Η Αριστερά ανέκαθεν, ανά τον κόσμο, προέβαλλε τον ισχυρισμό ότι μπορεί να φέρει τις ριζικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Και το ερώτημα είναι, κατά πόσον η κυπριακή αριστερά του ΑΚΕΛ δύναται ή όχι να ανταποκριθεί σε αυτόν το ρόλο.
Αληθές είναι ότι όταν η Αριστερά γίνεται κατεστημένο, παύει να παράγει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Βεβαίως, στην περίπτωση της Κύπρου το πρόβλημα της Αριστεράς είναι πολύ πιο περίπλοκο. Γιατί; Διότι είναι ή όχι το ΑΚΕΛ, που εμφανίζεται ως η κύρια αριστερή δύναμη του τόπου, προ καιρού τμήμα του κυπριακού κατεστημένου; Και στα εσωτερικά ζητήματα, αλλά και σε αυτά που αφορούν την εξωτερική πολιτική και κατ΄ επέκταση τη διαδικασία και τη συνταγή της επίλυσης του Κυπριακού; Το ΑΚΕΛ δηλώνει μεν κομμουνιστικό κόμμα, αλλά στην πράξη η πλειοψηφία των στελεχών του και της ηγεσίας του ποια διαφορά έχει από την καπιταλιστική, όπως την αποκαλεί, Δεξιά; Και ταυτοχρόνως εγείρεται το εξής ερώτημα: Ποια πολιτική φιλοσοφία και ποιο μοντέλο οικονομικό εφαρμόζει ή μπορεί μελλοντικά να εφαρμόσει το ΑΚΕΛ; Αυτό του υπαρκτού σοσιαλισμού, που έχει προ καιρού καταρρεύσει, ή θα συνεχίσει στην πεπατημένη; Εάν θα υιοθετηθεί η πεπατημένη, σημαίνει ότι όντως θα ισχύσει αυτό το οποίο η ηγεσία του ΑΚΕΛ δηλώνει. Ότι, δηλαδή, θα διαχειριστεί το υφιστάμενο οικονομικό καπιταλιστικό μοντέλο. Βεβαίως, και να θέλει να πράξει διαφορετικά, μπορεί; Πώς θα μπορούσε όταν π.χ. η Κύπρος είναι κράτος μέλος της Ε.Ε. και της ΟΝΕ; Όταν, με άλλα λόγια, η κυπριακή οικονομία είναι τμήμα της λοιπής ευρωπαϊκής καπιταλιστικής κοινωνίας, ανεξαρτήτως σε ποιο βαθμό εφαρμόζονται οι αρχές του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού ή όχι.
Οι φιλελεύθερες αρχές 
Εφόσον η Κύπρος συμμετέχει στην ΟΝΕ, θα πρέπει να εφαρμόζει τις κλασικές πολιτικές και οικονομικές φιλελεύθερες αρχές της ελεύθερης αγοράς, της διακίνησης κεφαλαίων και αγαθών, καθώς και της δημοκρατίας. Και δεν είναι δυνατόν, πάντως, να εφαρμοστεί η κομμουνιστική δικτατορία του προλεταριάτου. Άλλωστε, αυτή δεν θα την επιδίωκαν σήμερα ούτε και αυτά τα ευκατάστατα στελέχη του ΑΚΕΛ, που έχουν κάνει καθημερινή πράξη ζωής τις καπιταλιστικές συνήθειες και τρόπο ζωής. Πολυτελή αυτοκίνητα, καλή ζωή, χρήμα και όλα τα συναφή. Προφανώς, δεν την θέλουν ούτε οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ.
Το μεγάλο ΑΚΕΛ
Συνεπώς, το ΑΚΕΛ είναι σήμερα στην εξουσία ως μια άλλη καπιταλιστική έκφραση, που συνδυάζει κομμουνιστικά στοιχεία ως προς την εξής λογική: Μέγιστη προτεραιότητα δεν είναι μόνο το κράτος και η πατρίδα, αλλά και το κόμμα. Η διατήρηση στην εξουσία, στην οποία το ΑΚΕΛ δεν βρίσκεται μόνο στην παρούσα φάση, λόγω της Προεδρίας του Δημήτρη Χριστόφια. Το ΑΚΕΛ βρισκόταν κατά καιρούς στην εξουσία, άλλοτε με τον Μακάριο, άλλοτε με τον Σπύρο Κυπριανού και άλλοτε με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Με παραδοσιακούς, δηλαδή, δεξιούς Προέδρους. Και στην παρούσα φάση στο εσωτερικό σκηνικό πρώτος στόχος είναι η οικοδόμηση του μεγάλου ΑΚΕΛ. Και ας υποθέσουμε ότι οικοδομείται το μεγάλο ΑΚΕΛ, ποιες μεταβολές και μεταρρυθμίσε
ις θα φέρει; Τι νέο θα έχουμε; Τις μεταρρυθμίσεις στην οικονομία; Ποιες και πώς; Στην παιδεία; Με ποιον τρόπο; Με την κομματικοποίηση της Ιστορίας και τη διδασκαλία της κατά το δοκούν, με κύριο στόχο να ξεχάσουμε ότι είμαστε Έλληνες, για να ικανοποιήσουμε αφενός τους Βρετανούς, που θέλουν να πάρουν σιγά - σιγά τη ρεβάνς τής ήττας τους από την ΕΟΚΑ το 55-59 και αφετέρου την τουρκική πλευρά, η οποία -όπως και η Βρετανική- επιδιώκουν, για λόγους εκτός των άλλων γεωστρατηγικούς, να περιορίσουν, ακόμη και να εξουδετερώσουν το ελληνικό στοιχείο του νησιού από πολιτισμικής και πολιτικής - γεωπολιτικής απόψεως;
Ο συμβιβασμός με τα τετελεσμένα της εισβολής
ΕΚ ΤΩΝ πραγμάτων, λοιπόν, το ΑΚΕΛ αποτελεί μέρος του κατεστημένου, και μια άλλη κομματική δύναμη που διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα και βολεύεται από αυτό. Επιπροσθέτως, εγείρεται το εξής ερώτημα: Συμπλέει ή όχι το ΑΚΕΛ με τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές επιλογές του Λονδίνου σε ιδεολογικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, που ταυτοχρόνως ικανοποιούν και την Άγκυρα στη λογική της αμοιβαίας εξυπηρέτησης συμφερόντων; Ποιον συμφέρει η υποχώρηση της ελληνικής εθνικής μας ταυτότητας και η σταδιακή καλλιέργεια μιας άλλης εθνικής συνείδησης; Εμείς και αν τη χάσουμε, είναι κανείς αφελής που πιστεύει ότι θα τη χάσουν και οι Τουρκοκύπριοι; Αριστερό και ευρωπαϊκό θα ήταν το εξής: Αντί της σταδιακής κατάργησης των εθνικών ταυτοτήτων, η όποια λύση να στηριχθεί στον αμοιβαίο σεβασμό εθνικών ταυτοτήτων, θρησκειών και κουλτούρας-πολιτισμού.
Λόγω της παρουσίας του Αττίλα, δεν μπορούμε να μαθαίνουμε τα παιδιά μας να ερωτεύονται τον κατακτητή μας και τους καταπατητές των δημοκρατικών αρχών και αξιών. Όπως δεν μπορούμε να τους μαθαίνουμε από τη μια να είναι αξιοπρεπείς και από την άλλη να αποδέχονται τις τουρκικές φασιστικές επιβουλές του πληθυσμιακού, γεωγραφικού και διοικητικού διαχωρισμού της Κύπρου, στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας εγγυημένων πλειοψηφιών και πολιτικά ισότιμου καθεστώτος συνιστώντων κρατών, που αποτελούν στην ουσία τη νομιμοποίηση των διχοτομικών τετελεσμένων της εισβολής. Δεν μπορεί να ποινικοποιείται πολιτικώς η ελευθερία και η πλήρης εφαρμογή των δημοκρατικών αρχών της Ε.Ε., που δεν είναι δυνατό να εφαρμοστούν πλήρως στη βάση της υπό συζήτηση λύσης. Δεν μπορεί να θεωρεί η Αριστερά της Κύπρου τις αυτονόητες ιντι-ιμπεριαλιστικές θέσεις και δημοκρατικές αρχές και αξίες των Ην. Εθνών και της Ε.Ε. ως ακρότητες, και το συμβιβασμό με τα τετελεσμένα της εισβολής ως λογική και σοφή επιλογή.
Χρόνιο φλερτ και πολιτικές κολακείες
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και άλλα γεγονότα που συνηγορούν στο ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ συμβαδίζει επί μακρόν με το καταστημένο και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για το ανέκαθεν φλερτ της ηγεσίας του ΑΚΕΛ με τη Βρετανία. Από τη μια, το ΑΚΕΛ δηλώνει κόμμα αντι-ιμπεριαλιστικό - κομμουνιστικό και, από την άλλη, ο Πρόεδρος Χριστόφιας δηλώνει ότι δεν θα εγείρει ζήτημα Βάσεων. Αλλά και ότι ενόσω ο ίδιος είναι Πρόεδρος, η Κύπρος δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και προφανώς ούτε στον PFP (Συνεταιρισμός για την Ειρήνη στην Ευρώπη).
Ερώτημα: Οι Βρετανικές Βάσεις δεν είναι ΝΑΤΟ; Στον PFP δεν συμμετέχει ακόμη και η Ρωσία, η πάλαι πότε μάνα του κομμουνισμού; Ποιον εξυπηρετεί αυτή η πολιτική; Εξυπηρετεί ή όχι τη Βρετανία και την Τουρκία, οι οποίες, μέσω της Κύπρου, εξυπηρετούν, αντί ημών, τα δικά τους εθνικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα, στο πλαίσιο των θεσμών όχι μόνο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, αλλά και της Ε.Ε; Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι η πολιτική της κολακείας προς το Λονδίνο θα φέρει αλλαγή της φιλοτουρκικής βρετανικής στάσης στο Κυπριακό; Ουδέν είδαμε μέχρι σήμερα. Αντιθέτως, όποτε Βρετανοί αξιωματούχοι λαλήσουν για το Κυπριακό, θα περιγράψουν ως μορφή λύσης το σχέδιο Ανάν, στο πλαίσιο μιας διχοτομικής διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Ερώτημα: Υπάρχει ή όχι πίσω από τους κομμουνιστικούς ρητορικούς λόγους ανοχή, αποδοχή και σύμπλευση με την πολιτική των Βρετανών και του ΝΑΤΟ; Με το χειρότερο τρόπο. Διότι όταν είσαι μέσα, έχεις λόγο. Όταν είσαι έξω, αποφασίζουν οι άλλοι για σένα, χωρίς εσένα. Και δεν έχεις επιλογές. Διό
τι τι θα κάνεις; Πόλεμο με τους Βρετανούς ή με το ΝΑΤΟ, όταν θα αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν π.χ. την Κύπρο για τις δραστηριότητές τους στη Μέση Ανατολή και αλλού; Κατ΄ ανάλογον τρόπον: Τι θα ήταν προτιμότερο σήμερα, να είμαστε εντός ή εκτός της Ε.Ε. και της ΟΝΕ; Τουλάχιστον ως προ το θέμα της ΟΝΕ, η λίρα θα υποτιμάτο τέσσερις περίπου φορές και θα αντιμετώπιζε προβλήματα ανάλογα με εκείνα των χωρών εκτός της ευρωζώνης, που είναι πολύ πιο μεγάλα και περίπλοκα από εκείνα των κρατών της ΟΝΕ. Έχουμε, λοιπόν, την ηγεσία του ΑΚΕΛ να διατυπώνει έναν αριστερό ακόμη και κομμουνιστικό ρητορικό λόγο, όπου επιβάλλεται για τα κομματικά συμφέροντα, και από την άλλη έναν κομματικό μηχανισμό που απολαμβάνει και αυτός τα καλά του καπιταλισμού, από τον οποίον ως φαίνεται είναι ιδιαιτέρως βολεμένος...
Comments for this post
