ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ

Φιλοξενώ την πιο πρόσφατη ανάρτηση του συναγωνιστή Ξενή Ξενοφώντος στο αξιόλογο ιστολόγιο του, που είναι πραγματικά εξαιρετική.

Μετά το βιολογικό τέλος του Τάσσου Παπαδόπουλου, μου είναι αδύνατο να ησυχάσω. Ένα συνεχές «κάτι πρέπει να κάνουμε, κάτι πρέπει να κάνουμε» στριφογυρίζει ανεξέλεγκτα στο μυαλό. Και ανακάλυψα ένα άρθρο που είχα γράψει λίγο πριν τις εκλογές και δεν πρόλαβε να δημοσιευθεί. Το δημοσιεύω τώρα, έστω αργά, αυτούσιο. Γιατί θέλω να θυμηθώ και να θυμήσω:


ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

Ένας φίλος εξ’ Ελλάδος, λίγους μήνες μετά το δημοψήφισμα, όταν τον ρώτησα γιατί έχει τόση αδυναμία στην Κύπρο, μου είπε « Στην Κύπρο συναντάς τις πιο ακραίες εκφάνσεις του Ελληνισμού. Στην Κύπρο θα βρεις Λεωνίδες, αλλά θα βρεις και Εφιάλτες. Βλέποντας εσάς τους Κύπριους, θυμάμαι ότι είμαι Έλληνας.»

Σε αυτές τις εκλογές όμως, δε θα αναμετρηθούμε με το Χριστόφια και τον Κασουλίδη, με το ΑΚΕΛ ή το ΔΗΣΥ. Θα αναμετρηθούμε εμείς οι ίδιοι, ο Κυπριακός Ελληνισμός με το χειρότερο εαυτό μας. Θα αναμετρηθεί η καλύτερη με τη χείριστη έκφανσή μας. Αναμετριέται η Κύπρος της Αντίστασης με την Κύπρο της προδοσίας και της συνενοχικής απάθειας. Η Κύπρος του Ευαγόρα που “ έπαιρνε μιαν ανηφοριά έπαιρνε μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά” με την Κύπρο του κουτοπόνηρου κυπριλλή που η φιλοσοφία της ζωής του είναι το « κρύψε να περάσουμεν» και το « εν θέλουμεν φασαρίες». Η Κύπρος της σεφερικής αποτύπωσης του « ...ας τρώγωμεν πέτρες» με τη νοσηρή δουλοπρέπεια της επιδεικτικής κατανάλωσης και της εγωκεντρικής καλοπέρασης. Τα φουσκωμένα πόδια του Αγώνα στα αμέτρητα χιλιόμετρα των πορειών κατά μήκος της πράσινης γραμμής, με τα μιζερονότια πόδια που βαδίζουν στο δρόμο της συνθηκολόγησης.

Η Κύπρος της Δημοκρατίας και της σύνεσης με την Κύπρο των θερμοκέφαλων που τυφλωμένοι από το μίσος τους, νομίζουν ότι θα πλήξουν τον πολιτικό τους αντίπαλο, ενώ είναι την Κύπρο που χαρακώνουν. Η Κύπρος των ανθρώπων που δουλεύουν με αξιοπρέπεια και που ψηφίζουν με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον με την Κύπρο των εμπαθών που θέλουν να τιμωρήσουν τη σημερινή κυβέρνηση επειδή δεν βολεύτηκαν, δεν «κανονίστηκαν», δεν διορίστηκαν, δεν προήχθηκαν, δεν μονιμοποιήθηκαν. Η Κύπρος του Ονήσιλλου και του Ευαγόρα με την Κύπρο του Γόργου και του Στασάνορα. Η Κύπρος του Γιατρού, του Δώρου, του Θεόφιλου, του Ισαάκ και του Σολωμού με την Κύπρο των κηρύκων της παράδοσης και υποθήκευσης του μέλλοντός μας στην Τουρκία. Η Κύπρος που «αντιστέκεται, η Κύπρος που επιμένει» με την «Κύπρο που κερδίζει» ( ένα υποστηρικτή του Σχεδίου Ανάν για πρόεδρο και αυτόν που κατήγγειλε την Κύπρο στην Ευρώπη ως σκιώδη κυβερνήτη). Η Κύπρος που «πηδάει φωτιά κι οι σούβλες έτοιμες κι αυτή ολόρθη στέκει» και η Κύπρος των ηττημένων μυαλών που ξελαρυγγίζονται υπέρ της συνθηκολόγησης. Η Κύπρος της θύμησης με κουρεία να λέγονται «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» και εστιατόρια να λέγονται « Το Κάρμι» με την Κύπρο της λήθης και των νεομαυραγοριτών που «ανοίγουν νέους επιχειρηματικούς δρόμους» στα κατεχόμενα. Η Κύπρος των χιλιάδων στους δρόμους της Λευκωσίας που με δάδες αναμμένες φώναζαν για απελευθέρωση και επιστροφή με την Κύπρο των χιλιάδων που «αγωνίζονται» ξενυχτώντας στις ρουλέτες και τις τσόχες των καζίνο του κατακτητή. Η «μικροκόρη που έγινε μάνα» με την «πόρνη της Μεσογείου». Η Κύπρος της υψωμένης περήφανης γροθιάς με την Κύπρο που επιζητεί την ευαρέσκεια των προστατών και των συνεργατών της Τουρκίας και που δέχεται τα υπερατλαντικά ( και παρακάμπτοντα τον εκλελεγμένο Πρόεδρο του Κυπριακού λαού) τηλεφωνήματα. Η Κύπρος που «ρίχνει τα μαλλιά της πίσω» κρατώντας το κεφάλι της ψηλά με την Κύπρο που σκύβει μοιρολατρικά το κεφάλι στους δημίους της.

Σε αυτές τις προεδρικές εκλογές επιλέγουμε την Κύπρο που θέλουμε. Και αναμετριόμαστε με τον εαυτό μας, επιλέγοντας το ποιοι εμείς οι ίδιοι θέλουμε να είμαστε. Καλή τύχη πατρίδα μας. Καλή τύχη Τάσσο Παπαδόπουλε.»

Ξενής Ξενοφώντος

Υ.Γ. Τα όσα ακολούθησαν στις 17/2/2008, υπερέβηκαν ακόμη και αυτό που θεωρούσα ήττα και επικράτηση του χειρότερου εαυτού μας. Ο αυτοεξευτελισμός των πλείστων όσων τυπικά υποστήριζαν τον Τ. Παπαδόπουλο, η (επιεικώς) καιροσκοπική συνδιαλλαγή με αποκορύφωμα τη λήψη προσωπικών ανταλλαγμάτων(!), ο κατά τα φαινόμενα ενταφιασμός του ονείρου για ένα ενιαίο ενδιάμεσο πατριωτικό κομματικό χώρο και για αντικατοχική κυβερνητική πολιτική και ο βιολογικός θάνατος του πραγματικού Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, θυμίζουν το του Μόντη «Θε μου και να'ταν όνειρο κακό , να γύρω πίσω να κάνω μια και να ξυπνήσω». Ο εφιάλτης όμως είναι πραγματικότητα και μπροστά στο κακό και στο φονικό, οφείλουμε να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας. Δεν είμαστε λίγοι, ούτε χαθήκαμε. Όπως το λέει ο Ακρίτας μας:

« Μας είπαν: Γιατί συνεχίζετε να αγωνίζεσθε αφού η μάχη έχει κριθεί;
Απαντήσαμε: Γιατί αν δεν αγωνιζόμαστε δεν θα υπάρξει άλλη μάχη.»