Η μακραίωνη ιστορία της Κύπρου έχει να επιδείξει ότι η Ελληνικότητα αυτού του τόπου, παρά τις επίμονες και βίαιες προσπάθειες αλλοτρίωσης του παραμένει ένα ακριτικό αλλά αυθεντικό κομμάτι του Ελληνισμού! Οι Έλληνες της Κύπρου δεν έπαυσαν ποτέ να ζουν και να εμπνέονται από τις επιτυχίες και τις θλίψεις της Ελλάδας. Αδιάψευστή μαρτυρία η χαρά που ένοιωσαν και επέδειξαν οι Έλληνες της Κύπρου από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου το 2004 από της κυρίως Ελλάδα .Καθώς και μεταξύ άλλων η αλληλεγγύη που επέδειξε η Κύπρος στο δράμα της πυρόπληκτης Ελλάδας. Μετά την επανάσταση του 1821 και την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, οι Έλληνες της Κύπρου ευελπιστούσαν κι αυτοί να ελευθερωθούν και να ενωθούν με την Ελλάδα(όπως η Κρήτη, η Μακεδονία, τα Επτάνησα κλπ) Η θέληση τους αυτή δεν ήταν μόνο θεωρητική αλλά έμπρακτη! Οι Έλληνες της Κύπρου αγωνίζονταν στην Κύπρο και σε κάθε μέτωπο ( Στερεά Ελλάδα, Μακεδονία, Ήπειρο, Μ. Ασία) για μια μεγάλη Ελλάδα, απελευθερωμένη από τα δεσμά της μακρόχρονης σκλαβιάς. Το 1878 η Κύπρος περνά στα χέρια της Αγγλίας και οι Κύπριοι πιστεύουν ότι πλησιάζει και για αυτούς η ώρα της λύτρωσης. Μάταια όμως, η Κύπρος συνεχίζει το Γολγοθά της, νέα δεινά ετοιμάζουν οι αποικιοκράτες και κατά τα άλλα «σύμμαχοι» της Ελλάδας Άγγλοι στο Κυπριακό Ελληνισμό. Μέσα από την παιδεία προσπαθούν να αφελληνίσουν τους Κύπριους, κι από την άλλη να τουρκοποιήσουν την μουσουλμανική μειονότητα.
Στη βίαιη, στυγνή και απάνθρωπη μεταχείριση των Βρετανών, οι Έλληνες αντιδρούν με ειρηνικό τρόπο(μέσω του Αρχιεπισκόπου) και με τα Οκτωβριανά του 1931. Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελλάδα τάσσεται στο πλευρό των συμμάχων μαζί και οι Κύπριοι. Οι Άγγλοι δεν δέχονται την εγκατάσταση της κυβέρνησης της Ελλάδος στην Κύπρο (μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους ναζί ) για ευνόητους λόγους και έτσι την στέλνουν στην Αίγυπτο. Μετά το τέλος και τη νίκη των συμμάχων, η Ελλάδα ριγμένη από τους Άγγλους στον εμφύλιο δεν καταφέρνει να διεκδικήσει τα οφέλη της από την νίκη(μεταξύ των οποίων και την Κύπρο). Τα ανθρώπινα δικαιώματα που διακηρύχθηκαν το 1948, ως αποτέλεσμα της θυσίας των λαών για ελευθερία, αυτοδιάθεση, ισότητα κ.α. δεν εφαρμόστηκαν στην Κύπρο ούτε τότε, ούτε τώρα! Το 1950 με πρωτοβουλία της Εκκλησίας διεξάγεται παγκύπριο δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, το οποίο παρόλο που δήλωνε την καθολική θέληση των Κυπρίων (95,7% υπέρ την ενώσεως) για ένωση δεν γίνεται δεκτό από τους Άγγλους. Οι Κύπριοι μη έχοντας άλλη οδό για την ελευθερία καταφεύγουν το 1955-59 στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Η επιτυχία και η θυσία των παλικαριών της, δεν αξιοποιούνται σωστά από την πολιτική ηγεσία του Ελληνισμού. Έτσι φθάνουμε στην «ανεξαρτησία» της Κυπριακής Δημοκρατίας, που έδινε υπέρμετρα δικαιώματα στην μουσουλμανική μειονότητα και δεν δικαίωνε τους αγώνες των Ελλήνων. Από τότε και διαμέσου των γνωστών ιστορικών γεγονότων και μειοδοτικών πολιτικών, φθάσαμε στο σημείο να μιλάμε για επώδυνους συμβιβασμούς, ομοσπονδία, παραμονή εποίκων κ.α., δίνοντας έτσι κάθε δικαίωμα στην Τουρκία να χαμογελά για την μελλοντική ολοκληρωτική προσάρτηση της Κύπρου στην Τουρκία! Κι αυτό δεν είναι υπερβολή, σκέψου το γίνεται!
Ευχαριστώ, ένας φοιτητής.
Comments for this post
