Ο Τάσσος, το ΟΧΙ και το χάος

Από το 1931 που λαμβάνουν χώρα τα γνωστά Οκτωβριανά οι Έλληνες της Κύπρου ζητούν ΕΝΩΣΗ με τη μάνα τους Ελλάδα. Αίτημα που έχει τις ρίζες του από το 1571 όταν οι Τούρκοι άλωσαν τη Κύπρο για πρώτη φορά. Τα επόμενα χρόνια, ακολουθούν πολλές αναταράξεις οι οποίες, όμως, δεν οδηγούν πουθενά. Το αίτημα δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει υλοποιήσιμο. Οι Άγγλοι προωθούν τον διαχωρισμό Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με τις δικοινοτικές τους δολοφονίες το 1950. Για τα γεγονότα που ακολουθούν μπορεί κανείς να μάθει πολλά μέσα από διάφορα βιβλία τα οποία εκδίδονται κατά καιρούς όπως του Σπύρου Παπαγεωργίου, από τη στήλη «Ειρήσθω» του Λάζαρου Μαύρου στην εφημερίδα «η Σημερινή» ή ακόμα και από τις σχετικές γραφίδες της εφημερίδας «Αντίλογος».
Τα επόμενα χρόνια κατά τα οποία στην Προεδρία ήταν Σπύρος Κυπριανού και αργότερα ο Γιώργος Βασιλείου, απέβλεπαν στη διαχείρηση του Κυπριακού και όχι στην επίλυσή του. Τα χρόνια αυτά η Τουρκική πλευρά επιθυμεί διάλογο στο επίπεδο δυο κοινοτήτων όπου η Κυπριακή Δημοκρατία υποβαθμίζεται σε Ελληνοκυπριακή κοινότητα, ο Πρόεδρος εξισώνεται με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη σε Ελληνοκύπριο ηγέτη, το Κυπριακό Πρόβλημα μετατρέπεται σε δικοινοτική διαφορά όπου τα Τουρκικά στρατεύματα διασφαλίζουν τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων μέχρι να βρεθεί λύση ενώ η Τουρκία από θύτης μετατρέπεται σε βοηθητική δύναμη, έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της για λύση του Κυπριακού.

Στη συνέχεια Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλέγεται ο Γλαύκος Κληρίδης του οποίου αποκορύφωμα των διαπραγματευτικών του λαθών ήταν το καταστροφικό Σχέδιο Ανάν, ο οποίος τολμά ακόμα και να το διαπραγματεύεται ενώ στη συνέχεια το αποδέχεται, το στηρίζει και καλεί τον Κυπριακό λαό να δώσει θετική ψήφο. Κι όλα αυτά γίνονται από την «εθνικόφρονη» παράταξη του τόπου που με την πρώτη ευκαιρία ξεπουλά τη πατρίδα μας, που με τη πρώτη ευκαιρία αποδέχεται ένα σχέδιο που δεν προνοούσε τίποτε άλλο από τη διχοτόμηση της Κύπρου, που με τη πρώτη ευκαιρία στηρίζει σθεναρά τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ούτε οι «φίλοι» μας οι Άγγλοι δεν κάνουν έτσι για Διζωνική.

Για καλή μας τύχη το 2003 τα ηνία της Κυπριακής Δημοκρατίας παιρνούν πλέον στα χέρια του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος αν και υποστηρίζει αθέλητα κατά τη γνώμη μου τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία παίρασε το Σχέδιο Ανάν σε δημοψήφιμα στις 24 Απριλίου 2004. Παρ’ όλα αυτά διατύπωσε ένα βροντερό ΟΧΙ σ’ εκείνο το συγκινητικό διάγγελμα στο οποίο παρουσιάστηκε πολύ σωστά η επικυνδινότητα του σχεδίου εκείνου και έδωσε στον κόσμο να καταλάβει πως ένα «ναι» θα κατέστρεφε τον τόπο και αυτόματα θα σήμαινε τη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσα στην Ευρώπη, τη διάλυση της Εθνικής Φρουράς, τη παραμονή ξένων στρατευμάτων, την εισαγωγή ξένων δικαστών ενώ οι Ελληνοκύπριοι θα αποτελούσαν τη μειοψηφία του τόπου και ουσιαστικά η Κύπρος θα ήταν προϊόν παρθενογέννεσης. Δεν θα αναφερθώ περετέρω στα αρνητικά του Σχεδίου Ανάν, του σχεδίου εκείνου με το λανθασμένο περιεχόμενο. Αυτό το έκανε ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος με τρόπο ορθό και επιτυχημένο, το έκαναν πολλοί δημοσιογράφοι και άτομα που αγαπούν τον τόπο τους. Αυτοί είναι που συνεχίζουν τον αγώνα ενάντια στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και κανείς δε μπορεί να αγνοήσει την ύπαρξή τους.

Μετά το δημοψήφισμα του 2004, οι προσπάθειες του Τάσσου Παπαδόπουλου για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος εντείνονται. Ταξιδεύει από χώρα σε χώρα και ενημερώνει τους αρχηγούς των κρατών για την υφιστάμενη κατάσταση στη Κύπρο, πως θα συνεχίσει και με ποιες αρχές. Καλεί διεθνείς συνταγματολόγους όπως ο Weiler, του οποίου η θεωρία ενοχοποιούσε τους Άγγλους ότι παραβιάζουν το σύνταγμα και τη νομιμότητα του κράτους. Έπρεπε λοιπόν, το επόμενο σχέδιο λύσης να έχει πάνω απ’ όλα σωστό περιεχόμενο ενώ η Ελληνοκυπριακή πλευρά να καθορίσει επιτέλους τις κόκκινες γραμμές της. Αν και η βάση λύσης παραμένει η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία δεν παύει να έχει χαραχτήρα διχοτομικό με τη μια κυριαρχία να τριχοτομείται, με την ανυπαρξία της μιας ιθαγένειας και της μιας διεθνής προσωπικότητας. Οι κινήσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου ήταν προσεκτικές και μεθοδευμένες. Επιτυγχάνεται η 8η Ιουλίου, η οποία αν και εγκαταλείπεται από τον σημερινό Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενταφίαζε τις πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν, αλλά και το ίδιο το Σχέδιο.

Παρ’ όλα αυτά ο Κυπριακός Ελληνισμός, που ψηφίζει για τα πάθη του και μόνο, στις προεδρικές εκλόγές του 2008 αφήνει εκτός Β’ Γύρου τον Τάσσο Παπαδόπουλο, αφήνει εκτός ένα αγωνιστή της ΕΟΚΑ, αφήνει εκτός ένα άνθρωπο που άφησε ιστορία στο Υπουργείο Εργασίας, αφήνει εκτός έναν άνθρωπο που έσωσε τον Ελληνισμό της Κύπρου από βέβαιο αφανισμό το 2004. Κι όλα αυτά, γιατί, κάποιοι είχαν προσωπικές φιλοδοξίες. Έτσι, με τη διάσπαση της τριμερής, ο Τάσσος Παπαδόπουλος αυτόματα αποχαιρετά τον Β’ Γύρο των εκλογών. Αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος επανεκλεγόταν ίσως σήμερα τα πράγματα να ήταν αλλοιώτικα. Ίσως να μην γίνονταν άλλες υποχωρήσεις από τη πλευρά μας, ίσως κάποιοι να μη προσπαθούσαν να μας κλείσουν το στόμα... με τη δικαιολογία της διατήρησης του καλού κλίματος.

Μετά λοιπόν την απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου, επικράτησε το χάος. Χάος, γιατί, όποιος και να εκλεγόταν τα πράγματα θα ήταν τα ίδια, πράγμα που ο κόσμος δεν καταλάβαινε και δεν καταλαβαίνει μέχρι και σήμερα. Δεν καταλάβαινε ο «αριστερός» ότι αν εκλεγόταν ο Γιαννάκης Κασουλίδης τα πράγματα θα έπαιρναν την ίδια τροπή, ούτε ο «δεξιός» καταλάβαινε ότι αν εκλεγόταν ο Δημήτρης Χριστόφιας, που εκλέγηκε, το πρόγραμμα θα ήταν το ίδιο. Απόδειξη; Η τυφλή εμπιστοσύνη και υποστήριξη του Νίκου Αναστασιάδη και του Δημοκρατικού Συναγερμού προς τον Πρόεδρο Χριστόφια. Έτσι, ο κόσμος έμπαινε σε μια φάση αλληλοκατηγοριών χωρίς ουσία.

Είτε το θέλουμε όμως είτε όχι, οι ομοσπονδιακοί είναι στη εξουσία. Κάνουν συνεχώς διαπραγματευτικά λάθη ή καλύτερα «διαπραγματευτικές» υποχωρήσεις και παραχωρήσεις. Αγνοούν συνταγματικά δίκαια, Ευρωπαϊκά κεκτημένα και αρχές, ανθρώπινα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Αναγνωρίζουν τη παραμονή 50, 000 εποίκων, αποδέχονται τις εγγυημένες πλειοψηφίες, προτείνουν εκ περιτροπής προεδρία, χρησιμοποιούν την έννοια της Ομόσπονδης Κυβέρνησης (≠ Ομόσπονδο Κράτος) και την έννοια του συνεταιρισμού. Καλό θα ήταν να ξέρουν πως το 1960 είχαμε συνεταιρισμό πολιτών και όχι συνεταιρισμό κρατών!

Έτσι λοιπόν, για χάρη του καλού κλίματος λογοκρίνουν τραγούδια του Μάριου Τόκα, καταργούν τον Εθνικό Ύμνο, υποστέλουν Ελληνικές σημαίες, ακυρώνουν στρατιωτικές ασκήσεις, συλλαμβάνουν άτομα με αντίθετη άποψη για διακρύβωση στοιχείων και άλλα πολλά. Αυτό που θέλουμε να ξέρουν είναι ότι υπάρχουμε. Δεν μπορούν να αγνοήσουν την άλλη άποψη, δεν μπορούν να μας διαγράψουν. Γι’ αυτό και από το βήμα μιας εφημερίδας τους στέλνουμε χαιρετίσματα, τους λέμε πως δε θα περάσει το δικό τους και τους υπενθυμίζουμε, γιατί, κάποτε το ξεχνούν, ότι η Κύπρος ήταν, είναι και θα είναι για πάντα κομμάτι του Ελληνισμού και αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν. Γι’ αυτό και η προπαγάνδα τους μέσω των σχολικών βιβλίων είναι αχρείαστη. Υπάρχουν κι άλλα βιβλία στην αγορά που εξιστορούν την αλήθεια. Ή μήπως θα τα καταργήσουμε κι αυτά;
Ειρήνη Σαββίδου
Εθνικη Αντίσταση