραστηριότητες της ειρηνευτικής δύναμης για τη διατήρηση του στρατιωτικού στάτους κβο, αναφέρεται σε διάφορα μικρο-περιστατικά που σημειώθηκαν. Ιδιαίτερα σ' ότι αφορά τις στρατιωτικές ασκήσεις «Νικηφόρος» και «Ταύρος» εκφράζει την ελπίδα όπως μελλοντικά οι πλευρές αποφύγουν να τις πραγματοποιήσουν, «καθώς παρόμοια αυτοσυγκράτηση θα βοηθήσει στην περαιτέρω οικοδόμηση εμπιστοσύνης».


Άραγε οι μεγάλες δυνάμεις και ο κατευθυνόμενος πλέον ΟΗΕ κατάλαβαν το λάθος τους το 2004 και θα φροντίσουν τώρα να βρεθεί μια δίκαιη λύση;
Ή δεν μετάνοιωσαν καθόλου και ζητούν τώρα και τα ρέστα για το δημοψήφισμα του 2004;

Οι ορολογίες που χρησιμοποιεί ο ΓΓ του ΟΗΕ μας παραπέμπουν στο σχέδιο Ανάν. Να κάνουμε κι άλλη υπομονή για να δούμε αν στα κινέζικα σημαίνουν κάτι διαφορετικό;

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Kύπρος: Δικοινοτική μεν, Tριζωνική δε

«Η μόνη τελική κατάληξη για την Kύπρο, θα είναι η δημιουργία ενός τουρκικού τμήματος, ενός ελληνικού, και μιας Aγγλικής περιοχής...» OYΩΛTEP EΛΛIOT (Βουλή των Κοινοτήτων Iούλιος 1956)

O
ΠΩΣ ακριβώς η Άγκυρα δηλώνει ότι ουδέποτε θα εγκαταλείψει τα εγγυητικά της δικαιώματα-τα οποία και συναρτά ως αναπόσπαστη προϋπόθεση λύσεως του Kυπριακού-το ίδιο και η Βρετανία έρχεται με δηλώσεις αρμοδίων της, να προκαταλάβει τους ενδιαφερόμενους, υπογραμμίζοντας συναφώς ότι δεν τίθεται θέμα:
α) καταργήσεως των «κυριάρχων Bάσεων» της στην μεγαλόνησο
β) τερματισμού της βρετανικής στρατιωτικής παρουσίας σ' αυτή την κρίσιμη γεωγραφία.



Διότι-κατά τον Ύπατο Aρμοστή της στην Λευκωσία- «αυτή εξυπηρετεί συν άλλοις, ευρύτερα ζητήματα που άπτονται της ευρωπαϊκής στρατηγικής και ασφάλειας». H αλήθεια είναι ότι αυτό υπηρετεί με πολλαπλούς τρόπους, τα Bρετανικά γεωπολιτικά συμφέροντα πρωτίστως και παρεμπιπτόντως τις αμερικανικές στρατηγικές στην ευρύτερη περιοχή. Έστω και αν η Kύπρος είναι ανεξάρτητο (αλλ' υπό καταθλιπτική κηδεμονευτική εξάρτηση) κράτος και ήδη ενσωματωμένο στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Για τους οποίους αυτό το γεγονός-της εγγυητικής κηδεμονίας-συνιστά προδήλως, μια κατά πάντα προκλητικώς αδιανόητη στρέβλωση.

H Bρετανία που απέδωσε υποτίθεται την ανεξαρτησία στην Kύπρο, υπογράφοντας τις Συμφωνίες Zυρίχης-Λονδίνου, εφρόντισε (αφού κρατούσε και το κρέας και το μαχαίρι) να διατηρήσει δι' εαυτήν:

1. Kυριαρχία σε μεγάλο μέρος της κυπριακής επικράτειας (της τάξεως του 2.80% ή 98 τετραγωνικών μιλίων). Kαι συγκεκριμένα σε δυο βασικές εδαφικές ζώνες:
α)
Aκρωτηρίου-Eπισκοπής (όπου και το Aρχηγείο Mέσης Aνατολής των Bρετανικών δυνάμεων) εκτεινόμενη σε μια περιοχή 48 τετραγωνικών μιλίων.
β)
Tης Δεκέλειας, που καλύπτει περιοχή κάπου 50 τ. μ..

2. Kυριαρχική-με ό,τι αυτό σημαίνει-χρήση κάποιων επιπλέον στρατηγικών σημείων επί του Kυπριακού εδάφους. Όπως είναι μεταξύ άλλων:
α)
Mέρος του παλαιού Aεροδρομίου Λευκωσίας.
β)
H κορυφή του Oλύμπου (στην οροσειρά Tροόδους) όπου βρίσκονται τα εκτεταμένης εμβελείας συστήματα ραδιεπισημάνσεως, τα οποία σαρώνουν όλες τις περιοχές, μέχρι τα βάθη της Σιβηρίας και τις παρυφές της Άπω Aνατολής.
γ)
H περιοχή Aγίου Nικολάου, που συνδέεται με τη Bάση Δεκελείας διά της οδού προς την πόλη της Aμμοχώστου.

3. Δικαίωμα στρατιωτικής δραστηριότητος, σε κάπου άλλα είκοσι σημεία (όλα σχεδόν στον κυπριακό νότο) για διεξαγωγή ασκήσεων. Kαι πρέπει να υπογραμμισθεί εδώ, το γεγονός ότι:
α)Όσον αφορά το πρώτο (δηλαδή τις δυο περιοχές των
Bάσεων) το Λονδίνο διεκδικεί σταθερά-χωρίς όμως να δημιουργεί προς το παρόν ζητήματα-μέχρι και υφαλοκρηπίδα!
β)Θ
εωρεί ότι ομοίως οι Bάσεις της έχουν ίδιον εναέριο χώρο. Kάτι που συχνά φροντίζει εν τη πράξει (και δια «τυχαίων» πλην εσκεμμένων ενεργειών) να υπενθυμίζει.

Aυτά-μαζί με όσα συναπορρέουν από την Συνθήκη Eγγυήσεως - περιτέμνουν άμεσα την κρατική κυριαρχία της Kυπριακής Δημοκρατίας. Δημιουργώντας σήμερα την εικόνα γεωπολιτικής τριχοτομήσεως (και όχι απλώς διχοτομήσεως) της Kύπρου. Όπου μετά την τουρκική επιδρομή και την αποσχιστική ανακήρυξη του ψευδοκράτους, ολοκληρώθηκε η πλέον βάναυση εδαφική και διοικητική κρεούργηση. Mε κατάδηλο αποτέλεσμα, η λεγόμενη (κι αμοιβαίως επιδιωκόμενη) Διζωνική Δικοινοτική Oμοσπονδία, να καταλήξει αφεύκτως-σε περίπτωση λύσεως-Δικοινοτική μεν, πλην αδήλως Tριζωνική!

Aυτό φυσικά δεν προέκυψε «καθ' οδόν» και από περιστασιακές συγκυρίες ή συμβάντα. Eίναι κάτι που είχε καλώς σχεδιασθεί. Kαι που τείνει ν' απολήξει σε συγκεκριμένο γεωπολιτικό παράγωγο. Mε τριπολικό πολιτειακό εν πολοίς σχήμα. Kι ενώ μπορεί να φανεί παρατραβηγμένο, εντούτοις αυτό ακριβώς είχε από την δεκαετία του '50 τεθεί επί τάπητος από τους ιθύνοντες της Bρετανικής πολιτικής. Aνοικτά και χωρίς πολλές περιστροφές. Aφού ακόμη και στην Bουλή των Kοινοτήτων έγινε κατ' επανάληψιν λόγος για «μια Kύπρο με τρία τμήματα: Eνός Tουρκικού, ενός Eλληνικού κι ενός Aγγλικού»!

Kι αυτό αμέσως μετά την απόρριψη από την Aθήνα πρώτα και τον Mακάριο στην συνέχεια, του σχεδίου Pάντκληφ. Δηλαδή το 1956, οπόταν και το Λονδίνο υπό το κράτος οργής διετύπωσε ως απόφαση του, την απειλή διαμελισμού. Όχι διχοτομήσεως. Kαι το τονίζουμε, γιατί αυτό έχει και σημειολογικά και ουσιαστικά την σημασία του. Kαθώς ο Bρετανικός δόλος δεν ήθελε ποτέ (και δεν επιθυμεί φυσικά ούτε σήμερα) απλή διαίρεση της Kύπρου διά δύο (μεταξύ Eλλήνων και Tούρκων) αλλά στρατηγική κατανομή της. Mε το Λονδίνο να διατηρεί μέρος των εδαφών και μαζί ρυθμιστικό ρόλο για την σύνολη Kύπρο. Kαι πρέπει να σημειωθούν δυο σημαντικά δεδομένα:

1. Oποιαδήποτε απόπειρα, είτε καταργήσεως των Bάσεων, είτε και απλής διαφοροποιήσεως του καθεστώτος που τις διέπει ως «κυρίαρχα εδάφη» της Aυτής Mεγαλειότητος (όπου παρεμπιπτόντως ισχύουν οι νόμοι και το νόμισμα του Hνωμένου Bασιλείου) προϋποθέτει σύγκληση πενταμερούς, με συμμετοχή των τριών εγγυητριών δυνάμεων και των δύο Kοινοτήτων! Oπόταν και η Kυπριακή Δημοκρατία εν πολλοίς περιθωριοποιείται. Για να μη πούμε καταργείται.
2. Tα λεγόμενα κυρίαρχα εδάφη των Bάσεων, παρόλο που θεωρούνται Bρετανικό έδαφος, εντούτοις δεν έχουν ενσωματωθεί στους Eυρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά εξηρέθησαν. Δεν αποτελούν δηλαδή Kοινοτικό χώρο. Kι αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό. Γιατί ασφαλώς οι Άγγλοι δεν θέλουν άλλους στα πόδια τους.

Oι Bάσεις στην Kύπρο, δεν εντάσσονται στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, παρά μόνο διά Bρετανικής και μόνο διαχειρίσεως. Oι Άγγλοι δηλαδή, δεν θα ήθελαν να έχουν άλλους συνεταίρους στα στρατηγικά πλεονεκτήματα που διαθέτουν επί κυπριακού εδάφους. Δεν θα ήθελαν Γερμανούς, Γάλλους, Iταλούς ή άλλους με δικαίωμα λόγου, που το Kοινοτικό κεκτημένο εκ των πραγμάτων θα τους έδιδε. Έχοντας έστω κι επ' ελάχιστον, λόγο, περιτέμνοντας την κυριαρχία των ιδίων, με αναπόφευκτες πρωταρχικά παρεμβολές των Bρυξελλών.

H εξαίρεση πάντως αυτών των περιοχών, όπου το Kοινοτικό κεκτημένο δεν ισχύει, υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο την διαφοροποίηση τους από την Kυπριακή κρατική επικράτεια. Aπλώς ο ακρωτηριασμός είχε γίνει με το βαμβάκι. Kαι η κυριαρχία των Bάσεων, που προσέγγιζε πάντα εκείνην της κρατικής αυτάρκειας, ασκείται διακριτικότερα. Kατοχή, με χρήση γλυκαντικών και μειδιαμάτων. «Σχέσεις καλής γειτονίας.»

Eνδεικτικό της οπτικής των Άγγλων όσον αφορά τις Bάσεις και κυρίως το καθεστώς των, είναι αυτά που ευθέως διετύπωσε ο τέως Yπουργός Aμύνης της Bρετανίας Mάϊκλ Πορτίλο. Που είχε δώσει κάποιες θεμελιώδεις και κυρίως «αμετάκλητες αντιλήψεις» όσον αφορά τις εν προκειμένω θέσεις της χώρας του. Λέγοντας συναφώς ότι: 1. ΔEN τίθεται θέμα εγκαταλείψεως αυτών των εδαφών και διαλύσεως επομένως των Bάσεων, διότι αυτές αποτελούν «εθνικό κεφάλαιο» για τη Bρετανία. 2. ΔEN τίθεται θέμα διαφοροποιήσεως του καθεστώτος αυτών των περιοχών, υπό το φως οποιασδήποτε τυχόν ρυθμίσεως ήθελε προκύψει στο Kυπριακό. 3. ΩΣ προς τις σχέσεις των «κυριάρχων Bάσεων» με την Kυπριακή Δημοκρατία, αυτές πρέπει να είναι «σχέσεις καλής γειτονίας». Kι αυτό ακριβώς τα λέει όλα. Γιατί σχέσεις καλής (ή και κακής) γειτονίας, προσδιορίζουν ποιοτικώς, συνάφεια κρατικών οντοτήτων.

Kι άλλωστε είναι με την ίδια περίπου αντίληψη που ο Aμερικανός μεσολαβητής Pίτσαρντ Xόλμπρουκ είχε κατ' επανάληψη πει ότι: Άλλο Kύπρος και άλλο Kυπριακή Δημοκρατία! Tο περίεργο κι επικίνδυνο σύνορο. Nα σημειωθεί ως ενδεικτικό, το γεγονός ότι:

Tα τουρκικά στρατεύματα κατά την δεύτερη φάση της εισβολής τον Aύγουστο του 1974, και αφού προήλασαν ανατολικά, κατέληξαν στην περίμετρο της Bάσεως Δεκέλειας, χωρίς την παραμικρή Bρετανική αντίδραση. Mε αποτέλεσμα, η περίμετρος των Bάσεων, να είναι η γραμμή Aττίλα στον νοτιοανατολικό τομέα!

Σε περίπτωση λοιπόν που εμείς εμμείνουμε σε κατάργηση των Bάσεων και οι Άγγλοι θεωρητικώς ανταπεκρίνοντο, τότε αυτομάτως οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις, χωρίς να ρίψουν έστω κι ένα πυροβολισμό, θα έφθαναν στην ακτή, που βρίσκεται μόλις σε απόσταση βολής τυφεκίου (και κατ' ακρίβειαν περιστρόφου) από τις σημερινές θέσεις των. Kαι όχι μόνον, αλλά:

Tο έδαφος των Bάσεων σ' αυτή την περιοχή, ενώ είναι απαγορευμένο για τις Kυπριακές Aρχές (και ιδιαιτέρως για τον στρατό και την Aστυνομία) συνιστά σημείο ελευθέρας διελεύσεως από και προς το ψευδοκράτος.


Kαι ειδικότερα σήμερα, δίοδο λαθρομεταναστών από τα κατεχόμενα προς το ευρωπαϊκό έδαφος της Kυπριακής Δημοκρατίας. Kάτι που αποτελεί μείζον πρόβλημα, το οποίον απασχολεί και τις Bρυξέλες.

του Άνθου Λυκαύγη
[αναδημοσίευση από τον σημερινό Φιλελεύθερο, 12/5/2008]