Ομιλία της Φανούλλας Αργυρού (Ερευνήτρια, Συγγραφέας)
“…Κρίσιμα ερωτήματα, 34 ήδη Ιούληδων, παραμένουν αναπάντητα: Πώς και γιατί ο Ελληνισμός δεν πέτυχε να σχεδιάσει και να κατορθώσει την υλοποίηση του αντικατοχικού απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου; Πώς και γιατί, αντί ν' αναδυθεί σύσσωμος στην πρόκληση και τον πολλαπλασιασμό της ισχύος του, ώστε ν' αντιτάξει πειστικά ισχυρή αντίσταση και ικανή παλλαϊκή αμυντική θωράκιση απέναντι στους Τούρκους κατακτητές, σύρθηκε από το 1977 και σύρεται μέχρι σήμερα, ως ηττημένος, στις διαδικασίες συνθηκολόγησης με την κατοχή, «στη βάση» των «διζωνικών - δικοινοτικών» όρων του κατακτητή;...Ποιας πανουργίας μυαλά, ηττημένων ραγιάδων, πρόθυμων να συμβιβαστούν «οδυνηρά» και να συνθηκολογήσουν με τον κατακτητή, παρήγαγαν την έννοια «επανένωση» αναρτημένη στις λευκές τους σημαίες και όλα τα συναφή «επαναπροσεγγιστικά», για να υποστείλουν και να εξοβελίσουν το λάβαρο της απελευθέρωσης; Ποιες 34 ετών πλύσεις εγκεφάλου και από ποια νεο-γενιτσαρικά ιδεολογικά προγεφυρώματα του Αττίλα, διεκπεραιώθηκαν διαδοχικά και συστηματικά (made in USA & UK) στον Ελληνισμό, ώστε να καταντήσει να προσμένει την 25η του 34ου Ιούλη για «ν' απολαύσει» κιόλας που θα του μπήξουν τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς» του Σχεδίου Ανάν, που ο ίδιος ήδη απέρριψε;…” (20/7/2008 Σημερινή-Διερωτάται ο κ. Λ.Μαύρος).
Σ΄αυτά ακριβώς τα ερωτήματα, θα προσπαθήσω σήμερα να δώσω απαντήσεις. Παρόλον ότι η απάντηση είναι αναμφισβήτητα απλή: Ο τόπος αυτός προδόθηκε από ηγέτες του, που εξυπηρέτησαν περισσότερο τα ξένα συμφέροντα παρά τα δικά του.
1955-59- Κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνος της ΕΟΚΑ, στο Λονδίνο έγιναν σοβαρές και βαθιές διεργασίες για το Μέλλον της Κύπρου. Με σενάρια για όλα τα ενδεχόμενα με μακροχρόνιες επιδιώξεις και στόχους μεταξύ Βρετανίας και Τουρκίας που ακολουθούνται πιστά μέχρι σήμερα. Το διάστημα 1956-58 επισκέφθηκε διαδοχικά το Λονδίνο ο Τούρκος συνταγματολόγος Νιχάτ Ερίμ (μετέπειτα πρωθυπουργός) εμπνευστής του τουρκικού σχεδίου “Ανάκτησης Κύπρου” (βλέπε βιβλίο καθηγητή Ν. Σαρρή ‘ Η άλλη πλευρά) και είχε αναλυτικές διαβουλεύσεις με τον Βρετανό συνταγματολόγο Λόρδο Ράτκλιφ εξασφαλίζοντας βασικές προυποθέσεις για τα τουρκικά συμφέροντα. Με αποτέλεσμα, η δήλωση του Υπ. Αποικιών από τη Βουλή των Κοινοτήτων στις 19 Δεκεμβρίου 1956, για διχοτόμηση, ξεχωριστή αυτοδιάθεση, που ακούμε σήμερα να απαιτούν οι Τούρκοι. Είπε συγκεκριμένα: “...Όταν έλθει η ώρα... το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης θα παραχωρηθεί με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε η τουρκοκυπριακή κοινότητα, όχι λιγότερο από την ελληνο-κυπριακή κοινότητα θα έχει στην ειδική περίπτωση της Κύπρου, την ελευθερία να αποφασίσει μόνη της για το καθεστώς. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση της Α.Μ. αναγνωρίζει πως η εξάσκηση αυτοδιάθεσης σε ένα τόσο ανάμιχτο πληθυσμό πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τη διχοτόμηση μεταξύ άλλων εναλλακτικών λύσεων. (Βλέπε βιβλίο ‘Από την Ένωση στην Κατοχή’ σελ. 82). (Διαφάνεια). (1α χάρτες και 1β δήλωση).
΄Ομως, οφείλουμε να αναφερθούμε και σε μια άλλη δήλωση για ξεχωριστή αυτοδιάθεση για μια μειονότητα του 18%. Κάποιου άλλου, πριν από τον Βρετανό Υπ. Αποικιών, εκείνη του Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που κατηγορούσε ασύστολα και υβριστικά την ΕΟΚΑ αλλά όχι μόνον. Στις 30 Απριλίου και 1η Μαίου 1955 το εκφραστικό όργανο του ΑΚΕΛ Νέος Δημοκράτης δημοσίευσε σε δύο συνέχειες άρθρο του Ζαχαριάδη που είχε μεταδοθεί από ραδιοσταθμό της Ελλάδας και το οποίο το ΑΚΕΛ είχε χαρακτηρίσει “βαρυσήμαντο”..
Μεταξύ άλλων πολλών έλεγε : “... ΄Ομως η απελευθέρωση του λαού της Κύπρου δεν μπορεί να είναι πραγματική παρά μόνο σαν απελευθέρωση και των Τούρκων. Η απελευθέρωση της Κύπρου δεν μπορεί να σημαίνει ιδιοποίηση ή χειροτέρευση της υποδούλωσης των Τούρκων, μια απελευθέρωση και για την τουρκική μειονότητα του νησιού με βάση την πλήρη εθνική αυτονομία. Διεκδικώντας το δικαίωμα μέχρι και αποχωρισμού για τους ΄Ελληνες, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το ίδιο αυτό δικαίωμα στην τουρκική κοινότητα...”.
Το 1957 ο Nίκος Ζαχαριάδης πριν εκκαθαρισθεί από την 7η ολομέλεια του ΚΚΕ απολογήθηκε αλλά προς τι πλέον; (Bλέπε ο ‘ Ο σύγχρονος Εφιάλτης του Έθνους ΚΚΕ και ΑΚΕΛ Φώτη Παπαφώτη 1996 σελ. 364).
Το 1957 χάρτης του Δρ. Φαζίλ Κουτσιούκ εκπροσώπου της τουρκοκυπριακής μειονότητας του 18% απαιτούσε την μισή Κύπρο με την γραμμή στον 35ο παράλληλο...(Διαφάνεια 2 χάρτης από το βιβλίο ‘Κρίστοφερ Χίτσενς).
Σήμερα η πολιτική εκείνη, που εκφράζεται με τα δύο “συνιστώντα κράτη (two constituent states)”, προωθήθηκε σταδιακά μέσω της ρατσιστικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που ήταν καθαρά τουρκική απαίτηση την οποίαν υιοθέτησαν, πρώτοι, οι Βρετανοί.
Επειδή οι απαιτήσεις του Νιχάτ Ερίμ και της τουρκικής κυβέρνησης ήταν για απευθείας ομοσπονδία, στις 5 Ιουνίου 1957 ο Βρετανός πρωθυπουργός ζήτησε την άποψη του Υπ. Εξωτερικών. Μην σας συγχύσει η απάντηση, δεν δόθηκε το 2004 ή 2008, αλλά, το 1957. Του είπαν:
“.. Η τουρκική κυβέρνηση πιστεύει πως η διχοτόμηση της Κύπρου δεν θα είναι κατ΄ανάγκην πολύ δύσκολη και δε θα σημαίνει μεγάλης κλίμακας ανταλλαγή πληθυσμών. Διατηρούν την άποψη ότι με λίγη συνεργασία από την ελληνοκυπριακή πλευρά, θα μπορούν να υπάρχουν δύο ζώνες στην Κύπρο, μια κάτω από τουρκοκυπριακή διοίκηση και μια κάτω από ελληνοκυπριακή διοίκηση... Εμείς μπορούμε να διατηρήσουμε τα δικά μας μέρη στο νησί και η νήσος θα μπορεί να διοικείται με ένα είδος ομοσπονδιακής λύσης στη μέση. Ποιο όμως θα είναι το είδος της ομόσπονδης κεντρικής κυβέρνησης; Μια ομοσπονδία συνεπάγεται αναμφισβήτητη κυριαρχία. Και στην περίπτωση της Κύπρου, η ελληνική ζώνη θα είναι ελεύθερη να ενωθεί με την Ελλάδα και η τουρκική με την Τουρκία... Σε μια ομοσπονδία συνεπάγεται αναγνώριση της μιας κυβέρνησης από την άλλη. Η κάθε κυβέρνηση να αναγνωρίζει τη σφαίρα εξουσίας της άλλης... Σε περίπτωση που μια από τις κυβερνήσεις αυτές αποφασίσει να ενωθεί με άλλο μέρος η ομοσπονδία σπάει αμέσως.” (Διαφάνεια 3).
Το κρατούμενο εδώ, θα πρέπει να είναι η πεποίθηση των Τούρκων που είχαν από το 1957, ότι με ελληνο-κυπριακή συνεργασία θα κατόρθωναν την διζωνική ομοσπονδία! Μήπως τα γεγονότα τους έχουν διαψεύσει;
Οι Βρετανοί, έχοντας ήδη υποσχεθεί στους Τούρκους διχοτομική λύση δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω. Οι Τούρκοι τελικά συμφώνησαν με τους Βρετανούς να δεχθούν τις Συμφωνίες της Ζυρίχης και Λονδίνου με την προυπόθεση πως τη Ζυρίχη θα ακολουθούσε όχι μόνο η διχοτόμηση, αλλά, Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ. Με την οποίαν θα είχαν τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου με προοπτική την ολοκληρωτική κατάληψή της. Εξού και το ξέσπασμα αξιωματούχου του Φόρειν ΄Οφις (Α. Ρος) όταν είπε (24.2.1958)¨ “ This is a typical piece of Turkish diplomacy: take what you αre offered but only on the understanding that you expect more”. (Από την ΄Ενωση στην Κατοχή σελ. 97).
Έπεισαν τους Τούρκους να μην επιμένουν σε ομοσπονδιακή βάση, αλλά να δεχθούν εξελισσόμενες συνταγματικές μεθόδους... και να ήταν σίγουροι θα έθεταν την μειονότητα επί ισοις όροις (equal footing) όπως τους υποσχέθηκαν από το 1955...Στα πρώτα στάδια, μετά την τουρκική εισβολή, στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που γράφονται επι τω πλείστον από τους κηδεμόνες Βρετανούς, εμφανίζεται το επι ίσοις όροις αλλά όχι η λέξη ομοσπονδία...
Ο Νιχάτ Ερίμ είχε άμεση ανάμιξη με τους Βρετανούς στην διαμόρφωση των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου...(Διαφάνεια 4 φώτο από τουρκικό βιβλίο).
Η ΄Αγκυρα, όμως, βιαζόταν. Χρηματοδότησε την ΤΜΤ και άρχισε την μαζική μετακόμιση μεγάλου αριθμού Τουρκοκυπρίων προς το βόρειο μέρος του νησιού.΄Εσφαξαν με την βοήθεια των Άγγλων τους Κοντεμενιώτες, κατέκαυσαν τον ΄Αγ.Λουκά…Στις δραστηριότητες εξοπλισμού και εκπαίδευσης των Τουρκοκυπρίων εμπλάκηκαν και Βρετανοί στρατιωτικοί ειδικά το 1963/64. Ο λαός τότε είχε μπουχτίσει από τον φιλοτουρκισμό των Βρετανών. Ο βρετανικός Τύπος είχε ξεσπαθώσει συντονισμένος με το Φόρειν Όφις εναντίον μας με ασύστολες κατηγορίες και πρόστυχες γελοιογραφίες εναντίον του Μακαρίου.
Οι Βρετανοί, αρχές του 1964 μας έστειλαν στην Κύπρο και ειδική ομάδα ψυχολογικού πολέμου για να μας μεταλλάξουν τα μυαλά... Να μας κάνουν να νοιώσουμε πόσο ηλίθιοι είμασταν για όσα τους καταλογίζαμε. ΄Ησαν φίλοι μας, ήθελαν το καλό μας...Σήμερα τη δουλειά αυτή, αφού απέτυχαν οι ίδιοι με τις επαναπροσεγγιστικές τάχατες συνάξεις στο Λονδίνο και τα μετέπειτα μεγαλύτερα κέντρα πληρωμένων εντολοδόχων όπως το ΠΡΙΟ Νορβηγίας, την ανέλαβαν και δικοί μας, μέσω της Παιδείας. Με την αλλαγή της ιστορίας όπως την θέλουν οι Τούρκοι και οι σύμμαχοί τους, όπως την ήθελαν από το 1955, για να δημιουργήσουν μια κομπλεξική και πλασματική συνείδηση των νέων μας γιατί μόνον τότε δεν θα αντιδράσουν στην επιβουλή του τουρκικού συνεταιρισμού των δύο συνιστώντων στέιτς και όχι μόνον. (Ξέρετε, αυτή η εξέλιξη μου θυμίζει τη βρετανική τηλεοπτική σειρά ΄Τhe Prisoner’, που όταν αυτός ρωτούσε που βρίσκεται και ποιος είναι του έλεγαν “ You are in the village, you are No.7”! Ειρωνικά η σειρά εκείνη κατέληξε φιάσκο εφόσον δεν γνώριζαν πλέον πως να την τελειώσουν και την σταμάτησαν, τόσο ακατανόητη ήταν).
1964 –Με πίστη και συνέπεια στην τουρκική πολιτική, ο Ρ. Ντενκτάς στην σύσκεψη που κάλεσε η Βρετανία στις 16 Ιανουαρίου 1964 στο Λονδίνο, μετά την τουρκοανταρσία εναντίον μας, ξεκαθάρισε τις απαιτήσεις του. Ζήτησε εθελοντική ανταλλαγή πληθυσμών, ανταλλαγή περιουσιών, αποζημειώσεις, ξεχωριστή αστυνομία, ομόσπονδο κράτος. Παράλληλα ο Τούρκος ΥΠΕΞ ζήτησε γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων και ομοσπονδιακή λύση. (Διαφάνεια 5). (Ακριβώς όπως έκαναν και στην Γενεύη το 1974 όταν ο μεν Ντενκτάς απαίτησε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και ο Τούρκος ΥΠΕΞ Γκιουνές 6 αυτόνομα καντόνια).
Στις 14 Φεβρουαρίου, λοιπόν, του 1964 το Τμήμα Σχεδιασμού (Planning Department) του Φόρειν ΄Οφις είχε ήδη ετοιμάσει μελέτη για το Μέλλον της Κύπρου βλέποντας 10 χρόνια μπροστά, βασισμένο στα σχέδια της περασμένης δεκαετίας. Αυτό το σχέδιο είναι που επικράτησε τελικά και προσχεδίασε τους τρόπους και προυποθέσεις της τραγωδίας του 1974. Ήταν βρετανικό και οχι αμερικανικό το σχέδιο προετοιμασίας της εισβολής. Συνταυτισμένες με το σχέδιο αυτό ήταν και οι ενέργειες του στρατηγού Πίτερ Γιάνγκ να χαράξει τη διχοτομική Πράσινη Γραμμή τον Ιανουάριο του 1964 στην Λευκωσία την οποία βέβαια είχαν μερικώς χαράξει οι ίδιοι το 1955-59 . Ο Γιάνγκ είχε εντολές από το Λονδίνο να τραβήξει Π. Γραμμή και στην Λεμεσό αλλά χάρη στις αντιδράσεις του τότε Επάρχου Λεμεσού Χριστόδουλου Βενιαμίν αποτράπηκε η προσπάθεια. Στο σχέδιο εκείνο προβλεπόταν και η απομάκρυνση της ελληνικής επιρροής από την Κύπρο, να αποκόπτονταν οι δεσμοί με την Ελλάδα, να σιωπούσε το Ελληνικό ραδιόφωνο, ο Τύπος, να εμπόδιζαν την Ελλάδα να επέμβει σε περίπτωση που εγίνετο τουρκική εισβολή, και να εζητείτο η χρήση του 6ου Αμερικανικού Στόλου και άλλα πολλά. (Βλέπε βιβλίο ‘Top Secret’-Διαφάνεια 6 - Αναφορά στην ‘Ελευθερία’ 23.4.1964).
Το 1964 οι Τουρκοκύπριοι εξέδωσαν και προτάσεις για “Ομόσπονδη Δημοκρατία της Κύπρου” με συνταγματικές αλλαγές για “Βόρειο Κράτος” και “Νότιο Κράτος”. (Βλέπε ‘Top Secret’). (Διαφάνεια 7).
Στο βιβλίο του “Τα Δύσκολα Χρόνια –Αναμνήσεις μιας ζωής”, ο πρώην Υπ. ΄Αμυνας και πρώην Έπαρχος Λεμεσού, Χριστόδουλος Βενιαμίν, δημοσιεύει στην ολότητά του έγγραφο που βρήκαν οι αρχές της Δημοκρατίας στο Γραφείου Τουρκοκύπριου υπουργού ο οποίος στην βιασύνη του να αποχωρήσει με το ξέσπασμα των γεγονότων του 1963 το ξέχασε. Το έγγραφο φέρει ημερ. 14.9.1963, πριν τις επιθέσεις εναντίον μας του Δεκεμβρίου 1963. Γράφει μεταξύ άλλων πολλών αποκαλυπτικών το έγγραφο:
“...Τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου δεχθήκαμε ως προσωρινόν μεταβατικόν στάδιο, αν δεν ήταν έτσι δεν θα τις υπογράφαμε. Με αυτές αναγνωρίσθηκαν σε διεθνές επίπεδο τα δικαιώματα της Τουρκίας επί της Κύπρου..Θα ωφεληθούμε από τα λάθη των Ρωμηών και αφού ετοιμασθούμε καλύτερα,... θα περιμένουμε την ημέρα που θα θέλουν να χαλάσουν τις Συμφωνίες, οπότε θα επιτύχουμε την πλήρη ελευθερία μας...πρέπει να υποστηρίζεται ο αγώνας μας αυτός από πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες αλλά πρωτίστως από την Μητέρα Πατρίδα...Μπορούμε να συνοψίσουμε τα κύρια σημεία ενός τέτοιου σχεδίου ως εξής: Ο Τούρκος αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας θα γίνει δεκτός ως πρόεδρος της Δημοκρατίας υπό της τουρκικής κοινότητος και θα ιδρυθεί μια κυβέρνηση αποτελουμένη καθαρώς από Τούρκους... Η Μητέρα πατρίς θα αναγνωρίσει αμέσως την κυβέρνηση αυτή... θα ακολουθήσει η επέμβαση της Μητέρας Πατρίδας και εάν υπάρξει ανάγκη θα αναγνωρισθούν αμέσως τα δικαιώματα, ως πολίτες της Δημοκρατίας, εις τους Κυπρίους οι οποίοι είναι εγκατεστημένοι εις Τουρκίαν.. οι Ρωμηοί θα αντιδράσουν εναντίον των Τούρκων εμπράκτως και έτσι θα αρχίσει ένας αγώνας μεταξύ των δύο Κοινοτήτων και το αποτέλεσμα θα καθορίσει τον αγώνα. ΄Οταν αρχίσει ο αγώνας η Τουρκική Κοινότης η οποία είναι διεσπαρμένη εις όλην την Νήσον, να μαζευθεί εις μίαν ζώνην δια της βίας και να είναι υποχρεωμένη όπως κρατήσει εκείνην την ζώνην... Εις ποίον μέρος θα ευρίσκεται αυτή η ζώνη, αυτό θα εξαρτηθεί από το στρατηγικόν σχέδιον που θα ετοιμάσουν οι ειδικοί... ενίσχυση των σχέσεών με την Μητέρα Πατρίδα ...Η τουρκική κοινότης αφού συμπληρώσει από απόψεως οικονομικής, στρατιωτικής, και ηθικής με την πλήρη έννοια της λέξεως αυτές τις προετοιμασίες, θα επωφεληθεί της ευκαιρίας κατά την οποίαν θα δημιουργηθεί μία συνταγματική κρίσις διά τους Ρωμηούς και θα έχει κάποιαν επιτυχία... Λευκωσία 14.9.1963 Δρ. Φαζίλ Κιουτσιούκ Αντιπρόεδρος Κ.Δ , Ραούφ Ντενκτάς Πρόεδρος Τουρκικής Κοινοτικής Συνέλευσης. ” (Διαφάνεια 8). (Στο έγγραφο αυτό αναφέρθηκε στις 21 και 23 Φεβρουαρίου 1964 ο Φιλελεύθερος με τίτλο “ Θα μας επέβαλλαν τον τουρκισμό”).
Ο Υπ.Εξωτερικών της Τουρκίας πριν την τουρκική εισβολή του 1974 διαβεβαίωνε : “Η λύση που θέλουμε είναι διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία”. Η δε κυπριακή κυβέρνηση τον Ιούνιο 74 παρέδιδε στους Βρετανούς υπόμνημα με τίτλο “Ανεφάρμοστη η Ομοσπονδία”…
Ο Βρετ. Υπ. Εξωτερικών Τζέιμς Κάλλαχαν τον Αύγουστος του 1974 τονίζει πως η λύση θα είναι διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία... Και στις 16 Αυγούστου 1974 το Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της Βρετανίας αποφασίζει να χρησιμοποιεί την ορολογία “διπεριφερειακή ομοσπονδία” ως εναλλακτική ονομασία για την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και παράλληλα επιλέγουν να επενδύσουν όλες τους τις ελπίδες, αγνοώντας τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στον Γλαύκο Κληρίδη. (Διαφ. 9).
Στις 23 Αυγούστου 1974 ο Ραούφ Ντενκτάς δήλωνε ότι “ο τουρκικός στόχος ήταν ένα ομόσπονδο κράτος σε γεωγραφική βάση. Μια ομόσπονδη τουρκική περιοχή και μια ομόσπονδη ελληνική σε ένα ομόσπονδο κράτος. Τις λειτουργίες και δικαιοδοσίες του ομόσπονδου αυτού κράτους θα τις διαπραγματευθούμε...έχουμε το προσωρινό ξεχωριστό τουρκικό κράτος μέσα σε μια δικοινοτική δημοκρατία της Κύπρου που αναμένει την συμφωνία πάνω στο ομόσπονδο σύστημα”.
Την ίδια μέρα, ο Βρετ. Υπ. Αρμοστής στην Λευκωσία του έλεγε ότι αν ήταν να επιζήσει ο Γλ. Κληρίδης έπρεπε οι Τούρκοι να τον βοηθούσαν με κάποια ελαστικότητα υπό μορφή εδαφικών αναπροσαρμογών, για να μπορούσε να πουλήσει την πρόταση της διζωνικής ομοσπονδίας στους Ελληνοκύπριους.
Στις 30 Αυγούστου 1974 ο Τζέιμς Κάλλαχαν διατάσσει υποστήριξη της δι-περιφερειακής ομοσπονδίας που ταυτίζεται πλήρως με τον τουρκικό στόχο, ανκαι θα είναι δύσκολο για την ελληνική πλευρά να την δεχθεί όπως έλεγε, και τον Σεπτέμβριο λέει στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ότι θεωρεί τον διαχωρισμό της Κύπρου σε δύο ζώνες με μια ομοσπονδιακή δομή ως αναπόφευκτη, πράγμα που απέρριπτε ο Μακάριος. (Διαφάνεια 10)
Στις 15 Οκτωβρίου 1974, προτού επιστρέψει στην Κύπρο από το Στρασβούργο και τη Γενεύη όπου βρισκόταν τις 5 τελευταίες εβδομάδες, ο κ. Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης εισηγήθηκε στο Φόρειν Όφις όπως ο Κληρίδης καλέσει τον Μακάριο να πάει στην Κύπρο αλλά να μείνει σιωπηρός μέχρι τη διαπραγμάτευση της λύσης και δοθεί αυτή στο λαό για έγκριση. Ο Τριανταφυλλίδης πρότεινε λύση, (η οποία είπε, δεν ήταν δική του αλλά συνταγματολόγων στο Στρασβούργο) για να αποφευχθεί η ανταλλαγή πληθυσμών, αλλά ταυτόχρονα οι Τούρκοι να διατηρήσουν τις απαιτήσεις ασφάλειας τους, να μείνουν μικτά χωριά τόσο στο νότο όσο και στο βορρά της διαχωριστικής γραμμής αλλά οι Έλληνες και Τούρκοι να ψηφίζουν χωριστά για τους ηγέτες του. Αυτό το σύστημα οι Έλληνες θα το χαρακτηρίζουν Ενωμένο Κράτος οι δε Τούρκοι Ομοσπονδία. Αμφότεροι θα είναι ικανοποιημένοι.... Και σημείωσαν οι Βρετανοί: To σύστημα αυτό μπορεί να γίνει δεκτό από τους Τούρκους όμως θα επιμένουν όπως οποιαδήποτε η συνταγματική συμφωνία, θα ονομάζεται Ομοσπονδία. (Διαφάνεια 11).
Στις 6 Νοεμβρίου 1974 ο Γλ. Κληρίδης δημόσια ικανοποιεί τις τουρκικές και βρετανικές απαιτήσεις και υποστηρίζει δημόσια, λύση γεωγραφικής ομοσπονδίας, όπου οι Τούρκοι θα είναι πλειοψηφία. Υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει πλέον πιθανότητα ενωμένης Κύπρου οπόταν η μόνη λύση είναι η γεωγραφική ομοσπονδία. Αποσπά τα ...συγχαρητήρια του Τζέιμς Κάλλαχαν. Και αυτά ούτε 5 μήνες μετά την βάρβαρη τουρκική εισβολή...Και πριν την σύσκεψη στην Αθήνα αρχές Δεκεμβρίου…Υπόσχεται δε στους Βρετανούς αν δεν γίνει τίποτα να τραβούσε απευθείας για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. (Διαφάνεια 12).
Στην 3η Βιένης 1975 ο Κληρίδης ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των Βρετανών και δίχως εξουσιοδότηση από την κυπριακή κυβέρνηση, προβαίνει σε παραχωρήσεις για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία προς τον Ντενκτάς. Και αμέσως μετά ζητεί άσυλο για την οικογένειά του από το Φόρειν ΄Οφις φοβούμενος για τη ζωή του και εκείνη της οικογένειάς του... Η 3η Βιένης ουδόλως ήταν για ελευθέρα διακίνηση, ή για εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εγκλωβισμένων Ελλήνων, αλλά για παραχωρήσεις προς τους Τούρκους και ανταλλαγή πληθυσμών. (Διαφ. 13).
Επιβεβαίωση γι΄αυτά ήλθε τον Νοέμβριο του 1975 όταν ο στενός συνεργάτης του Γλ. Κληρίδη μ. Λέανδρος Ζαχαριάδης είπε στον Βρετανό Υπ. Αρμοστή κ. ΄Ολβερ ότι “ο Κληρίδης ήταν πολύ ενοχλημένος με τις κάτω από τη μέση τουρκικές τακτικές, γιατί όταν ο Κληρίδης είχε δεχθεί τη διζωνικότητα και μια αδύνατη κεντρική κυβέρνηση στη Βιένη, με αντάλλαγμα τουρκικές υποχωρήσεις στο εδαφικό, στην πραγματικότητα δεν είχε εξουσιοδότηση να πάει τόσο μακριά σε υποχωρήσεις στη γραπτή οδηγία που είχε από την κυπριακή κυβέρνηση. Οι εχθροί του Κληρίδη μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον του. Η γραπτή οδηγία που είχε ήταν για πολυπεριφερεαική, αλλά ενδεικτικά όχι για διπεριφερεαική ομοσπονδία...”.
Το Φόρειν ΄Οφις παραχώρησε αμέσως το άσυλο στην οικογένεια Κληρίδη, κυρίως για την Καίτη Κληρίδη (η καρδιά της οποίας πάλλεται με τους παλλόμενους εποίκους) αλλά, μέχρι σήμερα δεν το χρειάστηκαν...
Τον Οκτώβριο του 1975 ο Βρετανός ΥΠΕΞ Τζέιμς Κάλλαχαν προτείνει στην Ελλάδα και Τουρκία πακέττο με τρία στοιχεία: Διζωνική Ομοσπονδία, αναπροσαρμογή συνόρων και κεντρική κυβέρνηση με αδύνατες εξουσίες. Λίγο αργότερα εξελίχθηκε και η πρωτοβουλία Χένρι Κίσσιγκερ με την “πρόταση αρχών” που αποτελείτο από πέντε παραγράφους αλλά η Βρετανία τις τροποποίησε όπως ήθελε και τις έκανε έξι. Σ΄αυτές για πρώτη φορά, γινόταν λόγος για εκ περιτροπής προεδρία που ήταν τουρκική απαίτηση. Εκεί που διαφωνούσε κάθετα η Βρετανία με την πρόταση “Αρχών” Κίσσιγκερ ήταν η πρόνοια που επέβαλε στα μέρη να συμφωνήσουν στην αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, εκτός εκείνων που βρίσκοταν σύμφωνα με διεθνείς συνθήκες, εννοώντας την ΕΛΔΥΚ και ΤΟΥΡΔΥΚ.
Εκ περιτροπής προεδρία και αποζημειώσεις
Το 1977 το Τμήμα Σχεδιασμού του Φόρειν ΄Οφις είχε ήδη σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια τα δύο συνιστώντα κράτη σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με εναλλακτικούς χάρτες όπως βολεύει τα τουρκικά συμφέροντα με μη επιστροφή προσφύγων εκτός από ένα μικρό ποσοστό, και ο Δρ. ΄Οουεν (νέος υπ. Εξ. )τόνιζε ότι η λύση θα είναι Διζωνική Ομοσπονδία. Συζήτησε με τον Γλ. Κληρίδη τρόπους αποζημειώσεων και την εκ περιτροπής προεδρία την οποίαν απέρριπτε ο Μακάριος!!!! (Φεβρουάριο και Μάιο του 1977). (Διαφάνεια 14).
Σύμφωνα με τα βρετανικά έγγραφα η Βρετ. Υπ.Αρμοστεία στην Λευκωσία, κατά καιρούς όπως π.χ. το 1976 ενημέρωνε το Λονδίνο ότι τον Γλ.Κληρίδη και την πολιτική του υποστήριζε και έσωζε το ΑΚΕΛ. Στο ΑΚΕΛ οφειλόταν η επιβίωσή του παρόλες τις διαφωνίες του με τον Αρχιεπ. Μακάριο. Θεωρούσαν ότι το ΑΚΕΛ ακολουθούσε μια υπεύθυνη και σκληρή πολιτική. (Σημερινή 27.9.2007).
Αγαπητοί μου, το περιεχόμενο της Δ. Δ. Ομοσπονδίας ήταν και είναι μόνο ένα: Εκείνο που τις αποδίδουν οι πάτρονές της - τα δύο συνιστώντα κράτη και τίποτα άλλο.
Σχέδια και χάρτες αλά Σχέδιο Ανάν/Χάνει
Πιο αναλυτικά, από το τέλος του 1975 και ολόκληρο το 1976 βρίσκουμε ότι στο παρασκήνιο Λονδίνου και Ουάσιγκτον είχαν αρχίσει συχνές επαφές μεταξύ Φόρειν ΄Οφις και Στέιτ Ντεπάρτμεντ, ένα πυκνό πήγαινε-έλα, διαπραγματεύσεις και διαβουλεύσεις, να σχεδιάζονται χάρτες για μας δίχως εμάς, να επιλέγονται χωριά που θα επέστρεψαν στην ελληνοκυπριακή διοίκηση στα πλαίσια οριακών αναπροσαρμογών και να προχωρούν με τέτοια γρηγοράδα στους σχεδιασμούς των τόσο στο γεωγραφικό όσο και στο συνταγματικό, ενώ στην ίδια την Κύπρο τα πράγματα ακόμα βρισκόντουσαν σε μια άλλη διάσταση, με το Μακάριος να μην δέχεται τίποτα εκτός της πολυπεριφερειακής που πόρρω απείχε από τα προχωρημένα σχέδια και διζωνικούς χάρτες του Φόρειν ΄Οφις...Τα οποία όμως γνώριζαν κάποιοι σύμβουλοι του Μακαρίου... Τα πλέον αποκαλυπτικά σ΄ολον αυτό τον οργασμό διζωνικών συνομοσπονδιακών σχεδιασμών είναι το γεγονός ότι πρώτον, συζητείτο και περιλαμβάνετο η εκ περιτροπής προεδρία και η ελεύθερη κυκλοφορία ατόμων από το ένα συνιστών κρατίδιο στο άλλο, αλλά όχι η ελεύθερη εγκατάσταση ή η επιστροφή προσφύγων, ειδικά των Κερυνειωτών. ΄Οπως περιελήφθηκε τελικά στις βρετανικές ‘Ιδέες Γκάλι’ το 1992 και Σχέδιο Ανάν 2004, και μπήκε ειρωνικά σε εφαρμογή μετά το δημοψήφισμα της 24/4/2004 με το λανθασμένο άνοιγμα των οδοφραγμάτων προς όφελος των Τούρκων. Τελειοποίηση εκείνων των σχεδίων ήταν και το Σχέδιο Ανάν/Χάνει και που γνωρίζουμε πλέον, δίχως την ανάγκη των βρετ. εγγράφων, ότι ετοιμάστηκε με την συμμετοχή δικών μας. Προσπαθούσαν να βρουν και το νέο όνομα μετά την διάλυση της Κ.Δημοκρατίας. ΄Όπως 1) Η Διζωνική Κυπριακή Ομοσπονδία, 2) Η Κυπριακή Δημοκρατική Ομοσπονδία που τελικά μας προσεφέρθηκε με την Ανανική 3) Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία. (Δημοσιεύσεις γράφουσας στην Σημερινή 2006, 2007). (Διαφ.15).
Ο άλλος στενός συνεργάτης των Βρετανών, εκτός του Γλ. Κληρίδη, Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης, σε μια άλλη από τις συχνές συναντήσεις που είχε με το Φόρειν ΄Οφις, στις 5 Ιουλίου 1976 τους είπε πως ο Μακάριος είχε δεχθεί την διζωνική με την τουρκοκυπριακή ζώνη του 26-27%, και πως τότε ήταν ο καλύτερος καιρός να τεθούν πάνω του πιέσεις για να τη δεχθεί και στις διαπραγματεύσεις.. Φαινόταν να παραδέχεται (ο Μ.Τρ) ότι οι πρόσφυγες δεν θα επέστρεφαν για να μείνουν, αλλά ήταν της άποψης ότι το δικαίωμα στην περιουσία έπρεπε να αναγνωριστεί ή τουλάχιστον να αποζημιωθεί. Πίστευε ότι η Δύση έπρεπε να παζαρέψει την αναγνώριση με πραγματικές παραχωρήσεις από την τουρκική πλευρά...Αυτά σύστηνε ο Μ. Τριανταφυλλίδης το 1976 ... εκ των διζωνικών συμβούλων του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου όπως θα δούμε πιο κάτω.
Οταν λοιπόν, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, σε συνέντευξη του στην ‘Γενι Σαπάκ’ στις 25.6.2008 δήλωνε πως “Το σχέδιο Ανάν δεν κατέβηκε από τον ουρανό (όπως μας δήλωσε και προηγουμένως ο Σερ Ντέιβιντ Χάνει), είναι αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων 40 ετών και εφόσον δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα 40 χρόνια, έτσι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και το σχέδιο Ανάν”, σωστά τα είπε.
Σφαγέας Ετσεβίτ 29/6/1977 ‘Φιλελεύθερος’ : Στόχος η Διζωνική Ομοσπονδία!
Κατευθυντήριες γραμμές 1977
Έχει καταντήσει ένα γιαλέλι, ο ισχυρισμός πως τη διζωνική την δέχθηκε ο Μακάριος ως η έσχατη μας υποχώρηση γι΄αυτό την υποστηρίζουν. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος σε καμία περίπτωση δεν υπέγραψε συμφωνία με τον Ντενκτάς το 1977 για διζωνική. Δυστυχώς, για τόσα χρόνια κανένας δεν βγήκε να κόψει τη φόρα των υποστηρικτών της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, πληροφορώντας το λαό ότι τέτοιες συμφωνίες δεν έγιναν ποτέ. Και εγώ η ίδια παραπλανήθηκα όντως, γιατί πήρα ως δεδομένο ότι ο Μακάριος και ο Κυπριανού είχαν πράγματι υπογράψει το 1977 και 1979 αντίστοιχα. Μέχρι που στο Κρατικό Αρχείο στο Λονδίνο αποδεσμεύθηκαν τα έγγραφα για το 1977, όταν και βρήκα τελικά ότι στην πραγματικότητα, τέτοιες συμφωνίες δεν έγιναν ούτε υπέγραψαν οι Μακάριος και Κυπριανού με τον Ντενκτάς για διζωνική ομοσπονδία. Παρόλον ότι γνώριζα η λέξη διζωνική δεν υπήρχε, δεν γνώριζα ότι δεν είχαν υπογράψει. ΄Όμως, ακόμα και αν θεωρηθεί ότι ήταν συμφωνίες, για χάρη συζήτησης, δεν μπορεί να συνέχιζαν και να συνεχίζουν να ισχύουν αφού οι Τούρκοι όχι μόνον δεν είχαν ανταποκριθεί θετικά αλλά προχωρούσαν και σε μονομερείς αποσχιστικές ενέργειες. Εκτός βέβαια, και αν οι ηγέτες που τις επικαλούνται θέλουν να δίδουν στον εαυτό τους το άλλοθι για να κρατούν το λαό και την Κύπρο δέσμιους και όμηρο της τουρκοβρετανικής συνωμοσίας που ξεκίνησε από την δεκαετία του 1950…
Το σκηνικό τον Φεβρουάριο 1977
Το τι έγινε τον Φεβρουάριο του 1977 έχει ως εξής. Οι Αμερικανοί μετά την εκλογή Τζίμμυ Κάρτερ και τις πιέσεις του ελληνοαμερικανικού λόμπυ που υποστήριξε την υποψηφιότητα Κάρτερ, αποφάσισαν να αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία για το Κυπριακό στέλλοντας στην Κύπρο, ως ειδικό απεσταλμένο τον Κλάρκ Κλίφφορτ. Αφενός για να ικανοποιήσουν τους Έλληνες και αφετέρου να βρουν τρόπους να άρουν και το εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία.
Οι Βρετανοί όμως, που δεν ήθελαν την αμερικανική πρωτοβουλία (όπως και οι Τούρκοι) κατάφεραν και έπεισαν τον τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ Γκούλτ Βάλτχαιμ να προκαταλάβει τους Αμερικανούς και ουσιαστικά να εξουδετερώσει τις επαφές και προσπάθειες του Κλίφφορτ. Βρέθηκε λοιπόν ο Βάλτχάιμ στην Κύπρο μέρες πριν την κάθοδο του Κλίφφορτ και με την βοήθεια δικών μας που εξάσκησαν έντονες πιέσεις πάνω στον Μακάριο, εκείνο που κατόρθωσε να αποσπάσει από τον Μακάριο στις 12 Φεβρουαρίου 1977 (μιαμιση εβδομάδα πριν την κάθοδο Κλίφφορτ) ήταν οι 4 κατευθυντήριες γραμμές, υπό μορφή πρακτικών (Minutes) στην συνάντηση Μακαρίου/Ντενκτάς.
Το ότι η λέξη διζωνική δεν περιλαμβάνετο στα πρακτικά το πρόσεξαν αμέσως οι Βρετανοί της Υπ. Αρμοστείας στην Λευκωσία, οι οποίοι το ανέφεραν στο Λονδίνο. (Διαφάνεια 16).
Το παιχνίδι, όμως, ήταν όπως τραβιχτεί το χαλί κάτω από τα πόδια του Κλίφφορτ. Ο Μακάριος είχε μετανοιώσει πολύ για την γκάφα που του είχαν στήσει, (όχι ο “απατεώνας Κλίφφορτ” όπως ισχυρίζονται κάποιοι ότι είπε ο Μακάριος), αλλά οι Τούρκοι, Βρετανοί και δικοί μας. Το ομολόγησε στον Δρ. Β. Λυσσαρίδη πριν τον θάνατό του, ο οποίος στις 3.8.1996 σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του ‘Λόγου είπε: “ Στην πλατεία Ελευθερίας 20 Ιουλίου 1977 ο Αρχιεπίσκοπος πριν τον θάνατό του έδωσε το μύνημα ότι σκόπευε να επαναφέρει το Κυπριακό ως θέμα εισβολής και κατοχής και σκόπευε να αποσύρει τις προτάσεις... Σε προσωπική συνομιλία μαζί του με διαβεβαίωσε ότι ακριβώς αυτό είχε υπόψη του εφόσον οι Τούρκοι τον κοροίδεψαν.”(Βλέπε βιβλίο “Conspiracy or Blunder?”). Βέβαια, δεν ήσαν μόνο οι Τούρκοι που τον είχαν κοροιδέψει γιατί κάποιοι δικοί μας βρισκόντουσαν σε βαθιές διαβουλεύσεις με τους Βρετανούς...Η πραγματική υποθήκη Μακαρίου, λοιπόν, για όσους τον επικαλούνται είναι η επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη βάση της εισβολής και τουρκικής κατοχής και οχι η τάχατες διζωνική των κατακτητών και υπολοίπων.
Αντι αυτού μετά τον θάνατο του Μακαρίου τα πρακτικά αυτά αναβαθμίσθηκαν από την πολιτική ηγεσία του τόπου και τους ξένους σε... λεγόμενες “Συμφωνίες Κορυφής”. Ουδέν αναληθέστερον.
Επιβεβαίωση των πιέσεων πάνω στον Μακάριο ήλθε από τον ίδιο τον Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη στις 23.5.1990 όταν μιλώντας στο Law Society του Λονδίνου (προσκεκλημένος του Συνδέσμου Κυπρίων δικηγόρων) είπε συγκεκριμένα:
“...Σκεφθήκαμε να δίναμε όλοι γενναιόδωρα και να χτίζαμε κάτι το οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούσαν να κάνουν δίχως την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων και τους έποικους από το βορρά και έστω αν αυτό σήμαινε ότι θα ζήσουμε σε δύο χωριστά κράτη σε μια ομόσπονδη Κύπρο. Πιστεύαμε ότι ήταν για το καλό της Κύπρου. Αν κάποιος είχε ενδοιασμούς για τις συμφωνίες Κορυφής αυτός ήταν ο Μακάριος, αλλά όλοι εμείς οι σύμβουλοί του τον κάναμε να νιώθει ότι ήταν για το καλό της Κύπρου. Μετά το 1974, η ομοσπονδιακή λύση είχε επιλεγεί ως η μοναδική λύση ενοποίησης του νησιού και η καλύτερη εκλογή μεταξύ δύο κακών..” (Διαφάνεια 17).
Από ποίους είχε επιλεγεί; Από τους “Κύπριους για τους Κύπριους”(το νέο βρετανικό σύνθημα που μας εισήγαγαν και το υιοθέτησε ο Πρόεδρος Χριστόφιας;) Από πότε η Δ.Δ.Ο ήταν ή είναι λύση από τους “Κύπριους για τους Κύπριους”;
Ο κ. Τριανταφυλλίδης σε αδρές γραμμές ανέφερε τελικά ότι στην πραγματικότητα η λύση ήταν συνομοσπονδία, προσθέτοντας ότι το είδος της είναι μοναδικό ανα τον κόσμο.. (Ανταπόκριση Φ.Α. Σημερινή 28.6.1990).
Επτά χρόνια αργότερα, κάποιες τύψεις ενοχλούν και ο ίδιος (Σημερινή 1.7.1997) δηλώνει τα εξής για τις “γενναιόδωρες” προσφορές του ιδίου και των υπολοίπων συμβούλων του Μακαρίου, ως αποτέλεσμα των οποίων ήταν η προώθηση της τουρκικής απαίτησης της διζωνικής.
“... Οι ομόφωνες προτάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς του 1989 πάσχουν από τα διζωνικά και δικοινοτικά στοιχεία που δεν μπορούν πια να εφαρμοστούν... η ελληνοκυπριακή πλευρά πρέπει να κάνει νέες προτάσεις που να διασώζουν τη δημοκρατική αρχή, τη λαική κυριαρχία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τις οποίες να ασκήσει επιθετική πολιτική στον ευρωπαικό χώρο...”
Οι “ομόφωνες” βέβαια, προτάσεις της δικής μας πλευράς, ήλθαν με την προεδρία Γιώργου Βασιλείου.
΄Οπως το 1977 έτσι και με τις κατευθυντήριες γραμμές του 1979, και αυτές έγιναν με την εποπτείαν του Γ.Γ. του ΟΗΕ Γκούλτ Βάλτχάιμ. ΄Ησαν και αυτές πρακτικά που κράτησε ο Βάλτχάιμ γιατί οι ξένοι έπρεπε να επιβεβαιώσουν τις πρώτες γραμμές εφόσον εν τω μεταξύ ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε πεθάνει. Και εφόσον έμαθαν ότι ο Πρόεδρος Σπύρος Κυπριανού ήθελε να αποδεσμευθεί πλήρως, ακυρώνοντας τις κατευθυντήριες γραμμές μεταξύ Μακαρίου και Ντενκτάς. Σύμφωνα με αποδεσμευθέντα έγγραφα για το 1978/79:
“...Η τουρκική κυβέρνηση είχε πάρει έμμεσα μήνυμα από το Στέιτ Ντεπάρτμεντ μέσω του Δρ. Βάλτχάιμ ότι ο Σπύρος Κυπριανού (νέος πρόεδρος της Κ.Δ.) που βρισκόταν στην Ουάσιγκτον και είχε συνάντηση με τον αμερικανό Πρόεδρο Τζίμμυ Κάρτερ του είχε πει ότι γενικά ήταν διατεθειμένος να συναντηθεί με τον Ντενκτάς. ΄Ομως, όπως είχαν αντιληφθεί οι Τούρκοι, ο Κυπριανού άφησε να νοηθεί ότι δεν ήθελε να επαναρχίσουν οι συνομιλίες στη βάση των κατευθυντήριων γραμμών Μακαρίου/Ντενκτάς του 1977. ΄Ηθελε αντιθέτως οι συνομιλίες να ξεκινήσουν με βάση το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών 3212 με την επανεγκατάσταση των Ελληνοκυπρίων στα Βαρώσια επανακτώντας τον έλεγχο των Βαρωσίων, δίχως περιορισμούς... Η τουρκική κυβέρνηση θα συζητούσε το θέμα με τον Ντενκτάς. ” Η αναφορά φέρει ημερ. 17 Οκτωβρίου 1978...
Ούτε το 1977 ούτε το 1979 λοιπόν, αναφέρεται πουθενά στις γραμμές αυτές η λέξη διζωνική.
Επομένως, που βασίζονται οι θιασώτες της διζωνικής και επικαλούνται τους Μακάριο και Κυπριανού για την τόσο ένθερμη υποστήριξη τους στην τουρκική αυτή απαίτηση που χρονολογείται πολύ πριν την τουρκική εισβολή; Στις παραχωρήσεις Κληρίδη στην 3η Βιένης; Αλλά εθελούσια ξεχνούν την δήλωση Μακαρίου στην Πλατεία Ελευθερίας μέρες πριν πεθάνει;
Δυστυχώς, τους τελευταίους μήνες επιχειρείται με κινδυνολογίες, ρετσινιές και εκφοβισμούς να φυμωθούν όλοι όσοι αντιστέκονται, απορρίπτουν την ξενόφερτη ρατσιστική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδιακή. Πότε με σταλινικές μεθόδους ως μη επιθυμούντες λύση, ή όσοι δεν υποστηρίζουν την Δ.Δ.Ο υποστηρίζουν διχοτόμηση και πότε ως τάχατες σοβινιστές ωσάν και η Κυπριακή Δημοκρατία είναι επαρχία της Τουρκίας και ισχύει και εδώ το ρατσιστικό άρθρο 301. Ξεχνώντας ότι ο Μακάριος από το 1971 έλεγε ακριβώς το αντίθετο. Ότι αν εφαρμοστεί η ομοσπονδία θα οδηγήσει στην διχοτόμηση. (Διαφάνεια 18).
Χαρακτηριστικός ο Δρ. Βάσος Λυσσαρίδης όταν δήλωσε στις 26 Μαίου 2008:
“Δεν θα υποκύψω στην πνευματική τρομοκρατία που παρουσιάζει κάθε διαμαρτυρόμενο για απαράδεκτους σχεδιασμούς ως δήθεν μη επιθυμούντα λύση. Και κάθε αγωνιζόμενο για εθνική επιβίωση, για ελευθερία, δημοκρατία και αξιοπρέπεια ως σοβινιστή.”
Συχνά τίθεται το ερώτημα από τους υποστηρικτές του Σχεδίου συνεταιρισμού, των δύο συνιστώντων κρατών, μα ποία είναι η άλλη λύση, ονομάστε την. Απλούστατο: Το Κυπριακό είναι θέμα βάρβαρης εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής από την Τουρκία. (Διαφάνεια 19). Τρία πράγματα απαιτούνται για την δίκαιη και βιώσιμη λύση του: H απελευθέρωση του με την αποχώρηση όλων των κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων, η αποχώρηση όλων των κουβαλητών εποίκων η μεταφορά των οποίων σχεδιάστηκε από το 1956 από την Τουρκία και χαρακτηρίζεται έγκλημα πολέμου και η επιστροφή όλων των Ελληνοκυπρίων προσφύγων στα σπίτια τους. ΄Ομως, όλα αυτά κάποιοι, κατ΄εντολή ξένων, τα εγκατέλειψαν πριν τα απαιτήσουν. Κάποιοι από το 1974 μέχρι σήμερα, ταπεινώνουν και ταπεινώνονται. Κάποιοι εργάζονται ενσυνείδητα (ρεαλιστικά το λένε) υπέρ των ξένων συμφερόντων. Κάποιοι θεωρούν πατριωτισμό την εξυπηρέτηση του κατακτητή και των συμμάχων του με μια λύση που κάνει τους κατακτητές αφέντες ολόκληρης της Κύπρου. Προωθούν μια λύση που οι ίδιοι οι κατακτητές σχεδίασαν και απαίτησαν και έβαλαν σε εφαρμογή από το 1956. ΄Ενα συνεταιρισμό μεταξύ του 82% και του 18% που υπέδειξε και ο Νίκος Ζαχαριάδης τρείς εβδομάδες μετά την έναρξη του αγώνος της ΕΟΚΑ το 1955... Τότε, τι μένει σ΄αυτόν τον λαό;
Ποία Κύπρο θα παραδώσει στις επόμενες γενιές; ΄Οταν με μαθηματική ακρίβεια η Τουρκία δεν χρειάζεται να ρίξει ούτε ένα επιπλέον βόλι για να περάσει ολόκληρη την Κύπρο υπό τον έλεγχό της;
Επομένως αν θέλουμε αυτός ο τόπος να σωθεί από την τουρκική σκλαβιά δύο δρόμοι υπάρχουν, είτε αρέσουν είτε δεν αρέσουν:
Ο πρώτος δρόμος, που πρέπει να είναι και το Σχέδιο Β του Προέδρου Χριστόφια, που σήμερα μας λένε ότι δεν έχει ακόμα τέτοιο σχέδιο: Σεβασμός προς τον Μακάριο αν πράγματι το εννοούν, όσοι τον επικαλούνται. Με επανατοποθέτηση του Κυπριακού στην πραγματική του βάση. Εκείνη της εισβολής και κατοχής. Και όχι να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο ποιος θα φανεί περισσότερο ενσυνείδητα υπέρμαχος μιας καθαρά εξευτελιστικής για μας τουρκικής λύσης Η δύναμη μας είναι οι μαρτυρίες των βαρβαροτήτων των κατακτητών. Προβάλλοντας τις βαρβαρότητες και εγκλήματά τους εις βάρος μας σε όλα τα διεθνή φόρουμ ξεκινώντας από την Ευρωπαική Ένωση. Εκεί όπου όφειλε αυτή η ηγεσία, την ώρα που έπρεπε, να είχε θέσει και το βέτο. Και όχι να επικαλείται ότι το βέτο δεν είναι για τους ...μικρούς!
O δεύτερος δρόμος: Η πολεμική αναμέτρηση με τον κατακτητή. Την οποίαν αποκλείουν για να μην θυμώσει η Τουρκία και οι σύμμαχοί της! Οι σκλαβωμένοι λαοί μάχονται για την ελευθερία τους – στην περίπτωση τη δική μας αυτό θεωρείται σοβινιστικό – αλλά δεν θεωρείται σοβινιστική η τουρκική συνεχιζόμενη κατοχή και το έκτρωμα στον Πενταδάκτυλο...Ούτε μαζοχιστικό και ταπεινωτικό να χρηματοδοτάς ποικιλοτρόπως τον κατακτητή σου και να του λές ‘ Εβετ Εφέντη’ στα οδοφράγματα. ΄Οπως έγραψε, όμως, ο διακεκρειμένος αρθρογράφος των Τάιμς Σάιμον Τζένκινς στις 5.12.2001 σε άρθρο του για το Μεσανατολικό- ”Υπάρχουν περιπτώσεις που η ειρήνη χρειάζεται πόλεμο…”, There are times when peace demands war”
Ούτε τον ένα δρόμο ούτε τον άλλο υπήρξαν ικανές να πάρουν οι ηγεσίες αυτού του τόπου. Τουναντίον ενσυνείδητα κάποιοι εγκλημάτισαν εις βάρος μας. Απαντούνται πιστεύω τα ερωτήματα του αγαπητού Λάζαρου Μαύρου με τους 34 Ιούληδες, ποιοι ηττημένοι ραγιάδες συνθηκολόγησαν με τον κατακτητή…
Είναι θανάσιμο σφάλμα να πιστεύουν κάποιοι πως με υποχωρήσεις πριν ακόμα αρχίσουν συνομιλίες θα κάμψουν την Τουρκία. ΄Οφειλε η ηγεσία αυτού του τόπου να πει σταράτα σε κάθε ξένο πρέσβη και κάθε μεσολαβητή: Δεν μιλάμε για περασμένα πρακτικά ή συμφωνίες. Η Τουρκία εδώ και 34 χρόνια δεν αποχωρεί, η διζωνική είναι νεκρή, όπως είναι και το Σχέδιο Ανάν.
Μέχρι και η διαβόητη International Crisis Group αποφάνθηκε ότι μετά το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 ο λαός ΑΠΕΡΡΙΨΕ και τη διζωνική. Δυστυχώς την ξαναζωντάνεψαν κάποιοι δικοί μας με συχνότατες αναφορές με πάθος, όπως προέτρεπαν οι Βρετανοί, όταν οι ίδιοι οι ξένοι αποδέχονταν την απόρριψή της από τον ίδιο το λαό!
Ο μόνος τρόπος να τα βάλεις με την Τουρκία, εκτός της πολεμικής επιλογής είναι με σκληρή και αποφασιστική πολιτική. Απελευθέρωση τίποτα λιγότερο. ΄Εντονη διαφωτιστική εκστρατεία σε όλα τα επίπεδα. ΄Εχουμε τα αναγκαία όπλα αλλά τα περιφρονούμε για να μην ενοχλήσουμε τους αφέντες κατακτητές και να απογοητεύσουμε τους μεσάζοντες καθοδηγητές Βρετανούς, αυτουργούς, κηδεμόνες αποικιοκράτες...
Δικαιωματικά, απαιτούμε όπως και η Ελλάδα συναγωνίζεται την Τουρκία σημείο με σημείο αλλά τα ζεμπέικικα, οι κουμπαριές και οι εμπορικές συναλλαγές με την κατοχική Τουρκία αντικατέστησαν τις σωτήριες διεκδικήσεις. Είναι να δακρύζει ένας βλέποντας δημοσιογράφους να συμμορφώνονται πλήρως με την νεο-οθωμανική ατζέντα, ειδικά όταν μετά την επαναπροσέγγιση των σεισμών η Τουρκία επίσημα απαίτησε όλες τις ακατοίκητες νησίδες στο Αιγαίο, σχεδόν απαιτεί ανεπίσημα συν-κυριαρχία της ελλληνικής Θράκης, μιλά για τουρκικά μειονοτικά δικαιώματα για ορισμένες εκατοντάδες Τούρκους στη Ρόδο και τη Κώ και σφίγγει το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο ποτέ. Και για το Κυπριακό η Τουρκία κέρδισε περισσότερο έδαφος στο εξωτερικό με την απαίσχυντη διαστρεύλωση του ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων. Και όλα αυτά ενώ η Ελλάδα διασώζει τουρκικές τράπεζες με λεφτά του δημοσίου και τερματίζει ατμοπλοικά δρομολόγια σε μικρά νησιά στο ανατολικό Αιγαίο όπως τη Σήμη γιατί τάχα μπορούν καλύτερα να εξυπηρετηθούν με τουρκικές υπηρεσίες. Όπως μου είπε ένας φίλος Αρμένιος από την Φιλαδέλφια, η νεο-οθωμανική ατζέντα στοχεύει, τα υγιή μας κύτταρα, όσα μας απέμειναν. Είναι σαν να υποφέρουμε ως Ελληνισμός από πολιτικό και διπλωματικό Ειτς, μας κτυπούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα και μας καταντούν ανίκανους να αντιδράσουμε.
H Κυπριακή Δημοκρατία είναι κυρίαρχο κράτος, δεν μπορεί να κάνει υποχωρήσεις στους κατακτητές και να νομίζει ότι θα διαπραγματευτεί με τους Τούρκους. ΄Εχει το δικαίωμα να εξασφαλίζει όσο καλύτερα μπορεί τα δικά της συμφέροντα και αυτά μόνο με το τρίπτυχο: έξω τα τουρκικά στρατεύματα, έξω οι έποικοι και μέσα οι πρόσφυγες μπορούν να εξυπηρετηθούν.
Κλείνω με Θουκυδίδη τον οποίο δεν θέλουν να θυμούνται κάποιοι δικοί μας, ίσως να τον θεωρούν και σοβινιστή για τα σχολεία της Κύπρου: “Δεν κατηγορώ εκείνους που επιζητούν να επεκτείνουν τη δύναμή τους, αλλά εκείνους που είναι πρόθυμοι να υποταχθούν.”
Φανούλα Αργυρού, Ερευνήτρια/συγγραφέας, Λευκωσία – 30.9. 2008
Πρακτικά 12 Φεβρουαρίου 1977
1. Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία.
2. Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας θα πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας, της παραγωγικότητας και ιδιοκτησίας της γης.
3. Θέματα αρχών, όπως η ελευθερία διακίνησης, η ελευθερία εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλων εξειδικευμένων ζητημάτων είναι ανοιχτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
4.Οι εξουσίες και αρμοδιότητες της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα της χώρας, λαμβανομένου υπόψη και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους.
Τα 10 Σημεία των πρακτικών 19 Μαίου 1979
1. Συμφωνήθηκε όπως αρχίσουν διακοινοτικές συνομιλίες στις 15 Ιουνίου 1979.
2. Η βάση των συνομιλιών θα είναι οι κατευθυντήριες γραμμές της 12ης Φεβρουαρίου 1977 και τα σχετικά για την Κύπρο ψηφίσματα των Η.Εθνών.
3. Θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και βασικές ελευθερίες όλων των πολιτών της Δημοκρατίας.
4. Οι συνομιλίες θα αναφέρονται σε όλες στις εδαφικές και συνταγματικές πτυχές.
5. Πρωτεραιότητα θα δωθεί στην επίτευξη συμφωνίας για την επανεγκατάσταση των Βαρωσίων κάτω από την αιγίδα των Η.Εθνών ταυτόχρονα με το ξεκίνημα από τους συνομιλητές των συζητήσεων για τα συνταγματικά και εδαφικά θέματα για μια συνολική λύση. Αφού επιτευχθεί συμφωνία για τα Βαρώσια αυτή θα εφαρμοστεί δίχως να αναμένεται αποτέλεσμα για τα υπόλοιπα θέματα.
6. Συμφωνήθηκε όπως απέχουν από οποιαδήποτε δράση που μπορεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα των συνομιλιών, και ειδική σημασία θα δωθεί για αρχικά πρακτικά μέτρα από αμφότερες τις πλευρές για προώθηση καλής θέλησης, αμοιβαίας εμπιστοσύνης και επιστροφή σε κατάσταση ομαλότητας.
7. Προβλέπεται η αποστρατικοποίηση της Δημοκρατίας της Κύπρου, και θέματα που σχετίζονται με αυτή θα συζητηθούν.
8. Η ανεξαρτησία, κυριαρχία, εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Δημοκρατίας πρέπει να τύχουν πρέπουσας εγγύησης εναντίον ένωσης με άλλη χώρα μέρους η ολόκληρης οποιασδήποτε μορφής διχοτόμησης ή ένωσης.
9. Οι συνομιλίες θα διεξαχθούν διαδοχικά δίχωs καθυστέρηση.
10. Οι συνομιλίες θα διεξαχθούν στην Λευκωσία.
