Δολοφονία Θεόφιλου

του αξιότιμου Λάζαρου Μαύρου

Π Ρ Ι Ν 15 ΧΡΟΝΙΑ: Λίγο μετά τις 10 το βράδυ της Κυριακής 20ής Μαρτίου 1994, έξω από το σπίτι του στην οδό Θουκυδίδου της Αγλαντζιάς, μόλις κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, δολοφονήθηκε, πυροβοληθείς εκ του συστάδην πέντε φορές με πιστόλι 9 χιλιοστών, ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ.

Από την πρώτη στιγμή όλοι ήξεραν και ουδείς αμφέβαλλε, ποιος διέταξε τη δολοφονία του: Τ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟ κράτος, με τους πληρωμένους πράκτορές του, εξόντωσε άνανδρα τον 37χρονο, αγνό, ακούραστο και αποτελεσματικότερο αγωνιστή της αντικατοχικής - απελευθερωτικής, ελληνο-κουρδικής συμμαχίας. Τον κύριο στυλοβάτη της διεθνοποίησης του λησμονημένου και περιφρονημένου Κουρδικού Ζητήματος. Τον αεικίνητο, εντός και εκτός Κύπρου, Εκπρόσωπο τής τότε κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.

Τ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟ κράτος, με τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη, στόχευε στην εξόντωση εκείνου που η Άγκυρα, πραγματικά, φοβόταν περισσότερο. Στόχευε στην εξόντωση της έμπρακτης ανάπτυξης μιας αγωνιστικής συμμαχίας ανάμεσα στο ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα του κουρδικού λαού, από τη μια, της Κύπρου και της Ελλάδος από την άλλη.

Το τουρκικό κράτος φοβόταν ότι ήταν εντελώς φυσιολογική η ελληνο-κουρδική συμμαχία εναντίον του. Και εκτιμούσε ότι προωθείτο συστηματικά. Κρίνοντας -πάντα- εξ ιδίων τα αλλότρια, η Άγκυρα κατηγορούσε την Αθήνα και τη Λευκωσία για «υπόθαλψη και ενίσχυση» τής, δήθεν, «τρομοκρατίας του ΡΚΚ», όπως χαρακτήριζε τον κουρδικό αγώνα. Έφθασε μέχρι του σημείου να ονομάζει «τρομοκράτες» τους τότε βουλευτές, Χρίστο Πέτα του ΑΚΕΛ, Ανδρέα Παναγιώτου του ΔηΚο και Δημήτρη Ηλιάδη της ΕΔΕΚ, επειδή επισκέφθηκαν το κέντρο εκπαίδευσης των Κούρδων ανταρτών στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου!

- Το 1994 ο ένοπλος κουρδικός αγώνας βρισκόταν ήδη στο δέκατο έτος ανάπτυξής του.

- Το 1994 η Ελλάς του Ανδρέα Παπανδρέου, με υπουργό Εθνικής Άμυνας τον Γεράσιμο Αρσένη, οικοδομούσε εμπράκτως το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος - Κύπρου.

- Το 1994 συγκροτήθηκε στις Βρυξέλλες, ως καρπός μακρόχρονης σκληρής δουλειάς και διεθνιστικής κινητοποίησης, το πρώτο στην ιστορία διεθνές συνέδριο για το Κουρδικό Ζήτημα.

Την ήττα εκείνης της προοπτικής και την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, των δειλών και υποταγμένων, επιδίωξε, με τη δολοφονία του ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, το τουρκικό κράτος.
Έκτοτε, φευ, πέτυχε: 1999, Σημίτης, Πάγκαλος και… Ναϊρόμπι!

Υ.Γ. Σήμερα Παρασκευή, 4 μ.μ., τρισάγιο στον τάφο του Θεόφιλου, στο κοιμητήριο των Αγ. Κων/νου και Ελένης. Την Κυριακή 29.3.09 το 15ο μνημόσυνό του, στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα, επί της οδού Κερύνειας, στο Πλατύ Αγλαντζιάς της Λευκωσίας.


ΕΡΩΤΗΣΗ
Μετά από τη σημαντικότατη εκπομπή του στο «Κουτί της Πανδώρας» (προχθές βράδυ αναμεταδοθείσα από το κρατικό ΡΙΚ-1) για το ανθελληνικό Πονγκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955, ο καλός κ. Κώστας Βαξεβάνης (που του αξίζουν τα εύγε), θα δείξει, άραγε, την ίδια προσοχή και στα ντοκουμέντα, τουρκικά και βρετανικά, που αναδεικνύει για την Τουρκανταρσία 1963-64 το δίγλωσσο βιβλίο «Αιματηρή Αλήθεια - Bloody Truth 1955-1974», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες η Κίνηση για Ελευθερία & Δικαιοσύνη στην Κύπρο;

Δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί ΚΑΙ με αυτά

Το τελευταίο διάστημα έχει σημειωθεί μια επίσκεψη, συνοδευόμενη από κάποιες δηλώσεις και κάποιους μελλοντικούς σχεδιασμούς, που κάθε άλλο παρά μας ευχαριστούν.

Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, επισκέφθηκε την Άγκυρα και σε κοινό ανακοινωθέν, μας ενημέρωσαν για τους στόχους των δύο χωρών. Μεταξύ αυτών, η άρση της δήθεν απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων.

Έχει ήδη προγραμματιστεί επίσκεψη και του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στην Άγκυρα.

Λίγες εβδομάδες πριν από την προγραμματισμένη προαναφερθείσα συνάντηση, προηγήθηκε και η επίσκεψη ενός από τους αδερφούς του Ομπάμα στην Τουρκία, όπου και υπογράφτηκαν κάποιες εμπορικές συμφωνίες. Ο αδερφός του δήλωσε ενθουσιασμένος από τον τρόπο που τον υποδέχτηκαν οι Τούρκοι και δήλωσε ότι θα μεταφέρει στον αδερφό του, κάποιες ανησυχίες που του εξέφρασαν οι Τούρκοι για την οικονομική κρίση που βιώνουμε.

Έχει όμως ήδη σχεδιαστεί και μια άλλη επίσκεψη, που μόνο οργή μπορεί να προκαλέσει. Τις προσεχείς μέρες αναμένεται επίσκεψη του πρώην μουτζαχίντ και συντρόφου του πρώην ΓΓ του ΑΚΕΛ, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, στην Ουάσινγκτον και την Νέα Υόρκη.

Σύμφωνα με έγκυρςε πληροφορίες, έλαβε υποσχέσεις ότι θα γίνει δεκτός από την Χίλαρυ Κλίντον, καθώς και ότι θα προσπαθήσει να συναντήσει και τον ΓΓ του ΟΗΕ. Όλα αυτά βέβαια στο πλαίσιο της άρσης της δήθεν απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων.

Απλοί θεατές παραμένουν οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας, οι οποίες ικανοποιήθηαν με μια αναμνηστική φωτογραφία της Ντόρας Μπακογιάννη με την Χίλαρυ Κλίντον, αλλά και με τις γενικόλογες προεκλογικές υποσχέσεις του Μπαράκ Ομπάμα.

Δεν μπορούν να αντιδράσουν στο διπλωματικό ζήτημα που τίθεται: Ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ δεν θα γίνει δεκτός σαν εκπρόσωπος της τουρκοκυπριακής κοινότητας, αλλά σαν «Πρόεδρος της ΤΔΒΚ» από την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, για πρώτη φορά μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους.

Φυσικά ο πρώην ΓΓ του ΑΚΕΛ δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί ΚΑΙ με αυτά τα θέματα, αφού η μόνη του έγνοια είναι η μετατροπή του Προοεδρικού, του ΡΙΚ, του ΘΟΚ, της αστυνομίας, της ΚΥΠ (και αναμένουμε να δούμε ποιοι άλλοι οργανισμοί έχουν μπει στο στόχαστρο) σε παραρτήματα του ΑΚΕΛ.

ΜΑΣ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΛΥΣΗ

Είναι γνωστό από διάφορους μελετητές, ότι η πάλαι ποτέ Βρετανική Αυτοκρατορία εξαπλώθηκε, ακολουθώντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Έσπερνε την διχόνοια σε μια μάζα ανθρώπων με διάφορα προσχήματα, για να την διαιρεί και να βασιλεύει ανενόχλητη, αφού η μάζα πλέον είχε άλλα ανοικτά μέτωπα να αντιμετωπίσει.

Δεν συμβαίνει το ίδιο και στην Κύπρο; Ποιος ασχολείται με την παρουσία των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο; Κανένας! Η δικαιολγία είναι ότι, δεν μπορούμε να ανοίξουμε άλλο μέτωπο. Δικαιολογία που επανέλαβε ο πρώην ΓΓ του ΑΚΕΛ, λίγες μέρες μετά την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα.

Φυσικά και η δικαιολογία δεν είναι η αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε ένα δεύτερο μέτωπο. Ο πρώην ΓΓ του ΑΚΕΛ δεν θέλει να θίξει τα συμφέροντα της «Αυτοκρατορίας», επειδή η λειτουργία του κόμματος που τον ανέδειξε, νομιμοποιήθηκε κρυφά και παράνομα από αυτήν, το 1959.

Κρυφά και παράνομα επειδή, σύμφωνα με την μυστική «Συμφωνία Κυρίων» που είχαν υπογράψει οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας στη Ζυρίχη, η οποία προέβλεπε ρητώς «την απαγόρευση των κομμουνιστικών δραστηριοτήτων στο νησί», οι Βρετανοί έπρεπε να πάρουν την συγκατάθεση της Ελλάδας και της Τουρκίας για να προβούν σε αυτή την υπέρβαση. Συγκατάθεση την οποία δεν πήραν ποτέ, επειδή όπως ισχυρίζεται το Φόρεϊν Όφις σε δημοσιευθέντα έγγραφα του, σε περίπτωση που αντιδρούσε η Τουρκία θα έλεγαν ότι, το ΑΚΕΛ παρέμενε αποκηρυγμένο από το 1933 και έτσι δεν παραβιαζόταν η «Συμφωνία Κυρίων».

Αυτό που προκαλεί βέβαια, δεν είναι η νομιμοποίηση της λειτουργίας του ΑΚΕΛ, επειδή η ελεύθερη έκφραση είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των ανθρώπων, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να απαγορευθεί για τα στελέχη του ΑΚΕΛ. Αυτό που προκαλεί, είναι ότι το ΑΚΕΛ λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο λειτούργησε η Βρετανική Αυτοκρατορία και με τον οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί η Βρετανική κυβέρνηση. Την τακτική του «διαίρει και βασίλευε».

• Έτσι διχάστηκαν οι παράγοντες ποδοσφαιρικών σωματείων, για να δημιουργηθούν ποδοσφαιρικές ομάδες για τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ. (Κι ας το παίζει κατήγορος της κομματικοποίησης του ποδοσφαίρου).
• Έτσι διχάστηκε το διοικητικό συμβούλιο του σωματείου «Ελεύθερος Άγιος Αμβρόσιος» για να δημιουργηθεί ένα νέο σωματείο με τους Αγιαμβροσίτες ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ.
• Έτσι διχάστηκε προεκλογικά και το διοικητικό συμβούλιο της οργάνωσης πολυτέκνων, για να στηρίξει την υποψηφιότητα του.

Ο πρώην ΓΓ του ΑΚΕΛ, φορώντας την προεκλογική του μάσκα, προσπάθησε, πληρώνοντας πολύ ακριβά τα τηλεοπτικά σποτάκια, να μας πείσει ότι είναι ο πρόεδρος που ενώνει. Μετεκλογικά και βγάζοντας την ενωτική μάσκα, φαίνεται ότι κάνει ακριβώς το αντίθετο.

• Καθημερινά σπέρνεται η διχόνοια, για την παραποίηση της ιστορίας που επιχειρείται από τον εντολοδόχο υπουργό Παιδείας.
• Καθημερινά σπέρνεται η διχόνοια, για την προσπάθεια του ιδίου αλλά και κάποιων δόκτορων που επιστρατεύθηκαν, να μας πείσουν για την συνυπευθυνότητα μας στις δολοφονίες, βιασμούς και βασανηστήρια ελληνοκυπρίων.
• Τα προαναφερθέντα είναι οι βασικότερες πηγές διχόνοιας. Για άλλες μικρότερες, θα μπορούσε να μιλά κανείς για ώρες. (ΘΟΚ, κομματικοποίηση Αστυνομίας, λειτουργία της ΚΥΠ...)

Ο άνθρωπος ο οποίος κρίθηκε άξιος της εμπιστοσύνης του πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για να παρακαμφθεί ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας πριν 5 χρόνια -όλοι θα θυμάστε τα τηλεφωνήματα που έγιναν λίγο πριν το δημοψήφισμα τυ 2004-, αγωνίζεται, όπως ισχυρίζεται, για μια συνολική λύση στο κυπριακό πρόβλημα.

ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΛΥΣΗ,
ΝΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ
ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ;

Δύο αδέλφια κηδεύουν δέκα αγαπημένα πρόσωπα

Η σύνταξη πιστή στην υπόσχεση που σας είχε δώσει, επανέρχεται στις δολοφονίες Ελληνοκυπρίων από το χωριό Παλαίκυθρο.

1. Είναι άξιον απορίας αν ο πρώην ΓΓ του ΑΚΕΛ, θεωρεί ότι για τα εγκλήματα που αφηγούνται πιο κάτω, είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι.
2. Είναι άξιον απορίας αν ο προκλητικός υπουργός Παιδείας και Αφελληνισμού, εξακολουθεί να πιστεύει στην επαναπροσέγγιση, χωρίς πρώτα την δικαίωση αυτών των ψυχών που δολοφονήθηκαν άνανδρα και την παραδειγματική τιμωρία των Τουρκοκύπριων δολοφόνων.
3. Είναι άξιον απορίας βέβαια και το γιατί αυτή η τραγική ιστορία, δεν προβλήθηκε από το κρατικό κανάλι.

Τα αδέλφια Γιώργος και Γιαννούλα Λιασή, από το Παλαίκυθρο, κηδεύουν τη μητέρα τους, τρεις αδελφές, ένα ανιψάκι, το θείο, τη γιαγιά και τον παππού. Μαζί τους θα κηδευτούν και τα πεθερικά του Γιώργου.

«Κάνουμε μια ετεροχρονισμένη κηδεία», είπε ο Γιώργος Λιασής, ο οποίος αύριο Κυριακή κηδεύει τη μητέρα του, τρεις αδερφές, ένα ανιψάκι, το θείο του, τη γιαγιά και τον παππού, τους γονείς της μητέρας του.
Μιλώντας για πρώτη φορά για την τραγική εκείνη ημέρα, η Γιαννούλα Λιασή, που δέχθηκε 17 σφαίρες, λέει ότι η ζωή της σταμάτησε εκεί, στις 17 Αυγούστου 1974.
Την ημέρα εκείνη στο σπίτι του Ανδρέα Σουππουρή στο Παλαίκυθρο, η οικογένεια Λιασή έχασε οκτώ μέλη. Εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και τα οστά τους βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο κατεχόμενο Παλαίκυθρο, μαζί με άλλα εννιά άτομα.
Νεαροί Τουρκοκύπριοι εκτέλεσαν το ζεύγος Ιωάννη και Χριστίνα Μιχαήλ, 77 και 68 ετών, το γιο τους Μιχάλη Μιχαήλ, 42 ετών, την κόρη τους Μαργαρίτα Λιασή, 48 ετών, τις τρεις κόρες της Μαργαρίτας: Ελένη, 25, Χριστίνα, 23 και Ιλιάδα, 18 ετών, καθώς και το μικρό Λουκά Κκάιλο, 2 ετών, εγγονό της Μαργαρίτας.
Από την οικογένεια Λιασή επέζησαν ο Γιώργος, 15 χρονών τότε και η Γιαννούλα, 27 ετών, που τραυματίστηκαν από τους πυροβολισμούς, καθώς και ο Παναγιώτης που υπηρετούσε στην Εθνική Φρουρά. Ο πατέρας, Λουκάς Λιασή, επέζησε επίσης, εργαζόταν στη Λιβύη αλλά πέθανε πριν από πέντε χρόνια πριν προλάβει να επιβεβαιώσει αυτό που ήδη ήξερε.
Ο επίλογος της οικογένειας που ξεκληρίστηκε θα γραφτεί αύριο Κυριακή, 8 Μαρτίου στις 12.30 στην εκκλησία Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς και η ταφή στο νέο Κοιμητήριο Αγλαντζιάς.

Αναμνήσεις
Είκοσι ένα άτομα τεσσάρων οικογενειών - Λιασή, Γεωργίου Γιαννάκη, Γιαννάκη Μιχαήλ και Ανδρέα Σουππουρή - είχαν καταφύγει στο σπίτι του τελευταίου. Οι πρώτες τρεις οικογένειες ήταν συγγενικές μεταξύ τους και το σπίτι του Ανδρέα Σουππουρή, γειτονικό. Τα πλείστα άτομα ήταν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι. Στον ίδιο τάφο βρέθηκαν τα οστά της Σωτήρας Γεωργίου, της 7χρονης κόρη της, Μαίρης, και του μόλις 9 μηνών γιου της, Γιαννάκη, η κηδεία των οποίων έγινε στο χωριό Εργάτες στις 14 Φεβρουαρίου, και έξι μελών της οικογένειας Σουππουρή.
Ο Γιώργος Λιασής θυμάται και αφηγείται στο ΚΥΠΕ: «Κατά τις 10 το πρωί του Σαββάτου, 17 Αυγούστου μπήκαν στο σπίτι τέσσερις Τουρκοκύπριοι με όπλα. Μας έβγαζαν βίαια έξω από το σπίτι στην αυλή. Όπως βγαίναμε έξω στην αυλή, κοντά στην πόρτα, ήταν ένας Τουρκοκύπριος που κρατούσε σωλήνα και μας χτυπούσε». Τους έβαλαν, είπε, να ξαπλώνουν κάθετα προς το αυτοκίνητο του Ανδρέα Σουππουρή και άρχισαν να πυροβολούν.
Η Γιαννούλα Λιασή θυμάται ότι δύο από τους τέσσερις Τουρκοκύπριους ήταν νεαρά παιδιά, 15 με 18 χρονών. Δύο από τους τέσσερις κρατούσαν όπλα. Κατάλαβε ότι ήταν Τ/κ γιατί μιλούσαν ελληνικά και ήταν ντυμένοι με πολιτικά και μόνο ένας φορούσε στρατιωτική στολή.

Σκότωσαν αγοράκι οκτώ μηνών
Τα κλάματα και τα ουρλιαχτά που ακούγονταν αρχικά, σίγησαν και ο Γιώργος Λιασής θυμάται ότι οι πυροβολισμοί σταμάτησαν ύστερα από αρκετή ώρα. Πυροβολούσαν από δύο μεριές. «Δεν σκέφτηκαν, δεν σεβάστηκαν. Έβαψαν τα χέρια τους με αίμα παιδιών οκτώ μηνών, δύο χρονών, επτά χρονών. Σκότωσαν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους απροστάτευτους». Πιο πολύ κλαίγαμε γιατί είδαμε τη μάνα μας κάτω, τον παππού και τον κ. Αντρέα (Σουππουρή), ήταν νεκροί, είπε η Γιαννούλα Λιασή, που δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της. «Ξέραμε ότι ήταν το τέλος μας», πρόσθεσε.
Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν σε γειτονικό σπίτι όπου έφθασαν Τούρκοι γιατροί. Η Γιαννούλα Λιασή δεν μπόρεσε να σώσει το δίχρονο γιο της Λουκά. Το παιδί, η γιαγιά και η μια αδερφή, η Χριστίνα ξεψύχησαν πριν έρθει το ασθενοφόρο. Η ίδια βαριά τραυματισμένη από 17 σφαίρες σε όλο της το σώμα, μεταφέρθηκε σε πρόχειρο νοσοκομείο στο Δίκωμο. Ο Γιώργος Λιασής μαζί με τον Πέτρο Σουππουρή, παρόλο που ήταν τραυματισμένοι, έμειναν στο χωριό.
Στις 21 Αυγούστου του 1974, ανέφερε ο Γιώργος Λιασής, συγκέντρωσαν τους εγκλωβισμένους κατοίκους από όλα τα χωριά της περιοχής Κυθραίας, στο χωριό Βώνη, τα γυναικόπαιδα στο σχολείο και τους άνδρες στην εκκλησία. Ο ίδιος ήταν στην εκκλησία, όπου βρίσκονταν περίπου 300 άτομα. Κάθε νύχτα έπαιρναν μια ομάδα ανδρών, τους έβγαζαν έξω από την εκκλησία και «μετά άκουγες πυροβολισμούς. Ασφαλώς δεν τους βλέπαμε την επομένη».

Το αντάμωμα των δύο αδελφιών
Την Παρασκευή, 23 Αυγούστου, ο τότε Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, Σαντρουντίν Αγά Χαν, πήγε στη Βώνη με δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία και κινηματογραφούσαν την εκκλησία, τους αιχμαλώτους και τους παπάδες που τους είχαν ξυρίσει τα γένια. «Σκέφτηκα», αφηγείται ο Γιώργος Λιασής, «ότι ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Πήγα κοντά του και του αφηγήθηκα όλο το περιστατικό. Ήθελε να με πάρει από 'κει γιατί του είπα ότι έχω σφαίρα στο κεφάλι. Οι Τούρκοι δεν δέχονταν και μετά από λίγα λεπτά υποσχέθηκε ο κ. Αγά Χαν στους Τούρκους να με πάει στην ε/κ πλευρά, για να βγάλουν τη σφαίρα και μετά να με γυρίσει πίσω».
Όλη η συνομιλία, είπε, κινηματογραφήθηκε και από το ΡΙΚ και ο ίδιος την έχει στο αρχείο του. Όμως ένας Τούρκος αξιωματικός τον εμπόδισε να μπει στο αυτοκίνητο των Ηνωμένων Εθνών και δεν μπόρεσε να φύγει. Αυτό ήταν και η αιτία να ξαναβρεθεί με την αδερφή του. Η ιστορία έγινε γνωστή μέσω των ΜΜΕ και στις 24 Αυγούστου μεταφέρθηκε σε τ/κ νοσοκομείο στην κατεχόμενη Λευκωσία όπου νοσηλευόταν ήδη η αδερφή του Γιαννούλα. Τους επισκέφθηκε εκεί ο κ. Αγά Χαν και τους έβγαλε φωτογραφία. Ο Γιώργος Λιασής έγινε καλά, η αδερφή του, όμως, ήταν παράλυτη λόγων των πολλών τραυμάτων.

Η Γιαννούλα ήθελε να φύγει από την Κύπρο
Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1974, τα δύο αδέρφια μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο στην κατεχόμενη Κερύνεια με το πρόσχημα της μετάβασής τους για αποθεραπεία στην Τουρκία. Φρουρούνταν όλο το 24ωρο. Αγωνιούσαν για τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους τους. «Μας έλεγαν για ανταλλαγή ασθενών, μαθητών, αλλά τίποτα. Προσπάθησαν να ανταλλάξουν τη Γιαννούλα, αλλά δεν έγινε τίποτα». Ο Γιώργος και η Γιαννούλα Λιασή αφέθηκαν ελεύθεροι στις 28 Νοεμβρίου του 1974, αφού το θέμα συζητήθηκε στις διαπραγματεύσεις για ανθρωπιστικά θέματα. Η Γιαννούλα μεταφέρθηκε στην Ανατολική Γερμανία για θεραπεία για επτά μήνες.
Δείγμα γενετικού υλικού έδωσαν και τα τρία αδέρφια που επέζησαν, καθώς και ο σύζυγος της Γιαννούλας, Νικόλας. Ο Γιώργος, η Γιαννούλα και ο Παναγιώτης μένουν στην Αθήνα. Όπως είπε η Γιαννούλα Λιασή, ήθελε να φύγει από την Κύπρο. Δεν άντεχε. «Εγώ δεν λέω πόσο χρονών είμαι σήμερα. Η ζωή μου σταμάτησε εκεί». Της έχει μείνει μόνιμη βλάβη στο αριστερό χέρι και πόδι. Στα παιδιά της δεν είπε ποτέ τι έγινε και ας την ρωτούν. «Τους τα είπε ο πατέρας τους». Δεν θέλει να μιλά για εκείνες τις ημέρες. Πώς αισθάνεται τώρα που θα γίνει η κηδεία της οικογένειάς της, τη ρωτάμε. Με μάτια βουρκωμένα απαντά: «Είναι πιο βαρύ τώρα. Θα ησυχάσουμε γιατί θα αναπαυθεί η ψυχούλα τους, να τους ανάβουμε το κεράκι και να ξέρουμε ότι δεν είναι χωρίς κηδεία».

Δεν θέλει να πάει στο Παλαίκυθρο
Ο Γιώργος Λιασής έχει μιλήσει στα δικά του παιδιά, για την τραγωδία του '74, όχι με λεπτομέρειες, αλλά «τα παιδιά πρέπει να ξέρουν. Είναι πιο βαρύ, αλλά και πιο ελαφρύ τώρα. Είναι ο επίλογος με τον πιο επίσημο τρόπο, πάμε να κάνουμε μια ετεροχρονισμένη κηδεία», λέει ο Γιώργος.
Τι ζητάνε γι' αυτούς που σκότωσαν τους δικούς τους ανθρώπους; «Όχι ατιμωρησία. Πρέπει να προσαχθούν σε δίκη, ειδικά η Τουρκία που έκανε την εισβολή», λέει ο Γιώργος, ενώ η Γιαννούλα ζητά να «μη δουν χαΐρι» αυτοί που της έκαναν κακό. «Να τιμωρηθούν και αυτοί, όπως βασανίζομαι και εγώ. Είμαι μια ζωντανή - νεκρή».
Μέσα από την τραγωδία της έχει και μια καλή ανάμνηση, όσο σχήμα οξύμωρο και αν είναι, από έναν Τούρκο αξιωματικό που όταν είδε το νεκρό παιδί στην αγκαλιά της, της ζήτησε να κατονομάσει το δολοφόνο για να τον σκοτώσει. Οι ύποπτοι που της έδειξαν, όμως, δεν θύμιζαν κανέναν από τους τέσσερις. Όταν την πυροβολούσαν κοίταγε κάτω, στο χώμα, κρατώντας αγκαλιά το μικρό Λουκά, που προσπάθησε μάταια να σώσει.
Τριάντα πέντε χρόνια μετά, η Γιαννούλα Λιασή δεν θέλει να πάει στην κατεχόμενη γενέτειρά της, το Παλαίκυθρο, δεν θέλει να επιστρέψει «ποτέ. Δεν μπορώ να πάω στο χωριό μου, ούτε απ' έξω να περάσω».
Ο Γιώργος Λιασής πήγε τον Ιούνιο του 2007, όταν ακούστηκαν οι πρώτες πληροφορίες για τον ομαδικό τάφο. Πέρασε από το σπίτι του, το σπίτι του Σουππουρή, αλλά - όπως είπε - προσπαθούσε να σκέφτεται «παράπλευρα πράγματα» και όχι τις τραγικές εκείνες ώρες της 17ης Αυγούστου του 1974.