Πικρές αλήθειες και η ουσία στο Κυπριακό

Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια - Κατεχόμενη Αμμόχωστος

Στην ευημερούσα οικονομικά Κύπρο του σήμερα (που τελικά…, ελέω της διεθνούς οικονομικής κρίσης που παρασύρει τα πάντα στο διάβα της, η οικονομική άνθηση έχει φτάσει κι αυτή στο τέλος της), τα συμπτώματα της γενικής παρακμής είναι τέτοια, που δεν μας αφήνουν να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Ο γράφων (όπως και πολλοί άλλοι που φέρουν την ταμπέλα του “κινδυνολόγου”) έχει πολλές φορές στο παρελθόν αναφερθεί στα απίστευτα που βλέπουμε να συμβαίνουν στις μέρες μας, που ορισμένες φορές σπέρνουν τόση απογοήτευση, που κάνουν την αντίσταση να φαίνεται μάταια. Κάτι που είναι καλοδεχούμενο (σίγουρα αυτός είναι ο στόχος), από αυτούς που θέλουν να μεθοδεύσουν την πλύση εγκεφάλου των πολιτών, να επιβάλουν τελικά τη δική τους θέληση, και να ολοκληρώσουν το έργο τους, που δεν είναι άλλο από την καταστροφή της Κύπρου.

Δεν είναι καθόλου υπερβολή, να πούμε ότι τα γερά θεμέλια που κράτησαν, μέχρι τώρα όρθιο τον Ελληνισμό στην Κύπρο, έχουν αρχίσει να κλονίζονται. Παρακολουθώντας κανείς τις ειδήσεις, σχηματίζει την εντύπωση ότι βρισκόμαστε στο τελευταίο στάδιο της αποσύνθεσης. Ο εξευτελισμός του πήγαινε-έλα στα κατεχόμενα, συνεχίζεται, και υποβοηθείται μάλιστα, με το άνοιγμα κι άλλων οδοφραγμάτων. Από το ξεκίνημα του, το 2003, δικαίως χαρακτηρίζεται ως η γάγγραινα που απειλεί, σαν ένας νέος Αττίλας, την πατρίδα μας. Ο ρατσισμός έχει πλέον κάνει την εμφάνισή του, με τα υπερπρονόμια των Tουρκοκυπρίων να εξεγείρουν καθημερινά τα αισθήματα των πολιτών. Ο σύγχρονος φόρος υποτελείας που όλοι πληρώνουμε στην «Ευρωπαϊκή Κύπρο», για να ενισχύσουμε Tουρκοκύπριους και έποικους, αυξάνεται μέρα με την ημέρα, με τους κομματάρχες να κωφεύουν στις φωνές διαμαρτυρίας. Τα δείπνα και οι εναγκαλισμοί των ηγετών, με τους εγκάθετους της Τουρκίας στις δύο πλευρές των πάλαι ποτέ οδοφραγμάτων, δίνουν και παίρνουν. Η συμφιλίωση με την κατοχή, είναι μια νέα πραγματικότητα, το δηλητήριο της οποίας, φυτεύουν με δόσεις στα μυαλά μας, ηγέτες που ψηφίζουμε (βασικό κομμάτι της πλύσης εγκεφάλου αυτό). Στα απίστευτα που συμβαίνουν, δεν μπορούμε να μην συμπεριλάβουμε και την αυξητική τάση των λαθρομεταναστών, που διοχετεύονται στις ελεύθερες περιοχές από το ψευδοκράτος, οι οποίοι μαζί με τους Τούρκους έποικους και τους νόμιμους ξένους, σε λίγα χρόνια, θα μας καταστήσουν μειοψηφία στην ίδια μας την πατρίδα. Τα επιδόματα, που δίδονται απλόχερα στον κάθε κατατρεγμένο αλλοδαπό, φαίνεται ότι άρχισαν να δρουν σαν μαγνήτης. Μπορούμε κάλλιστα να χαρακτηριστούμε, ως ο παράδεισος των αιτητών ασύλου, αφού τα ποσά που προσφέρονται, είναι πολύ μεγαλύτερα από τους μισθούς και τις συντάξεις των αυτοχθόνων.

Να πούμε για τα χάλια της παιδείας μας; Για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης, να προσθέσει την διδασκαλία της Διζωνικής Δικοινοτικής στη διδακτέα ύλη; Δεν νομίζω να υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο. Η κυβέρνηση Χριστόφια θα είναι η πρώτη που θα διδάξει τους νέους, πως να ανέχονται με δουλοπρέπεια τον ρατσισμό, και πως θα μάθουν να ζουν ως ανδράποδα, με μειωμένα ανθρώπινα δικαιώματα. Να αναφερθούμε στις προσπάθειες της υποβάθμισης της Ελληνικής γλώσσας, και υιοθέτησης της Αγγλικής, με το κόλπο της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο Κύπρου με αγγλικό πιστοποιητικό εξετάσεων (”G.C.E.”); Ή για την υποστολή της Ελληνικής σημαίας στο Ρ.Ι.Κ.; Σίγουρα δεν μπορούμε να τα αναφέρουμε όλα. Το σίγουρο είναι ότι η λίστα είναι ατέλειωτη, και ότι όλες οι μεθοδεύσεις έχουν τον ίδιο τελικό στόχο: Μέσω μιας πλύσης εγκεφάλου, και με τακτικές κινήσεις (στην παιδεία, και στο εθνικό θέμα), να πληγούν καίρια, οι αντιστάσεις των Eλλήνων της Κύπρου. Να πειστούν οι πάντες, ότι ο πατριωτισμός είναι κάτι το ξεπερασμένο, είναι συνώνυμος του σωβινισμού, ότι κάθε αντίσταση είναι μάταια, και έτσι καλά κάνουν να προσαρμοστούν, όσο πιο σύντομα γίνεται, “με τα νέα δεδομένα“.

Στο Κυπριακό, μετά τον «νέο άνεμο που έφερε η εκλογή Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας», παρατηρείται μια νέα κινητικότητα. Ο πρόεδρος Χριστόφιας, καταξιωμένος πλέον πολιτικά, από το ύπατο αξίωμα, μπορεί πια να εφαρμόσει την δική του πολιτική, χωρίς να μπορεί να μένει στο απυρόβλητο, επειδή «…άλλος είναι ο πρόεδρος». Νιώθει, και είναι δηλαδή, ισχυρός, όσο ποτέ. Προεκλογικά ένα από τα συνθήματα του ήταν ότι «μπορεί καλύτερα». Μετεκλογικά όμως…, δεν βλέπουμε παρά μόνον ερασιτεχνικούς χειρισμούς. Ξεκίνησε με την γνωστή γενναιοδωρία στο θέμα των εποίκων (αυτή κι αν είναι γκάφα ολκής), και μπήκε στα βαθιά, ενεργώντας με απίστευτη ασέβεια προς την βούληση του 76% στο δημοψήφισμα, διορίζοντας τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν στις λεγόμενες τεχνικές επιτροπές που εργάζονται για τη λύση του Κυπριακού. Μετά από αυτό, μόνο ως κωμικοτραγική μπορεί να χαρακτηριστεί η θέση, που προβάλλεται για την αντίθεσή του στην επαναφορά του Σχεδίου Ανάν.

Τι άραγε να περιμένουμε λοιπόν, μετά από «την πενταετία του σκότους», μετά από τον «απεγκλωβισμό από την στασιμότητα», όπως έλεγαν κάποιοι από τους πολέμιους του Τάσσου Παπαδόπουλου; Τα πρώτα σημάδια πάντως, δεν είναι καλά. Οι πρώτες εκατόν μέρες της διακυβέρνησης, χαρακτηρίζονται από συνεχείς εκπτώσεις στο Κυπριακό. Δεν θα ασχοληθούμε σε βάθος με το περιεχόμενο του κοινού ανακοινωθέντος Χριστόφια - Ταλάτ, αφού έχει αναλυθεί κατά κόρον. Είναι αρκετό το σημείο που ουσιαστικά μιλά για συνεταιρισμό “δύο ισότιμων Συνιστώντων Κρατών”, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ζημιάς που προήλθε, από τις πολιτικές μανούβρες του νέου προέδρου στο Κυπριακό. Να επισημάνουμε ότι, αν στα ελληνικά ακούγεται κάπως “αθώα” η διατύπωση, δεν συμβαίνει το ίδιο και στην αγγλική, στην οποία η μετάφραση για την “πολιτεία”, είναι η λέξη “state”, που σημαίνει κράτος, και παραπέμπει στις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, και σε συνομοσπονδιακή λύση, μετά από παρθενογένεση. Αυτές ακριβώς δεν ήταν οι τουρκικές επιδιώξεις, στις οποίες μέχρι τώρα όλοι (συμπεριλαμβανομένου και του Δημήτρη Χριστόφια, της προηγούμενης συγκυβέρνησης), αντιστέκονταν; Αν αυτή η νέα εναρμόνισή μας, με την αναβαθμισμένη τουρκική αδιαλλαξία, δεν είναι μέγιστη υποχώρηση από παλιές κόκκινες γραμμές της πλευράς μας, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Δεν θεωρούμε παρατραβηγμένο να πούμε ότι με αυτούς τους χειρισμούς, υποβιβάζεται αυτόβουλα (σε πιο πολύ πιο μεγάλο βαθμό, από ότι οι προκάτοχοι του), από Πρόεδρος κράτους, σε κοινοτάρχη, ισότιμο συνέταιρο του Ταλάτ. Αναρωτιόμαστε: Έχει άραγε χωνέψει, ότι μέσω του “τσιμεντώματος του ΝΑΙ”, η θητεία του ως Προέδρου της Κ.Δ., για την οποία τόσο μόχθησε, δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί; Τόση προσπάθεια για το ύπατο αξίωμα, για ένα τόσο άδοξο τέλος;

Προς τα πού οδεύουν τα πράγματα; Αν πρόκειται, με τα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας (την νέα έξαρση της τουρκικής αδιαλλαξίας), να εκτιμήσουμε αντικειμενικά την κατάσταση, η πιο ασφαλής πρόβλεψη είναι… προς ένα νέο ναυάγιο. Από το οποίο όμως, πάλι θα βγούμε ζημιωμένοι. Οι Τούρκοι επενδύουν στην γενική κόπωση που έχει επέλθει στο Κυπριακό, και συμμετέχουν με την στάση τους στον ανήθικο εκβιασμό που γίνεται: «Το παράθυρο ευκαιρίας άνοιξε για τελευταία φορά. Ή υπογράφετε αυτή τη λύση, ή επέρχεται η διχοτόμηση». Δυστυχώς σε αυτό τον εκβιασμό (που σφίγγει πιο πολύ τη θηλιά στον λαιμό της Κύπρου, συμμετέχει (πιο παθιασμένα ίσως από όλους τους υπόλοιπους), και η αξιωματική αντιπολίτευση (στα χαρτιά μόνο πλέον) του ΔΗ.ΣΥ., με τον Νίκο Αναστασιάδη, να είναι πρώτο βιολί στην όλη προσπάθεια. Μετά το νέο ναυάγιο, η Τουρκία θα προσπαθήσει να προλειάνει το έδαφος, για την υλοποίηση νέων στόχων στο Κυπριακό, που θα έχουν τελική κατάληξη, την πλήρη κατάληψη της Κύπρου. Οι Τούρκοι δεν βιάζονται, είναι γνωστό αυτό. Όπως αποκαλύπτεται σήμερα, ο στόχος τους για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, είχε τεθεί, από τη δεκαετία του 1950, σε συνεννόηση με τους Βρετανούς. Και παρά ταύτα, οι ηγέτες μας συνεχίζουν να έχουν ως παντιέρα του “αγώνα” τους, την Διζωνική (τον στόχο που έθεσαν οι κατακτητές μας). Ποιος θα το πίστευε τότε, ότι θα φτάναμε ως εδώ; Οι Τούρκοι όμως, με την εμμονή τους και την μεθοδικότητα τους, απέδειξαν ότι βάζουν μακροπρόθεσμους στόχους, και έχουν την ικανότητα να τους υλοποιούν (αντίθετα από το δόγμα των δικών μας ηγετών, που δεν είναι άλλο από το βλέποντας και κάνοντας).

Η χρεοκοπία της πολιτικής των ηγετών μας στο Κυπριακό, είναι εκ των πραγμάτων αποδεδειγμένη. Αυτό που την πιστοποίησε, με τον πιο επίσημο τρόπο, ήταν το τελικό προϊόν των διαπραγματεύσεων για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, που δεν ήταν άλλο από το απεχθές σχέδιο Ανάν. Παρά την απόρριψη της συγκεκριμένης λύσης, επιμένουν να έχουν ως παντιέρα του “αγώνα” τους, την Δ.Δ.Ο., η οποία είναι γνωστό ότι ήταν ο στόχος των Άγγλων και Τούρκων δυναστών μας, από το 1950. Είναι θλιβερό, και συνάμα εθνικά επικίνδυνο, να έχεις ηγέτες που επιδιώκουν λύση, η οποία θα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των εχθρών σου. Μετά το κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια – Ταλάτ, βρισκόμαστε ακόμα πιο κοντά σε αυτά που επιδιώκουν (ήδη ο Τούρκος υπ.Εξ. κ. Μπαμπατζάν διατυμπανίζει, ότι αυτό συνάδει με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας).

Επανέρχομαι στους Τουρκικούς στόχους. Στην καρδιά του Κυπριακού προβλήματος. Ανεξάρτητα από τους μπαμπούλες που επισύρουν οι γνωστοί εκβιαστές των Ελλήνων της Κύπρου, η Τουρκία δεν επιδιώκει διχοτόμηση. Αυτό που επιδιώκει είναι μια κακή λύση, όπως αυτή που έχει δεχθεί (την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία του σχεδίου Ανάν), που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την πλήρη κατάληψη της Κύπρου. Αυτό που κάνει τώρα η Τουρκία με τις μαξιμαλιστικές θέσεις, θα είναι χρήσιμο στην διαπραγμάτευση. Κάνοντας λίγο πίσω από αυτές τις θέσεις, θα πείσει διεθνώς για τις καλές προθέσεις της, και θα έχει στο χέρι την Διζωνική Ομοσπονδία (την οποία, όπως είπαμε, οι ηγέτες μας έχουν για Ευαγγέλιο). Αν λοιπόν οι ηγέτες μας πέσουν στην παγίδα, από την οποία γλιτώσαμε το 2004, η Τουρκία θέτει τις βάσεις για την εκπλήρωση των τελικών στόχων της στην Κύπρο. Ένα αποστρατικοποιημένο νησί, με κατοίκους απονευρωμένους εθνικά, καταχωρημένο πια διεθνώς, ως προτεκτοράτο της Αγγλίας και της Τουρκίας (και όχι της Ελλάδας – της πάντοτε “νομοταγούς”, και τυπικής μέχρι… προδοσίας, στην τήρηση των υπογραφών της), θα είναι μεζές, έτοιμος στο πιάτο, για τη γείτονα χώρα.

Όμως, ακόμα και τότε, η Τουρκία δε θα θελήσει να βρεθεί αμέσως στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Σταδιακά, και μέσω μιας άδικης και δυσλειτουργικής λύσης, έχοντας το επάνω χέρι στην Κύπρο, θα φροντίσει στη συνέχεια, να ενισχυθεί το κλίμα ανασφάλειας των Ελλήνων της Κύπρου. Μη μπορώντας να αντέξουν την αδικία εις βάρος τους, οι Έλληνες της Κύπρου, θα έχουν τάσεις φυγής (όπως έκανε με τους Άραβες της Αλεξανδρέττας - σε αυτό το κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας να εγκύψουν οι εραστές του “ισότιμου συνεταιρισμού” της Διζωνικής). Έχοντας την αποστρατικοποιημένη Κύπρο, ως όμηρο (αυτή η θέση των ηγετών μας, στέκει από μόνη ως ατράνταχτη απόδειξη της ανεπάρκειας που τους διακρίνει), υπό την συνεχή απειλή της στρατιωτικής ισχύος, δε θα πάρει στην Τουρκία, περισσότερο από λίγα χρόνια για να πετύχει τον τελικό της στόχο: Την “βελούδινη κατάκτηση” της Κύπρου, και την απαλλαγή επιτέλους των Ελλήνων, από το μαλακό υπογάστριό της.

Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ρεαλιστές, ας δούμε κατάματα τις πραγματικότητες: Η Τουρκία περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να πάρει όλη την Κύπρο, και να εξαλείψει τους Έλληνες από το νησί. Όπως έκανε και σε άλλες περιοχές, στις οποίες ανθούσε ο Ελληνισμός (Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος, Τένεδος, κ.α.). Έχει έτοιμη την συνταγή, ξέρει και την μέθοδο, και δεν βιάζεται. Δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας αυτά. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν κάποιοι (και ιδιαίτερα οι ηγέτες μας), τόσο το καλύτερο. Εάν συνεχίσει αυτή η ολέθρια πορεία, σε λίγα χρόνια μπορεί να ξαναζήσουμε τον όλεθρο της προσφυγιάς. Θα βρεθούμε εκτός Κύπρου, αναζητώντας νέες πατρίδες. Καλούνται οι πολίτες να ξυπνήσουν από τον λήθαργο στον οποίο τους έριξαν οι κομματάρχες, και να ριχθούν στον αγώνα της επιβίωσης στην γη των πατέρων μας. Τώρα, πριν να είναι πολύ αργά!