Της αγνοούμενης μάνας...

Στα μαύρα στα ολόμαυρα τ' αγνοούμενου η μάνα
γονατιστή προσεύχεται στην Παναγιά και λέει:
"Κυρά του Κύκκου, Δέσποινα, Κυρά Χαριτωμένη,
άκου τζι εμέν τον πόνον μου, λυπήθου με τζιαι πες μου.

Πες μου να ξέρω Δέσποινα, που βρίσκεται ο γιος μου;
Να μάθω αν εν ζωντανός μες της Τουρτσιάς τα μέρη,
να κλάψω τζιαι να λυπηθώ, να μεν γιορτολοΐσω,
να μείνω στα ολόμαυρα παντοτινά ντυμένη.

Τζι αν μάθω πως τον σκότωσαν να πράξω καθώς πρέπει.
Ν' άψω καντήλαν τζι ύστερα προζύμιν να γυρέψω
τζιαι να ζυμώσω πρόσφορα τζιαι πίτταν να πλουμίσω
τζιαι κόλλυβα την Τζιερκατζιήν στην εκκλησιάν να φέρω,
την Τζιερκατζιήν πολούτουρκα μνημόσυνον να κάμω.

Να ευλογήσει ο Παπάς να ψάλλουν οι ψαλτάδες.
Τζι άμα τελειώσ' η ψαλμουδκιά τζιαι τον ονοματίσει
πα' στο πεζούλιν να ξεβώ στον κόσμον να φωνάξω:
ελάτε, ελάτε χωρκανοί,
θέλω να σας κεράσω,το γιον μου τον επάντρεψα,
κεραστικόν του πάρτε,
το γιον μου τον άρμασα με μιαν Αρχοντοπούλα,
την Κόρην της Ελευθεριάς και πάει αργόν ταξίδιν.

Τζι ύστερα...
Ύστερα Παναγία μου τίποτες πια δεν θέλω
μόνον το Χάρον στείλε μου να πάρει την ψυσιήν μου
Να πάω...
Να πάω να βρω το γιόκαν μου ν' αναπαυτώ να πνάσω".

του Κωνσταντίνου Πάτσαλου
Υποστρατηγος ΕΑ