«Επαναπροσέγγιση» στα σχολεία μας

Αναμενόμενο ήτανε; Ήτανε θέμα χρόνου; Ή μήπως θέμα κυβερνήσεως; 2008, 34 χρόνια μετά από την εισβολή στο νησί μας, οι μαθητές των δημόσιων σχολείων αυτού του νησιού, να διδάσκονται τρόπους για «να ετοιμαστούν για ένα ειρηνικό μέλλον σε μια ενωμένη πατρίδα». Συνεπώς καλούμενοι οι εκπαιδευτικοί, θα πρέπει «να εργαστούν συστηματικά ώστε να αναπτύξουν στους νέους τη βούληση για συνεργασία».
Βούληση ε; Μετά από τα μαθήματα για τα «παραμύθια» του 1821 που κάποιοι επιτήδειοι τόλμησαν να μας “πουλήσουν” στο σχολείο, έρχονται και τα «νόμιμα» τώρα μαθήματα βούλησης για συνεργασία. Λες και η νεολαία μας αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα στο να συνεργάζεται με τον όχι οποιοδήποτε, αλλά με τους Τ/Κ. Μάλλον κάτι πάει λάθος. Κάποιος πιθανών να μην ζύγισε τα πράγματα ορθά. Ή αντιθέτως, μάλλον κάποιοι να τα έχουν μελετήσει πολύ σοβαρά και έξυπνα.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Πριν μερικά χρόνια, όχι πολλά, όταν όλα ήταν φρέσκα στην καρδιά και το μυαλό μας, τα παιδιά στα σχολεία μας διδάσκονταν το περίφημο «Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι». Μία μικρή εικόνα χίλιες λέξεις το κατεχόμενο λιμανάκι μας στο πίσω μέρος του τετραδίου μας ,να μας δίνει δύναμη και ελπίδα. Διαδηλώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το τι ζούσαμε στο νησί μας. Κανένας να μην διστάζει να μιλήσει να πει αυτό που νιώθει. Αυτό που έμαθε από τον γονιό ή τον παππού και τη γιαγιά, για ένα κλεμμένο χωριό, για ένα χαμένο αδελφό.
Σιγά σιγά -απορώ πώς και γιατί- φτάσαμε σε μια περίοδο όπου επικρατεί ο φόβος και η σιωπή (από μερικούς). Μια σιωπή την οποία προκαλεί η «άγνοια» ή τουλάχιστον αυτό θέλουν κάποιοι να λέγεται. Μία περίοδος όπου ο δάσκαλος διστάζει να μιλήσει και να εξηγήσει. Να πει αυτά που ξέρει ή τουλάχιστον έχει ζήσει. Διστάζει είτε γιατί «δεν ξέρει», είτε γιατί τα αποκαλούν «λεπτομέρειες που προκαλούν αχρείαστες εντάσεις», είτε γιατί «φοβάται» αυτούς οι οποίοι συνέλαβαν ή υποστηρίζουν την προσπάθεια αλλαγής των βιβλίων της ιστορίας μας. Μια προσπάθεια ευτυχώς ανέφικτη, μέχρι στιγμής. Ανέφικτη γιατί ορισμένοι έχουν μάθει να μην ξεχνούν και αγωνίστηκαν.
Προς όλους όσους δεν ανέχονται να τους μειώνουν την αξιοπρέπειά τους. Στους μαθητές οι οποίοι είναι το αύριο αυτού του νησιού. Τους οποίους ειρωνικότατα έρχονται σήμερα να τους παραδώσουν μαθήματα βούλησης για συνεργασία για ένα «ειρηνικό» μέλλον και «ενωμένη» πατρίδα. Σταθείτε ψηλά με δύναμη, όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Μην ανεχτείτε να σας κάνουν ότι θέλουν, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα κάποιων άλλων. Δεν μπορεί ο κάθε ένας να μας επιβάλλει τις δικές του ιδεολογίες και τα δικά του πιστεύω. Αυτό είναι το νερό που μας δίνουν μετά από 3,5 χρόνια «ξηρασίας», όπως κάποιοι αποκάλεσαν τα τρία τελευταία χρόνια της ιστορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όχι «κύριοι», όποιοι και αν είστε, ότι και αν είστε, Λογαριάσατε λάθος. Είναι καλύτερος ο θάνατος από την ξηρασία παρά από το δηλητήριο που θα μας ποτίσετε. Δεν είναι θέμα Υπουργείων ή κομμάτων. Είναι θέμα καθαρά αξιοπρέπειας και σεβασμού. Η βούληση είναι ελεύθερη και είναι δικαίωμα και θέμα προσωπικής άποψης και επιλογής για το αν ο κάθε ένας από εμάς θέλει να συνάψει αυτού του είδους «ειρηνικές» σχέσεις με τον οποιονδήποτε. Ειδικά εν’ όσο ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής στο νησί μας εξακολουθεί να υπάρχει. Ειδικά εν’ όσο αυτός με τον οποίο θα διδαχτούμε να συμβιώσουμε ειρηνικά, εξακολουθεί να μένει στο σπίτι του πατέρα μου. Ειδικά εν’ όσο αυτός απολαμβάνει τις πανέμορφες παραλίες του χωριού μου, ενώ εγώ όχι.
Πόσο εξευτελιστικό και ανούσιο θα είναι ένα μάθημα από και προς θύμα της εισβολής μετά από όλα όσα έχει περάσει; Ας κάνουν «ειδικά» μαθήματα και στους εκπαιδευτικούς, για να βρουν κουράγιο και δύναμη να ανασηκωθούν μετά από αυτή την τόσο μοιραία πτώση. Κάποιοι μου έμαθαν το «Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι». Ένα λάβαρο στη ζωή μου που πέρασε από αγώνες και θυσίες για να βρίσκεται στα δικά μου χέρια και να το κρατάω με περηφάνια και σεβασμό. Δεν αμφιβάλλω πως θα φτάσουμε στη μέρα όπου θα σταλεί και εγκύκλιος προς τα σχολεία με εντολή το να υψωθεί η ψευδοσημαία με σκοπό την καλλιέργεια αμοιβαίου σεβασμού. Ίσως αυτοί που χρειάζονται τα ειδικά μαθήματα να είναι άλλοι. Αυτοί οι άλλοι ίσως να πρέπει να διδαχτούν το πώς να σέβονται την αξιοπρέπεια του κάθε ένα από εμάς, ακόμη και αν ανέχονται να τους μειώνουν τη δική τους.Είτε αυτοι είναι πολιτικοί, υπουργοί ή προέδροι.
«Τη ζωή σου, άμα δεν μπορείς να την κάμεις όπως θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς. Μην την εξεφτελίζεις».