Εξωτερική πολιτική, διεθνείς σχέσεις και επιχειρήσεις επιρροής της κοινής γνώμης

του Σάββα Καλεντερίδη

Τις μέρες αυτές, που συζητείται, έστω και περιορισμένα, το θέμα του "Ενδοξου Σπαρτιάτη", της κοινής ελληνοϊσραηλινής αεροπορικής άσκησης, όπου, σύμφωνα με αξιωματούχους του ίδιου του Ισραήλ, έγινε δοκιμή της επαπειλούμενης αεροπορικής επίθεσης του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, και για την οποία άσκηση, όπως μας πληροφόρησε ο ανταποκριτής της ΕΡΤ στο Ισραήλ, Πάνος Χαρίτος, η Ελλάδα δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ, αφού όλα τα έξοδα που έκανε η ελληνική πολεμική αεροπορία τα πλήρωσε το κράτος του Ισραήλ, παρατηρούμε το εξής φαινόμενο.
Σε τηλεοπτικές εκπομπές και στα διάφορα φόρουμ και ιστολόγια που ασχολήθηκαν με το θέμα, από κάποιους ειδήμονες και μη παρουσιάστηκαν διάφορες απόψεις για το θέμα της εμπλοκής της Ελλάδος σε ένα ζήτημα, που αν εξελιχθεί με βάση τις προβλέψεις που θεωρούν πιθανή την επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, υπάρχει κίνδυνος να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια σε μια ευρύτατη περιοχή, στην οποία φυσικά συμπεριλαμβάνεται και η χώρα μας.
Ανάμεσα σε αυτούς που εξέφρασαν δημόσια άποψη για το θέμα είναι και μια αρκετά μεγάλη μερίδα που υποστήριξε ξεκάθαρα μια θέση, η οποία υποστηρίζει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να εγκαταλείψει τις "τριτοκοσμικές" της επιλογές (παραδοσιακά καλές σχέσεις με τον αραβικό και τον ισλαμικό κόσμο) και να ταυτιστεί με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, που -αν μη τι άλλο- είναι οι ισχυροί και μια συμμαχία με τους ισχυρούς μπορεί να αποφέρει προφανή κέρδη στη χώρα μας. Επίσης αναφέρθηκε ακροθιγώς και η φημολογούμενη πολιτική των ΗΠΑ-Ισραήλ για τη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Ιρακινό (Νότιο) Κουρδιστάν, εξέλιξη που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην κατάρρευση της κεμαλικής νοοτροπίας στην Τουρκία και στη συνέχεια, ίσως, και στο διαμελισμό της γείτονος χώρας. Με βάση λοιπόν την υπόθεση αυτή, που ασφαλώς έχει δόση αληθείας, σύμφωνα με την άποψη των πολλών που εκφράστηκαν δημόσια για το θέμα, η Ελλάδα θα πρέπει να συμπαραταχτεί με τις ΗΠΑ-Ισραήλ, για να δώσει ώθηση στη συγκεκριμένη πολιτική, που επαγωγικά θα ωφελήσει τα μέγιστα τη χώρα μας.
Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ-Ισραήλ έχουν τις δικές τους πολιτικές για την περιοχή, όπως επίσης είναι αλήθεια ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας δοκιμάζονται σοβαρά τα τελευταία χρόνια ακριβώς λόγω της πολιτικής της Ουάσιγκτον στο Κουρδικό. Όμως η πολιτική της Ελλάδας δεν είναι δυνατόν να είναι ακολούθημα της πολιτικής καμμιάς χώρας στο Κουρδικό, στο Ιρανικό, το Αραβικό και το Ισλαμικό. Η πολιτική της Ουάσιγκτον, όπως και αυτή του Ισραήλ, σε καμία περίπτωση δεν είναι μονοδιάστατη και χαράσσεται έτσι που να μπορεί να μεταβάλλεται και να προσαρμόζεται ανάλογα με την γεωπολιτική συγκυρία και ανάλογα με το τί εξυπηρετεί κάθε φορά και κάθε στιγμή τα ζωτικά τους συμφέροντα. Η ταύτιση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στους παραπάνω τομείς με την πολιτική των ΗΠΑ-Ισραήλ, εκτός του ότι διαταρράσει τις παραδοσιακές πολιτικές και σχέσεις της Ελλάδος με τους Πέρσες, τους Άραβες και τον Ισλαμικό κόσμο, στην ουσία περιορίζει και τη δυνατότητα άσκησης εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην ίδια την Τουρκία, αφού οι συγκεκριμένες χώρες -παρά τα επί μέρους προβλήματα- διατηρούν ισχυρότατους δεσμούς με την Άγκυρα, ενώ εμείς αναγκαστικά δεσμευόμαστε από πολιτικές που αποφασίζονται αλλού και ερήμην της Αθήνας.
Το πάθος με το οποίο υποστηρίζουν ορισμένοι στην ουσία την ταύτιση της Ελλάδος με ΗΠΑ-Ισραήλ και η πυκνότητα έκφρασης τέτοιων ταυτόσημων απόψεων μας επιτρέπει να αναρωτηθούμε αν πρόκειται για φαινόμενο που μπορεί να εξηγηθεί στη λογική του πλουραλισμού ιδεών και απόψεων που πρέπει να υπάρχουν σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία ή αν πρόκειται για επιχείρηση επιρροής της ελληνικής κοινής γνώμης για να παρασυρθούμε σε επικίνδυνες ατραπούς στην εξωτερική μας πολιτική και τα εθνικά μας συμφέροντα και να ξεχάσουμε εκείνους που με μεθοδεύσεις που ενορχήστρωνε ο Χένρυ Κίσσινγκερ έδωσαν τη μισή Κύπρο στους Τούρκους, εκείνους που έκλεισαν τα μάτια -αν δεν είναι οι ίδιοι οι ιθύνοντες νόες- στην εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Πόλης της Ίμβρου και της Τενέδου, εκείνους που στην ουσία ενθαρρύνουν τους Τούρκους στην έμπρακτη αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Κάτι έχουμε ακούσει για τους λεγόμενους "πράκτορες επιρροής" οι οποίοι δεν συλλέγουν πληροφορίες για τη χώρα που τους στρατολόγησε, αλλά ασκούν επιρροή σε πολιτικό και επικοινωνιακό επίπεδο με βάση τα συμφέροντα της ισχυρής χώρας που τους εξασφαλίζει στήριξη.
Μήπως στη συγκεκριμένη περίπτωση βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο φαινόμενο;
Μήπως κάποιοι αφελείς ή επιτήδιοι επηρέασαν τα κέντρα λήψης αποφάσεων στη χώρα μας και η κυβέρνηση προχώρησε σε αυτή την απότομη στροφή στην παραδοσιακή εξωτερική πολιτική της Ελλάδος;
Και όλα αυτά γιατί; Με τί αντάλλαγμα; Ας ελπίσουμε ότι το αντάλλαγμα δεν είναι η πληρωμή από πλευράς του Ισραήλ των καυσίμων και των άλλων εξόδων που έκανε η ελληνική πολεμική αεροπορία στην άσκηση, πληρωμή, που, -αν έγινε- ταπεινώνει βαρύτατα το καταταλαιπωρημένο τα τελευταία χρόνια κύρος της χώρας μας. Αναρωτιώμαστε πάντως αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που θα δεχόταν να πληρώσει άλλη χώρα τα έξοδα που έκαναν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε μια άσκηση που έγινε στη δική της επικράτεια!
Να θυμίσουμε πάντως σε όλους τους ενδιαφερομένους, επηράζοντες, επηρεασθέντες και επηρεαζομένους, ότι το 1974 κάτι τέτοιοι τύποι με έδρα μια κλινική και μια πρεσβεία επηρέασαν τον δικτάτορα Ιωαννίδη να κάνει το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο, για να ...πετύχουμε την Ένωση με την Ελλάδα. Και αντί για πολλαπλασιασμό είχαμε ...διαίρεση, μια διαίρεση που διαρκεί μέχρι σήμερα.